Release Athens, day 3 @ Πλατεία Νερού, Νέο Φάληρο – Αθήνα

«Ο ουρανός είναι απειλητικός…». Αυτή είναι η κοινή διαπίστωση όσων ξυπνούν την 7η Ιουνίου. Η διαπίστωση μετατρέπεται σε φόβο, στο μυαλό όλων αυτών που έχουν σκοπό να επισκεφθούν την Πλατεία Νερού, προκειμένου να παρακολουθήσουν ζωντανά τα πέντε προγραμματισμένα συγκροτήματα της τρίτης μέρας του Release Athens. Κακά τα ψέματα, αλλά εκείνο που περισσότερο απασχολεί τον κόσμο είναι η PJ Harvey, για την οποία η δίψα είναι ολοφάνερη. Ευτυχώς για όλους, οι ουρανοί ανοίγουν σχετικά νωρίς και εξαπολύουν το μένος τους πριν εμφανιστεί επί σκηνής το πρώτο συγκρότημα. Εξαιρετικό timing. Καθώς κυλούν τα λεπτά, ο καιρός φαίνεται να βελτιώνεται σταδιακά, πράγμα που καθησυχάζει κοινό και διοργανωτές. Ο φόβος, πλέον, έχει παρέλθει και ο κόσμος παίρνει βαθιά ανάσα ανακούφισης. Και μια που αναφέραμε τους διοργανωτές, να πούμε πως τους αξίζουν πελώρια συγχαρητήρια, σε ό,τι αφορά την αρτιότητα των πάντων. Στην περίπτωσή μας, η λαϊκή ρήση «κάθε πέρσι και καλύτερα» μετατρέπεται σε «κάθε φέτος και καλύτερα».

Ένα στοιχείο που κάνει ανάλαφρη την τρίτη μέρα του Release είναι το line-up. Κανείς δεν πάει με την ελπίδα να περάσει καλά. Ξέρει εκ των προτέρων ότι θα περάσει καλά. Στα πλαίσια μιας καλοπροαίρετης υπερβολής, είναι δεδομένο πως τα συγκεκριμένα συγκροτήματα θα κάνουν θραύση. Όλα, εδώ και περισσότερα ή λιγότερα χρόνια, έχουν αποδείξει πως ξέρουν τι τους γίνεται. Ξέρουν να παίζουν, ξέρουν να ικανοποιούν το κοινό, ξέρουν τι σημαίνει καλοπέραση, ξέρουν τι απαιτεί η σκηνική παρουσία. Με πρώτους στη σειρά τους The Noise Figures, που αναλαμβάνουν το ζόρικο έργο της προθέρμανσης του λιγοστού, μέχρι εκείνη την ώρα, κοινού. Μόλις δύο άτομα στο σχήμα, αλλά με ήχο που σε κάνει να πιστεύεις ότι το συγκρότημα είναι τετραμελές. Οι ροκ μελωδίες τους εναλλάσσουν τη γλυκύτητα και την επιθετικότητα πανεύκολα. Γεμίζουν τον αέρα με όγκο, κάνοντας ένα ιδανικό πρόλογο του απογεύματος. Ακόμα και μερικά λαθάκια κατά τις εκτελέσεις είναι πλήρως αμελητέα, μπροστά σε αυτό που μας προσφέρουν. Οι The Noise Figures είναι συγκρότημα που στέκεται οπουδήποτε. Είτε εμφανίζονται σε μικρά υπόγεια μπροστά σε λίγο κόσμο, είτε εμφανίζονται σε φεστιβάλ μπροστά σε πολύ κόσμο, τα βγάζουν πέρα.

Γύρω στις 18:00 έρχεται η σειρά των Closer. Μπορεί η δισκογραφική τους παρουσία να είναι σχετικά σποραδική, αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν έχουν πλήθος τραγουδιών για ένα γεμάτο set. Και αυτό μας δίνουν. Καινούρια και παλιότερα τραγούδια εναλλάσσονται μπροστά σε ένα κοινό που τους σέβεται και που ολοένα και μεγαλώνει σε αριθμό. Ο ήλιος πλέον κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του και οι πρώτες στάλες του ιδρώτα έχουν αρχίσει να γεννιούνται στα πρόσωπα των θεατών. Πόσο μάλλον στα πρόσωπα των μελών του συγκροτήματος, που τα δίνουν όλα επί σκηνής. Φαντάζομαι ότι ο περισσότερος κόσμος συμφωνεί με την άποψη ότι οι Closer είναι ένα αξιότατο εγχώριο μουσικό «προϊόν», που ξεπερνάει άνετα πολλά ξένα συγκροτήματα.

Γύρω στις 19:00, η προσέλευση του κόσμου εντείνεται ραγδαία. Η αιτία είναι συγκεκριμένη: Slowdive. Μπορεί τα άλμπουμ τους να χάνονται πίσω στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, αλλά η επανασύνδεση του συγκροτήματος το 2014 αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον του κόσμου για το βρετανικό συγκρότημα. Οι απλωτές τους κιθάρες δεν αργούν να σχηματίσουν μια shoegaze ατμόσφαιρα, διανθισμένη με στοιχεία noise-pop. Μπορεί να υπάρχουν κάποια παράπονα σχετικά με την εκτέλεση συγκεκριμένων τραγουδιών, ωστόσο στο τέλος της εμφάνισής τους το κοινό χαρίζει απλόχερα το χειροκρότημά του. Έχω την αίσθηση ότι οι Slowdive συμβάλλουν μέγιστα στο κέφι του κόσμου, προσφέροντας ένα νοσταλγικό ταξίδι στα 90s, το οποίο είχαμε καιρό να ζήσουμε.

Σε πιο ψυχεδελικούς ροκ ρυθμούς κινούνται οι The Brian Jonestown Massacre. Γνωστοί και ιδιαίτερα αγαπητοί στην Ελλάδα, δεν προσφέρουν κάτι που δεν ξέρουμε, αλλά προετοιμάζουν με πολύ ωραίο τρόπο το έδαφος για την έλευση της PJ Harvey. Για σχεδόν μία ώρα, φλερτάρουν ανάμεσα στο rock ‘n’ roll και στους κλασικούς ήχους των 70s. Αποκορύφωμα αποτελεί η κλιμάκωση του τελευταίου τραγουδιού, που αφήνει πολύ κόσμο να θαυμάζει, ακόμα και αρκετά μετά την αποχώρησή τους.

Η μεγάλη ώρα έχει φτάσει. Μόλις η PJ ξεπροβάλει στη σκηνή, ο κόσμος παραληρεί. Το απωθημένο εκφράζεται. Παίρνει σάρκα και οστά. Το δεκαμελές συγκρότημα έχει μια πληθώρα μουσικών οργάνων και είναι έτοιμο να πραγματοποιήσει μια μεγαλειώδη εμφάνιση. Η PJ Harvey, πιο γοητευτική από ποτέ, λικνίζεται στο ρυθμό των τραγουδιών της με τρόπο σαγηνευτικό. Τα μαύρα ρούχα της ανεμίζουν, κάνοντας το αντρικό, αν όχι και γυναικείο, κοινό να την ερωτεύεται. Η πρώτη ώρα της εμφάνισής της χαρακτηρίζεται από εκτελέσεις τραγουδιών προερχόμενων από το πρόσφατο άλμπουμ της. Για την ακρίβεια, μονάχα ένα τραγούδι παραλείπει από το εν λόγω άλμπουμ. Ανάμεσά τους ξεπετιούνται τραγούδια από το προηγούμενο άλμπουμ, δημιουργώντας ένα επίκαιρο concept σχετικό με την κατάρα του πολέμου και τη δυστυχία της μετανάστευσης. Εδώ και αρκετό καιρό, εξάλλου, η PJ έχει μια σαφώς εντονότερη τροπή προς τον πολιτικοποιημένο στίχο. Το τελευταίο μισάωρο της συναυλίας αφιερώνεται σχεδόν ολοκληρωτικά στις παλιές δουλειές της τραγουδίστριας. Μέσα στο σκηνικό των τραγουδιών του ‘The Hope Six Demolition Project’ και του ‘Let England Shake’, κανείς δεν περιμένει να ακουστεί το ακατέργαστο «κλασικό» ‘50ft Queenie’, το οποίο αποτελεί αφορμή για τη μετάβαση σε τραγούδια από το πλέον επιτυχημένο άλμπουμ της, ‘To Bring You My Love’. Η συναυλία δεν αργεί να τελειώσει, αλλά η λαχτάρα του κόσμου αναγκάζει το συγκρότημα να επανέλθει με το μεθυστικό και αναπάντεχο ύμνο, που ακούει στο όνομα ‘Working For The Man’. Δεν είμαι μόνο εγώ άνθρωπος που πιστεύει πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει ποτέ συνθέσει η PJ. Η συνοδεία του από την απόμακρη τρομπέτα, με τον ήχο που θυμίζει Miles Davis, το κάνει ακόμα ωραιότερο. Τελικό χτύπημα αποτελεί το ‘A Perfect Day Elise’, με ένα μπάσο που σπάει τα αυτιά και ωθεί τον κόσμο σε απολαυστικό χορό. Το οριστικό τέλος σηματοδοτείται από την υπόκλιση του συγκροτήματος που κερδίζει την ακατάπαυστη ζητωκραυγή του κόσμου.

Ανταπόκριση: Φαίδων Κυτρίδης

Κατηγορία
TAGS
Κοινοποίηση

COMMENTS

X