Rotting Christ: ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ (Season Of Mist 2013)
Ένα από τα στοιχεία που αναδεικνύουν ένα συγκρότημα και το διαχωρίζουν από καλό σε μεγάλο, είναι η διάρκειά του και η συνέπεια στην ποιότητα και στις αρχές του. Αυτό δηλαδή που επιτυγχάνουν οι Christ επί είκοσι κάτι συναπτά έτη, με έντεκα δίσκους που πραγματικά δεν μπορεί να κριθεί κάποιος από αυτούς μέτριος. Το θεωρώ επίτευγμα αυτό που έχουν καταφέρει, όχι μόνο όσον αφορά την εγχώρια σκηνή αλλά και τη παγκόσμια.
Επιπλέον, ένα ακόμη σπάνιο χαρακτηριστικό που χρήζει θαυμασμού, αποτελεί το ότι οι τελευταίες τρεις studio κυκλοφορίες τους είναι από τις καλύτερες στην πλούσια δισκογραφία που έχουν να επιδείξουν. Στερεότυπα του στυλ “αξιοπρεπές δίσκος που σέβεται την ιστορία τους”, δεν έχουν βάση στην περίπτωση των Rotting Christ, όταν οι ίδιοι διαθέτουν την ικανότητα να δημιουργούν αριστουργήματα ακόμα και σήμερα, έχοντας διανύσει τόσα πολλά χιλιόμετρα όλα αυτά τα χρόνια.
Ουσιαστικά, το “Κατά τον Δαίμονα Εαυτού” κλείνει μία άτυπη τριλογία που ξεκίνησε το 2007 με το Theogonia, το οποίο αναζωογόνησε τα πνευμόνια του γκρουπ, επαναδιατυπώνοντας την κατεύθυνση των επόμενων album. Η καταγωγή του Σάκη προσδίδει στην πεντατονική κλίμακα, σήμα κατατεθέν της μπάντας, την ηπειρώτικη παράδοση και τον πόνο που πηγάζει μέσα από τα σπλάχνα της. Έντονη η χρήση ελληνικών λέξεων και μετά από κάθε κυκλοφορία των Christ, διερωτάσαι αν αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας εξάγει κάτι καλύτερο από την αγαπημένη μας μουσική..Μεγάλη συζήτηση..κάποια άλλη ώρα..κάποια άλλη στιγμή..
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πολιτισμικό κράμα τόσο μουσικά όσο και στη θεματολογία. Πέρα της ελληνικής γλώσσας χρησιμοποιούνται ρουμάνικα, λατινικά, σλαβικά, ασσυριακά καθώς και γλώσσες των Μάγιας και Ίνκας, στους τίτλους και στίχους των κομματιών. Αυτή η πολυσυλλεκτικότητα δημιουργεί ένα οικοδόμημα ερεβώδες, σκοτεινό και μυστηριώδες στηριζόμενο πάντα στην ηχητική ταυτότητα που έκανε τo συγκρότημα αυτό που είναι σήμερα.
Βέβαια, οι πρώιμες εποχές που έπαιζαν black metal έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος όρος που να προσδιορίζει τον δίσκο. Υπάρχουν gothic καταβολές περιόδου Sleep of the Angel και Khronos, καθώς και industrial ξεσπάσματα κι όλα αυτά καλυμμένα από μια dark απόκρυφη ενδυμασία που ψαρώνει κοσμάκη με την επιβλητικότητά της. Πάνω απ’ όλα όμως το album είναι heavy metal κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία.
Ακούς την χορωδία στο Grandis Spiritus Diavolos, σε μία σύνθεση επηρεασμένη από ρωμαιοκαθολική λειτουργία σε λατινικούς στίχους και χάνεσαι στην αποκρυφιστική του ατμόσφαιρα. Ανατριχιάζεις με τη βαλκανική μελωδία και τη γυναικεία φωνή στο Cine lubeste si Lasa και προσπαθείς να προφυλαχτείς από την παραδοσιακή κατάρα της Τρανσυλβανίας, ψάλλοντας τα απαραίτητα ξόρκια.
Σε καθηλώνει η tribal ατμόσφαιρα του Punchaw Kachum-Tuta Kachum όπου οι κιθαριστικές πανέμορφες μελωδίες δένουν με το καλύτερο τρόπο, δημιουργώντας ένα κλασσικό ύμνο με αναφορά στους Ίνκας. Το Gilgames είναι τόσο απόκοσμο όσο και η ιστορία γύρω από τον τίτλο τους αρχαιότατου αυτού έπους. Ανατολίτικα μοιρολόγια με σπασμώδη βρυχητά στο Ahura Mazda – Azra Mainiu και το ταξίδι στο σκότος επεκτείνεται. Απαγγελία από την Αποκάλυψη του Ιωάννη και τους 7 Αγγέλους καθώς πέφτουν οι τίτλοι τέλους του δίσκου με το μεγαλοπρεπές 666.
Τρίτο σερί album υπό την αιγίδα της γαλλικής εταιρίας Season of Mist, με αλλαγές κατά τα 2/4 του line-up της μπάντας, όμως η ομοιογένεια παραμένει στιβαρή όταν στο τιμόνι του οδηγού και ηγέτη δεν αλλάζει το παραμικρό σε έμπνευση και δημιουργία. Η επόμενη κυκλοφορία θα είναι η πιο δύσκολη της καριέρας τους. Τι άλλο δηλαδή να απέμεινε να μας παρουσιάσουν; Όταν βέβαια ο αυτόματος πιλότος πλαισιώνεται από τίμιους εργάτες, τότε όλα είναι πιθανά!
Δεν ξέρω αν θα καταφέρω τελικά να κερδίσω την μάχη με τον δαίμονά μου και κατά επέκταση με τον εσωτερικό φόβο που κρύβει ο εαυτός μας, τούτος εδώ όμως ο δίσκος θα στοιχειώνει το πικάπ μου για πολύ καιρό έως ότου χρηστεί διαχρονικός..
Κείμενο: Κώστας Λύρος