Planet Of Zeus: Loyal To The Pack (ihaveadrum Records 2016)
Οφείλω να ομολογήσω πως δεν έτρεφα ιδιαίτερη συμπάθεια για τους Planet of Zeus σε αντίθεση με τους περισσότερους Έλληνες οπαδούς. Αν και η μουσική τους ήταν αρκετά καλή και προσεγμένη, κάτι δεν μου ταίριαζε καλά στην όλη υπόθεση. Στο Vigilante ας πούμε, ένοιωθα πως άκουγα heavy rock με επιρροές Clutch μέσα από hardcore φίλτρα. Αυτό προφανώς είχε επιτυχία σε τεράστια μερίδα ακροατών σε σημείο τρέλας. Ήταν τέτοιο το hype, πού λένε και στο χωριό μου, που στην συναυλία τους ως support στους Clutch στο Γκάζι, πίστευα πως ο κόσμος είχε φτάσει εκεί για τους Planet. Δεν ίσχυε κάτι τέτοιο βέβαια, αλλά ήταν ένα καλό παράδειγμα για τον αντίκτυπο που έχει το συγκρότημα στο ακροατήριο. Ένας αντίκτυπος που δημιουργήθηκε μέσω δυο συγκυριών. Πρώτον, την τεράστια αποδοχή από το ελληνικό κοινό στην μουσική των Clutch και από εκεί και πέρα στην γενική southern, heavy, blues rock μουσική. Δεύτερον, από την ικανότητα των Planet of Zeus να παντρέψουν την αγάπη τους για τους Clutch με πιο άγρια στοιχεία. Εμένα δυστυχώς δεν με κέρδισαν μιας και η υπερβολική φωνητική προσέγγιση του Μπάμπη μου φαινόταν ελαφρώς υποκριτική, όσο ο ίδιος προσπαθούσε (και κατάφερνε) να πιάσει την νοτιοαμερικάνικη προφορά του Neil Fallon και στο επόμενο κουπλέ έσκουζε σαν μανιασμένος. Το δεύτερο που οφείλω να ομολογήσω είναι πως, όπως και σε άλλα ελληνικά μουσικά site, έτσι και στο δικό μας ποτέ δεν είπαμε τι δεν μας άρεσε, σαν υποστήριξη στο συγκρότημα. Χαζό, αλλά το έκανα κι εγώ.
Βάσει των παραπάνω δεν ένοιωθα πως θα ακούσω κάτι διαφορετικό και στο Loyal To The Pack. Πίστευα πως θα αντιμετωπίσω ξανά την κλασική επιμονή στα ίδια και πως θα έπρεπε πια να πω ξεκάθαρα τι πίστευα, πράγμα που σήμαινε πως θα έκραζα λιγάκι. Ελάχιστοι θα συμμερίζονταν την άποψή μου, αλλά τι να κάνουμε, έχω κι εγώ την δικιά μου.
Αφού λοιπόν άκουσα όλο το Loyal To The Pack έχω να πω πως τα πράγματα άλλαξαν. Ξεχάστε ό,τι ξέρατε από τους προηγούμενους δίσκους και αφήστε όποιες αναστολές έχετε. Είτε είστε παλιοί ή καθόλου οπαδοί τους.
Πλέον οι Planet of Zeus είναι πιο αυθεντικοί από ποτέ. Κι αυτό γιατί αποτίναξαν την υπερβολική αγάπη προς τους Clutch που είχε σαν αποτέλεσμα την μίμηση (όχι αντιγραφή) στην μουσική προσέγγιση των Αμερικανών. Πια ο Μπάμπης τραγουδά με την δική του χροιά και είναι ο εαυτός του, κάτι που πιστεύω πως δίνει μια νέα προοπτική στο συγκρότημα και μια στάση, που ναι μεν υπήρχε παλιότερα αλλά πλέον είναι κτήμα τους και τα καταφέρνουν με τον δικό τους τρόπο. Ναι, ούτε η μουσική τους θυμίζει τους Αμερικανούς μάστορες. Όλα έχουν αλλάξει, αλλά το στοιχείο τους είναι εκεί. Αρκετά εναλλακτικά στοιχεία έχουν προστεθεί και η παραγωγή έχει δώσει φοβερό ήχο, σε μια νοητή γραμμή μεταξύ κλασικού stoner και sludge. Σε κάποιους θα φέρει στο μυαλό τις πιο προσιτές στιγμές των πρόσφατων Mastodon ή και Kylesa με επικά κλεισίματα, όπως στο τελείωμα του White Shroud. Ακόμα και στο «νοτιοαμερικάνικο» “Indian Red” παρουσιάζουν την συνθετική τους ικανότητα και φτιάχνουν ένα καταπληκτικό κομμάτι, πλήρες, ατμοσφαιρικό, με «μαγκιόρικο» δυνατό riff και ογκώδη ήχο. Εξεπλάγην ευχάριστα από το κλείσιμο του δίσκου με το νοσταλγικό “Athens”. Σκουπάκια, swing drums και μια μελωδία που ίσως βγήκε από το μυαλό τους σαν soundtrack της πόλης.
Στα πιο σκληρά του Loyal To The Pack θα βάλω το “Scum Alive” που οδεύει σε hardcore μονοπάτια, σε φωνή και μουσική, κοντά σε crust ύφος. Δεν ξέρω αν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι αλλά θα πω δυο λόγια για το “Little Deceiver”. Εδώ έχουν έρθει όλα σε ισορροπία. Το αρχικό riff, το groove για κοπάνημα, το riff στο κουπλέ, τα φωνητικά και ο ήχος είναι σε ιδανικά επίπεδα. Ακόμα και η αλλαγή λίγο μετά τα μισά θυμίζει παλιές, ένδοξες εποχές του progressive, με τα drums σε πρώτο πλάνο να γεμίζουν πανέμορφα και τα έγχορδα να περνούν από prog ψυχεδέλεια. Ομοίως και το ομώνυμο, στο οποίο γίνονται πιο εμφανή τα παλιά τους στοιχεία, όπως τα έντονα φωνητικά και τα γκαζωμένα riff, αλλά παράλληλα κάνουν τις αλλαγές τους να φανούν, ειδικά μετά το τρίτο λεπτό.
Από τα παραπάνω πιστεύω καταλάβατε πως το διασκέδασα. Η ανανέωση του ήχου τους νομίζω έγινε στο κατάλληλο σημείο ώστε να μην μείνουν στάσιμοι και κινδυνέψουν να προσκολληθούν στα παλιά. Τώρα πια θα καταλάβω τον όποιο χαμό θα γίνει πάλι στις συναυλίες τους. Ο Fallon θα καμαρώνει για τις επιλογές του ακόμα περισσότερο. Τρελαθείτε υπεύθυνα.
Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης