Thelemite: Slave To Desire (Steel Gallery Records 2013)

Μπορούν και καλύτερα…

Παρθενική επίσημη δουλειά για την αθηναϊκή μπάντα(;;;) που μετράει 3 χρόνια από τη σύστασή της, έχοντας ως κινητήρια δύναμη(vocals, guitars, synths) τον Γιάννη Μανόπουλο(Crimson Fire) και διαθέτοντας στις τάξεις της ένα από τους καλύτερους Έλληνες μπασίστες, τον Νίκο Μιχαλακάκο(Spitfire, Dark Nightmare). To πάζλ συμπληρώνεται με τον Τάσο Κολιό στα τύμπανα.

Έβαλα ερωτηματικό πιο πάνω στην λέξη “μπάντα” γιατί το εγχείρημα των παιδιών ξεκίνησε ως ένα φιλόδοξο project κι ακόμα δεν είναι σαφές ποια θα είναι η εξέλιξή του. Έπειτα από το απαραίτητο επιδόρπιο πληροφοριών ας περάσουμε και στο κυρίως γεύμα..

Βλέποντας τον αναγραφόμενο αριθμό κομματιών(15!!!), ξεφύσησα αυθόρμητα. Λοιπόν, πρόκειται για 12 νεότερες συνθέσεις συν τις 3, παλαιότερου demo, έπειτα από πίεση της εταιρίας να φουσκώσει όσο γίνεται περισσότερο το πιάτο. Το ζήτημα είναι να μην φουσκώσει και ο ακροατής. Το στυλ τους κυμαίνεται περισσότερο σε μελωδικό hard rock και λιγότερο σε power n heavy, με aor-ίζουσα μπαχαρικά και ατμοσφαιρικά βότανα να το συνοδεύουν. Αν έπρεπε ντε καλά να αναφερθούν οι επιρροές των Thelemite όπως φανερώνονται κατά την ακρόαση, θα κατονόμαζα συγκροτήματα όπως Rainbow(Τurner era), Dokken, Alien, Sabbath(Martin era), Praying Mantis, Persian Risk, Malmsteen.

Kατά τα άλλα, τα πλήκτρα μου ακούγονται πιο φορτωμένα από όσο θα έπρεπε και η κιθάρα κάπως θαμμένη, εκ της φτωχής πλην τίμιας παραγωγής. Έντονο συναίσθημα στα φωνητικά κι έλλειψη φόβου στις ψιλές ερμηνείες, ωστόσο η προφορά αγγλικών παραπέμπει σε παλαιότερες δεκαετίες, ενώ ξεφεύγουν και κάποια φάλτσα, τα οποία όμως προσδίδουν μία cult υφή στο σύνολο του δίσκου και εν τέλει δεν ενοχλούν.

Υπάρχουν αρκετές καλές ιδέες καθώς και πολύ ταλέντο στο περιεχόμενο του δίσκου, όμως απουσιάζει ένα καλύτερο “νοικοκύρεμα” προκειμένου όλα αυτά τα θετικά στοιχεία να αποδοθούν με μεγαλύτερη επιτυχία. Θα ήταν προτιμότερο να γίνει ένα album με επιλογή 8-9 αρκετά καλών κομματιών από το σύνολο των 15. Το αποτέλεσμα θα ήταν σίγουρα πιο ελκυστικό και καλαίσθητο στην ήδη ξεχωριστή αίγλη μελωδιών που πλασάρεται συχνά πυκνά. To “Back Home” είναι τραγούδι παγκόσμιου βεληνεκούς. Τσεκάρετέ το!

Κείμενο: Κώστας Λύρος