Need: Orvam – A Song For Home (Trailblazer 2013)

Πλέον πιστεύω πως ο καθένας έχει πάρει χαμπάρι τι γίνεται στον κόσμο της μουσικής τα τελευταία χρόνια. Ειδικά το 2013 ήρθε με ακόμα μεγαλύτερες αλλαγές (βλ. Spotify) που λίγο πολλοί όλοι τις περιμέναμε. Το θέμα πλέον είναι ότι αυτή η γιγάντωση της βάσης δεδομένων έχει φορτώσει τον καθένα μας τόσο πολύ που ένα μεγάλο ποσοστό αυτού που κάποιοι θα θεωρούσαν καλή μουσική να πηγαίνει χαμένο. Προσωπικά έχω έναν κάλο με ό,τι καινούριο βγαίνει και προσπαθώ να έχω το νου μου για κάτι αξιόλογο. Αλλά πλέον πόσο πια να παρακολουθήσω; Όλα τα συγκροτήματα διαδίδονται με ταχύτητες διακτίνισης.

Οι Need είναι μια περίπτωση που για μένα είχε χαθεί μέσα στον κυκεώνα της υπερπληροφόρησης. Δεν έχει σημασία αν είναι καλή, κακή, πρωτοπόρα ή ετεροχρονισμένη και mainstream. Απλά είναι άλλη μια μέσα στον χαμό, ακόμα κι αν είναι ελληνική. Μιας και μου ανέθεσαν όμως να ρίξω μια «αυτιά» και να γράψω δυο λόγια γι’ αυτό, συνειδητοποίησα πως ο κύκλος των καλών συγκροτημάτων που έχω χαμένα γίνεται όλο και μεγαλύτερος. Νομίζω πως γίνομαι υπερβολικά μηδενιστής και θα αυτοχαστουκιστώ για να συνέλθω και να γράψω καμιά σωστή λέξη.

Λοιπόν έχουμε και λέμε. Το Orvam είναι ένας μεστός progressive metal δίσκος έτοιμος να δώσει όλα όσα οι κλασικοί του είδους έχουν αρχίσει να χάνουν. Οι Dream Theater γίνονται βαρετοί, οι Queensryche το έχουν χάσει τελείως, οι Pain of Salvation το γύρισαν στο rock – που δεν είναι κακό – και πάει λέγοντας. Υπάρχουν βέβαια τόσα και τόσα με προοδευτική νοοτροπία που προσφέρουν τρομερές μουσικές αλλά στο σχετικά κλασικό progressive metal, τα πράγματα έχουν μείνει στάσιμα.

Εδώ όλα έχουν γίνει βάσει σχεδίου και μελέτης μεγάλου δημοσίου έργου. Οι Need παραδίδουν μουσική που έχει σφυρηλατηθεί – για Manowar κάνει αυτή η λέξη – με πολλές ώρες πρόβας και σύνθεσης πάνω από τετράδια. Έχει βάθος, ωριμότητα και πάνω απ’ όλα το βασικότερο σε αυτήν την μουσική. Riff ρε παιδάκι μου. Το ξεκίνημα του “Entheogen” είναι ένα τρανό παράδειγμα groovy progressive, όπου αν και όλα τα όργανα δίνουν πραγματικά ρέστα, την παράσταση κλέβει το riff που απλά σε οδηγεί σε ποιοτικό headbanging. Αλλά φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Εδώ κολλάει το παραπάνω σχόλιο περί «βάθους».

Η δουλειά από τους μουσικούς με εξέπληξε ευχάριστα καθώς είδα καθαρά την διάχυτη prog νοοτροπία είτε με τον κλασικό όρο που θυμίζει τις παλιές καραβάνες του ήχου, είτε ετυμολογικά που όπως καταλαβαίνετε είναι και το καλύτερο. Εντυπωσιάζομαι πάντα από το τεχνικό παίξιμο στα drums και ειδικά με τις τσαχπινιές που κάνει ο μάστορας εδώ με τα πιατίνια και κυρίως το hi hat. Το μπάσο σε παραπέμπει – λίγες φορές για την ακρίβεια – σε Tool και τα φωνητικά έχουν μια ζεστή χροιά που βγάζει πάθος για τον κάθε στοίχο και καταφέρνει να το μεταδώσει πλήρως σε όποιον κάτσει να προσέξει. Ευτυχώς λιγότερο θεατρικός και «ποζεράδικος» από τον Warrel Dane των Nevermore αλλά με συγγενικό ύφος. Μετά είναι και η κιθάρα του Ravaya – Ravi Shankar? – που δίνει στο Orvam το νόημά του. Ακούστε το riff της αρχής του ομώνυμου κομματιού και πώς γυρνάει το κλίμα από mosh pit feeling σε Pain of Salvation εμπειρία και λίγο μετά ξαναδίνει ένα πανέξυπνο metal riff στον λαό ενώ συνδυάζει από πίσω μελωδικότατο σόλο για να αλλάξει πάλι κ.ο.κ. Έπος.

Εκτεταμένη χρήση πλήκτρων θα δείτε σε όλο το άλμπουμ, στα οποία προσωπικά με χάλασε λιγάκι ο ήχος που έφερνε σε Dream Theater, αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα γούστου και δεν έχει να κάνει με την αξία. Παίζουν ρόλο παράλληλο με την κιθάρα, οπότε καταλαβαίνετε την σημασία τους. Τα λάτρεψα όμως όταν το γυρνούσαν σε κλασικό ‘70s moog, όπως εκεί στο τελείωμα του “Lifeknot” και φυσικά στο πιάνο το οποίο δίνει ακόμα έναν αέρα ποικιλίας και πραγματικής ομορφιάς στο Orvam.

Όπως έλεγα και στην αρχή, τα πράγματα είναι δύσκολα αυτήν την εποχή για τους μουσικούς και ειδικά για αυτούς που χύνουν αίμα, δάκρυα και ιδρώτα για να συνθέσουν έναν δίσκο, χωρίς να είναι η ευφυΐα που ακούει στο όνομα Σάκης Ρουβάς. Όμως ό,τι αξίζει πρέπει να μαθαίνεται και ελπίζω το Orvam να τύχει διεθνούς αναγνώρισης γιατί απλά και αντικειμενικά είναι ένας εξαιρετικός prog δίσκος. Και επειδή δεν μπορούμε να τα ακούμε όλα όσα κυκλοφορούν, έχω να πω το εξής:

Κλείνω εγώ την κριτική τώρα, αλλά μην δω κανέναν ξανά να κρύβει τέτοιους δίσκους μόνο για το τομάρι του. «Σ’ το λέω, θα ψαχτούμε όλοι εδώ, να ‘χεις το νου σ’.»

Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης