Queens Of The Stone Age: …Like Clockwork (Matador Records 2013)
Έχουν περάσει έξι χρόνια από την τελευταία φορά που ακούσαμε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ από τους Queens Of The Stone Age. Ένα συγκρότημα που ουσιαστικά δεν έμεινε ποτέ αδρανές, καθώς συχνά έβγαινε και βγαίνει πάνω στη σκηνή σε όλο τον πλανήτη για συναυλίες. Βεβαίως ούτε ο ιθύνων νους του συγκροτήματος, ο Joshua Homme, έμεινε ποτέ άπραγος δημιουργικά, καθώς όλο αυτό το διάστημα συμμετείχε σε διάφορα projects, όπως είναι για παράδειγμα οι Them Crooked Vultures ή το soundtrack του Dave Grohl για το πρόσφατο του ντοκιμαντέρ για το Sound City. Οι Queens Of The Stone Age λοιπόν μας υποδέχονται μέσα στον Ιούνιο με το νέο έκτο κατά σειρά δίσκο τους με τίτλο ‘…Like Clockwork’. Για να δούμε λοιπόν, τι μπορεί να μας αποδώσει ένα συγκρότημα που διανύει πλέον δεκαπέντε χρόνια δισκογραφικής δημιουργίας.
Σε περιπτώσεις, όπως είναι και αυτή εδώ των Queens Of The Stone Age, η πρώτη πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπιστεί, είναι ο λόγος της ύπαρξης αυτού του δίσκου. Ιδιαίτερα τώρα που τα περισσότερα συγκροτήματα που έχουν κάποια χρόνια στην πλάτη τους, βγάζουν δίσκους για να έχουν μια παραπάνω αφορμή να περιοδεύσουν και να βρίσκονται στην επικαιρότητα. Ένα από αυτά είναι σίγουρα και οι Queens Of The Stone Age. Οπότε αμέσως-αμέσως θέτονται τα εξής ζητήματα: 1ον) Μπορεί να δημιουργηθεί κάτι που θα έχει χρονική διάρκεια και 2ον) Θα μπορούσαν τα τραγούδια του νέου δίσκου να στέκουν μαζί με αυτά των προηγούμενων δουλειών, αλλά και να έχουν λόγο ύπαρξης στα set των περιοδειών, των επόμενων άλμπουμ που θα ακολουθήσουν;
Βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσο αυτά τα ζητήματα, απασχόλησαν ποτέ τον Joshua Homme, κατά τις ηχογραφήσεις του ‘…Like Clockwork’, αλλά για την πραγματοποίηση αυτής της δουλειάς, δέχτηκε και τη βοήθεια αρκετών γνωστών φίλων και συναδέλφων του. Θέλετε ονόματα; Κάποιος Dave Grohl που έπαιζε σε κάποιο συγκρότημα που λεγότανε Nirvana και τώρα παίζει στους Foo Fighters, ένας Άγγλος πιανίστας – τραγουδοποιός που ονομάζεται Elton John, δύο άλλοι μουσικοί που συνέβαλαν και σε προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές των QOTSA (Nick Oliveri, Mark Lanegan), ένας μουσικός industrial συγκροτήματος με Όσκαρ μουσικής στην κατοχή του (Trent Reznor), ο frontman των Αρκτικών Μαϊμούδων (Arctic Monkeys για όσους δεν καταλάβανε) Alex Turner και ο τραγουδιστής των «καρεκλάδων» Scissor Sisters, Jake Shears. Το αποτέλεσμα, απέφερε συνολικά 10 τραγούδια, συνολικής διάρκειας 46 λεπτών. Αλλά για να δούμε τι συναντάμε αφού πατήσουμε το play…
Η αρχή γίνεται με το αργό ‘Keep Your Eyes Peeled’ να εισβάλει από τα ηχεία με μια απειλητική διάθεση, όπως αυτή ενός δολοφόνου, δευτερόλεπτα προτού δράσει κατά του θύματός του. Αυτή είναι και η δεύτερη φορά που οι QOTSA ανοίγουν το δίσκο τους με ένα τραγούδι αργού σχετικά τέμπο, μετά και το ‘Turning On The Screw’ στο προηγούμενο τους δίσκο ‘Era Vulgaris’. Στις πρώτες τέσσερις δισκογραφικές δουλειές, είχαμε σαφώς πιο άμεσα και ζωηρότερα ξεκινήματα. Αμέσως μετά έρχεται ένα καλοκαιρινής διάθεσης κομμάτι, με τίτλο ‘I Sat By The Ocean’, ένα από τα προσωπικά αγαπημένα μου στο δίσκο, που θα μπορούσε με αρκετές πιθανότητες να εισβάλει σε ραδιοφωνικές playlist. Αν κάτι τέτοιο συμβεί, δεν θα μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Τρίτο στη σειρά βρίσκεται το μπαλαντοειδές, με αρκετά Floyd-ίστικα στοιχεία, ‘The Vampyre Of Time And Memory’, ενώ τέταρτο ακολουθεί το ‘If I Had A Tail’ σε πιο mid-tempo ταχύτητες, που με τη σειρά του θα μας μεταφέρει στο πιο δυναμικό τραγούδι του άλμπουμ, το ‘My God Is The Sun’, που είναι και το πρώτο επίσημο single που ακούσαμε σε αυτό το δίσκο. Για όσους πιθανόν, δεν το έχουν ακούσει, πρόκειται για ένα τραγούδι που πολλοί θα το χαρακτήριζαν, λίγο έως πολύ, αναγνωριστικό του ήχου που μας έχει συνηθίσει το συγκρότημα κατά τη διάρκεια της ζωής του. Έχουμε ήδη φτάσει στα μισά του δίσκου και κάπου εκεί συναντάμε το ‘Kalopsia’ στην έκτη θέση της tracklist. Αργόσυρτο στo ξεκίνημα του τραγούδι, με μια διάθεση νανουρίσματος, μέχρι να φτάσουμε στο ρεφρέν, όπου μπαίνουν οι παραμορφωμένες ηλεκτρικές κιθάρες για να μας ταρακουνήσουν απότομα και τον Trent Reznor, να τραγουδάει με μια έντονη διάθεση, κάνοντας έναν «τραγουδιστικό διάλογο», με τον Joshua Homme. Έβδομο κατά σειρά, βρίσκεται το ‘Fairweather Friends’ με τον Elton John να έχει αναλάβει το παίξιμο στο πιάνο καθώς και κάποια από τα φωνητικά, ενώ όγδοο έχουμε το «γκρουβάτο» με disco soul επιρροές ‘Smooth Sailing’. Στο τελείωμα συναντάμε το μελαγχολικό ‘I Appear Missing’ και ο δίσκος κλείνει με το ομώνυμο ‘…Like Clockwork’. Το κλείσιμο που αποδίδει αυτή η τελευταία μπαλάντα, έχει τον ρόλο και ενός αποχαιρετισμού. Ιδανικότερο τελείωμα από εκείνο, δεν θα μπορούσα να φανταστώ για να είμαι ειλικρινής…
Όσον αφορά τώρα το τελικό συμπέρασμα που θα μπορούσε να βγει για το ‘…Like Clockwork’, αυτό εξαρτάται μόνο από τον τρόπο και από τις προσδοκίες που θα έχει ο καθένας κατά την ακρόαση του. Είμαι σίγουρος, πως οι οπαδοί του Stoner ήχου και ιδιαίτερα της πρώιμης Kyuss εποχής του Homme, ίσως να έχουν ξενερώσει με εκείνη την ιδέα, διαβάζοντας ότι ανέφερα προηγουμένως. Σίγουρα δεν αγγίζει καθόλου εκείνη την εποχή, ενώ ούτε καν προσεγγίζει ιδιαίτερα τον ήχο του ‘Songs For The Deaf’. Ωστόσο πιστεύω πως υπάρχουν κομμάτια που θα μπορούσαν να πλαισιώσουν μαζί με τα προηγούμενα, μια συναυλιακή setlist. O δίσκος αυτός, έχει μια ωραία διαδοχική συνοχή, ενώ επίσης θα λέγαμε πως δεν είναι δύσκολος στο άκουσμα του. Αλλά και πάλι θα επαναλάβω, παίζει ρόλο και ο τρόπος με το οποίο θα θελήσει κάποιος να τον προσεγγίσει. Αν ψάχνετε κάτι αξιόλογο για το καλοκαίρι και δεν σας νοιάζει αν δεν μοιάζει με τις πρώτες δουλειές του Homme, τότε επενδύστε άφοβα. Οι υπόλοιποι, κάνετε λίγη παραπάνω υπομονή καθώς θα έρθει και ο καιρός των Vista Chino, των John Garcia, Nick Oliveri και Brant Bjork. Όσοι δεν μπορείτε να περιμένετε μέχρι τότε, όλο και κάποιο από τα πολλά «παιδιά των Kyuss» θα βρείτε για να σας καλύψει πάνω σε αυτό που ψάχνετε.
Κείμενο: Πέτρος Μελίδης