Afghan Whigs: In Spades (Sub Pop 2017)
Οι Afghan Whigs ήταν πάντα η «άλλη μπάντα». Όταν στα 14 μου, όντας grunge kid, άκουγα τις περισσότερες μπάντες να έχουν punk και metal αναφορές, αυτοί επέλεγαν να παίρνουν soul grooves και γαμιστερές wah κιθάρες. Στα 16 μου με «έβαζαν» να πίνω Campari και Martini στο σαλόνι του πατρικού μου ακούγοντας Barry White και Marvin Gaye, κάνοντας τους γονείς μου να αναρωτιούνται αλλά και όταν πήγαινα σε τίποτα θείους να σκαλίζω στις δισκοθήκες τους μπας και πέσω πάνω σε τίποτα Motown δισκάκια. Αργότερα σκάβοντας στους στίχους του Dulli βρήκα τις λέξεις του να περιγράφουν τις ερωτικές σχέσεις σε πρώτο πρόσωπο, με ωμό, κυνικό και παθιασμένο τρόπο όπως κανείς άλλος δεν είχε κάνει μέχρι τότε.
Τα χρόνια πέρασαν, ακόμα και αυτό το συναυλιακό απωθημένο πως δεν ακούσαμε το Gentlemen σε εκείνο το Rockwave στον Άγιο Κοσμά (αναγκάστηκαν να κλείσουν κακήν κακώς λόγω κάποιων κάφρων που από την πολύ ανυπομονησία τους για να δουν τους Prodigy εκτόξευαν νερά και μπύρες στην σκηνή) εκπληρώθηκε ακούγοντας το live σε κάποιο πρώην σκυλάδικο στην Ιερά Οδό το 2012 με ένα ονειρικό setilist στην πιο πρόσφατη επίσκεψη τους εδώ. Τον Greg τον είδα ξανά live σαν Gutter Twins με τον «δίδυμο» του τον Mark Lanegan, μιας και παρόλο που οι Whigs παρέμεναν αδρανείς αυτός είχε πολύ μουσική μέσα του να δώσει είτε με τους Gutter Twins είτε με τους εξαιρετικούς Twilight Singers κτλ. Ωστόσο το ημερολόγιο είχε κολλήσει στο “1965”. Όχι φυσικά την χρονιά αλλά το τελευταίο τους album του 1998.
Το 2014 η μπάντα κυκλοφορεί το “Do To The Beast” και εγώ σαν άπιστος Θωμάς έσπευσα να κλείσω το κεφάλαιο Afghan Whigs βάζοντας τους στο ράφι με τα σχήματα που από κάποια στιγμή και μετά δισκογραφούν αδιάφορα και ανέμπνευστα, απλά για να έχουν μια δικαιολογία να περιοδεύουν. Το album δεν ήταν τόσο κακό βέβαια αλλά στην εποχή των άπειρων downloads και του streaming, των χιλιάδων κυκλοφοριών και το εκατοντάδων διαδικτυακών πηγών μουσικής πληροφόρησης έχουμε γίνει άπληστα και αδηφάγα τέρατα, έτοιμοι να κανιβαλίσουμε τα πάντα. Ακόμα και τα πλέον αγαπημένα.
Ο μακροσκελής πρόλογος βρίσκει θέση σε αυτό το κείμενο για έναν και μόνο λόγο. Για να φωνάξει πόσο οικτρά με διαψεύδει αυτή τη φορά ο Greg Dulli κυκλοφορώντας ένα διαμάντι, που αν ο χρόνος που αφιερώνουμε σε μια κυκλοφορία σήμερα ήταν το 1/3 από αυτόν που αφιερώναμε κάποτε, πιθανότατα και να κόντραρε στα ίσια το καταπληκτικό, προαναφερθέν “1965”.
Εντάξει, υπερβάλω λίγο. Ωστόσο η όποια σύγκριση γίνεται με τα “1965” ή το “Black Love” (με το “Gentlemen” δεν μπορεί ούτως ή άλλως να συγκριθεί κάτι) γίνεται μόνο στο πόσο καλό album είναι, καθώς το «In Spades ενώ περιέχει πάρα πολλά από τα στοιχεία του DNA των Afghan Whigs καταφέρνει να έχει την δική του υπόσταση και ταυτότητα. Αυτό το τελευταίο στις μέρες μας, και μιλώντας για σχήματα των 90s που επαναδραστηριοποιούνται στα 10s μετά από μεγάλες παύσεις, αποκτά ιδιαίτερη σημασία σε κάθε προσπάθεια κριτικής, ανάλυσης κτλ.
Το “In Spades” ξεκινά με τα Arabian Nights και Demon In Profile που αμφότερα σε αρπάζουν από τα μούτρα με την φούρια τους να σου αποδείξουν πως αυτή τη φορά οι Whigs γύρισαν για τα καλά. Τραγούδια που άνετα αποτελούν πιθανούς υποψηφίους για ένα μελλοντικό Afghan Whigs best of. Το πρώτο με τον μηχανικό του ρυθμό και το κολλητικό riff στο ρεφρέν και το δεύτερο με τον Dulli στο πιάνο να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Να δικάζει και να δικάζεται, αιώνιος θύτης και ταυτόχρονα θύμα του έρωτα (φυσικά). “Criminal / I bet you’ re bad / See the knife in the water / Send you back to bed / All over your body / This electricity / It was all I wanted / now it’s killing me.”
Πριν τα δυο αυτά τραγούδια θα πρέπει να πω πως το εισαγωγικό δίλεπτο του Birdland δίνει μια κάπως παραπλανητική εικόνα για το album με τον Greg να κάνει μια παιχνιδιάρικη soul εισαγωγή πάνω από έγχορδα και πνευστά που στήνουν ένα κινηματογραφικό θα λέγαμε σκηνικό με τις κιθάρες να απουσιάζουν. Το “In Spades” στα μόλις 36 λεπτά τού, έχει μάλλον λιγότερη soul από ότι στο παρελθόν, αν και εδώ που τα λέμε ο συγκεκριμένος ερωτύλος είχε βαθιά μέσα του ριζωμένη την soul ακόμα και από τα «οργισμένα» χρόνια του “Congregation”. Τα διάφορα σχήματα που απασχόλησαν τον Greg τα χρόνια, είναι ξεκάθαρο πως ασκούν την επιρροή τους και στο δεύτερο στη σειρά album μετά την επανένωση των Afghan Whigs. Ειδικά ο τρόπος γραφής των κομματιών όπως είναι πολύ λογικό άλλωστε χρωστά πολλά στους Twilight Singers, ενώ κάποια πιο rock κιθαριστικά riffs θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί για τους Gutter Twins.
Στη συνέχεια του album, το Toy Automatic είναι από τα κομμάτια που με κέρδισαν λιγότερο, καθώς η μικρή ορχήστρα πνευστών και εγχόρδων που συνοδεύει την μπάντα, στο συγκεκριμένο κομμάτι μάλλον την «σκεπάζει» δίνοντας ένα πιο επικό αλλά χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση τραγούδι. Η μπάντα που έχει επιλέξει βέβαια ο Greg είναι πάντως και πάλι εξαιρετική. Το Oriole που ακολουθεί είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του album και ξαναφέρνει τα πράγματα στη σωστή ρότα. Τυπικό Whigs κομμάτι που ξεκινά με ακουστική κιθάρα και σιγά σιγά φορτώνει. Τελειώνει και απλά θες να το ξανακούσεις. Έτσι απλά. Το Copernicus από την άλλη είναι ότι πιο κοντινό έχει το “In Spades” με το “Black love”. Εκεί, το σκοτεινό, θυμωμένο στακάτο riff του κουπλέ ακολουθείται από ένα αιθέριο soul πέρασμα και όλα βρίσκουν την θέση τους.
Τα δυο επόμενα βρίσκονται μάλλον πιο κοντά στο “1965”. Στο The Spell η μπάντα αφήνει τα πνευστά και τα έγχορδα να κερδίσουν μπόλικο χώρο ενώ το Light As Feather, που είναι ήδη αγαπημένο, φέρνει λίγο στο νου το John the Baptist και σε προκαλεί αν μπορείς να μην λικνιστείς στο ρυθμό του. Το album έχει πλέον στρίψει για τα καλά προς την πιο soulful και ανάλαφρη πλευρά της μπάντας αλλά για το τέλος περιμένει το Into the Floor. Ένας νοσταλγικός κυκλώνας. Μια power μπαλάντα με το πιάνο τοποθετημένο στο μάτι του και τον θόρυβο από τις κιθάρες να είναι η φυγόκεντρος δύναμη που μοιάζει να το σπρώχνει για να φύγει από την κυκλική επαναλαμβανόμενη τροχιά του.
Το “In Spades” είναι ένα πολύ καλό album. Κακά τα ψέματα, η τετράδα albums που κυκλοφόρησαν οι Afghan Whigs από το ’92 μέχρι το ’98, με τα “Congregation” (1992), “Gentlemen” (1993), “Black Love” (1996), “1965”(1998), είναι μάλλον αξεπέραστη. Αν πολλαπλασιάσουμε με τον παράγοντα χρόνο/νοσταλγία τότε η οποιαδήποτε σύγκριση είναι εντελώς άνιση. Ωστόσο είναι και εντελώς αχρείαστη. Το “In Spades” είναι ένα ακόμα album που μας χαρίζει ο Greg Dulli και προσωπικά θεωρώ ευλογία το να έχω βυθιστεί τόσες φορές στη μουσική του. Έναν μουσικό που ζει από τη μουσική αλλά και της δίνει ζωή. Το βλέπεις από τον τρόπο που τραγουδά, από τον τρόπο που χαμογελά ή που στάζει ο ιδρώτας στο πρόσωπο του όταν βρίσκεται στο σανίδι. Ερωτευμένος μαζί της…για πάντα…
-7,5-
Κείμενο: Βασίλης Μπέκας