Mark Lanegan Band, Lyenn @ Lab Art, Βόλος 21/03/15
Το Lab Art είναι ένας πολύ ωραίος χώρος στην είσοδο του Βόλου. Δεν πρόκειται για έναν ακόμα ψυχρό συναυλιακό χώρο, αλλά για ένα μεγάλο bar, που μπορεί άνετα να “σηκώσει” μια live εμφάνιση, ακόμα και ενός group ή καλλιτέχνη με σχετικά μεγάλη απήχηση. Διαθέτει σκηνή, μπροστά από την οποία υπάρχει αρκετή “έκταση” για τους όρθιους θεατές, ενώ περιφερικά βρίσκονται δύο μπάρες με ποτά, αρκετά μεγάλες για να εξυπηρετήσουν ικανοποιητικά τους πελάτες. Δε λείπουν τα σκόρπια ψηλά τραπέζια για όρθιους θεατές, αλλά και κάποιοι καναπέδες με χαμηλά τραπέζια για αυτούς που θέλουν να παρακολουθήσουν πιο αραχτά τη συναυλία τους. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα “ζεστό” μέρος, χτισμένο από πέτρα, που ενδείκνυται για ποικίλου τύπου συναυλίες. Η συναυλία του Lanegan είναι μία απ’ αυτές.
Λόγω κάποιου κωλύματος, που (ευτυχώς Παναγία μου) ξεπεράστηκε, βρίσκομαι στην είσοδο του Lab Art για αρκετά λεπτά. Ο κόσμος, αργά αλλά σταθερά, προσέρχεται. Όταν, τελικά, καταφέρνω να μπω στο χώρο, η ώρα έχει πάει 10:00, αλλά βρίσκω εύκολα μια γωνίτσα για να βολευτώ άνετα. Μάλιστα, δεν αργώ να βρεθώ με μια κρύα μπύρα στο χέρι, ιδανική ανακούφιση μετά από την αγωνία που πέρασα στην είσοδο. Για φαντάσου να ταξίδευα 300 χιλιόμετρα για να μην καταφέρω να παρακολουθήσω τον αγαπημένο μου τραγουδιστή…
Όπως και να ‘χει, στις 10:30 βγαίνει στη σκηνή ο Lyenn. Εντελώς μόνος του. Με μια κιθάρα στο χέρι και με όπλο την απίστευτη φωνή του, ξεκινάει να τραγουδάει ένα set από συναισθηματικά και παραπονιάρικα τραγούδια, στα οποία ξεδιπλώνει όλο το εύρος των φωνητικών του ικανοτήτων. Από χαμηλόφωνα ψιθυρίσματα, μπορεί άνετα να περάσει σε σπαρακτικές κραυγές, ενώ χειρίζεται την κιθάρα του με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποτελεί την τέλεια συνοδεία για τη φωνή του. Ένα μέρος του κόσμου είναι καθηλωμένο από αυτό που ακούει, ενώ ένα άλλο επιδίδεται σε ομιλίες που συμβάλλουν στη δημιουργία μιας βαβούρας, που κάθε άλλο παρά ευχάριστη είναι. Ευτυχώς, η φωνή του Lyenn είναι τόσο καθαρή και δυνατή που καλύπτει αρκετά τους δυσάρεστους ήχους, αφήνοντάς μας να τον απολαύσουμε. Η παραμονή του στη σκηνή διαρκεί ένα μισάωρο. Μας αποχαιρετάει χωρίς πολλά λόγια, κερδίζει με την αξία του το ζεστό χειροκρότημα και μας αφήνει να αναρωτιόμαστε από πού ξεφύτρωσε αυτός ο τύπος, του οποίου τη μουσική πρέπει οπωσδήποτε να ψάξουμε.
Πλησιάζει η ώρα που όλοι περιμένουμε, η οποία δεν αργεί να έρθει. Μόλις ένα τέταρτο αναμονής και ο Mark, ντυμένος με το κλασικό τζιν πανωφόρι του, σκάει επί σκηνής. Μόνο με τον κιθαρίστα του. Θα χρειαστούν τρία τραγούδια μέχρι να έρθει το υπόλοιπο συγκρότημα να συνοδέψει τους δύο παρόντες μουσικούς. Όπως και πριν με το Lyenn, έτσι και τώρα, ο ήχος εντός του Lab Art είναι καθαρότατος. Το γεγονός αυτό κάνει την ακρόαση ακόμα πιο ευχάριστη. Για το ξεκίνημά του, ο Mark επιλέγει το “When your number isn’t up”, από παλαιότερο album. Το δεύτερο τραγούδι του είναι καινούριο. Όσο για το τρίτο τραγούδι (“Low”), προέρχεται επίσης από παλαιότερο album. Έτσι, στις πρώτες στιγμές του, ο Lanegan μας χαρίζει νότες από δουλειές του 2004, 2014 και 2001, αντίστοιχα. Στο υπόλοιπο του set, επικεντρώνεται περισσότερο στα δύο πιο πρόσφατα album του, δηλαδή στα “Phantom Radio” και “Blues funeral”. Με όλο το συγκρότημα πλέον επί σκηνής, η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και καλύτερη. Το συγκρότημα αρχίζει να ξετυλίγει τις ηχητικές επιλογές στις οποίες επιδίδεται εδώ και μερικά χρόνια. Ο “παραδοσιακός” ακουστικός ήχος του Lanegan έχει διανθιστεί με αρκετά στοιχεία πιο “σκληρού” ροκ, ενώ την παρουσία τους κάνουν αισθητή και ουκ ολίγα ηλεκτρονικά στοιχεία από τα καθιερωμένα, πλέον, keyboards. Με το πρώτο άκουσμα του “Phantasmagoria blues”, ο κόσμος αρχίζει να εκδηλώνει πιο έντονα τον ενθουσιασμό του, ο οποίος κορυφώνεται σε τραγούδια, όπως τα “Harvest home”, “Hit the city” και “Gravedigger’s song”. Η ώρα περνάει τόσο όμορφα, που δεν το καταλαβαίνουμε. Τα σκαμπανεβάσματα στα οποία μας βάζει ο Lanegan με τις επιλογές των τραγουδιών είναι συνεχή. Κάποια στιγμή, αποφασίζει να μας συστήσει τα μέλη του συγκροτήματος. Η φωνή του είναι τόσο βραχνή, λες και βγαίνει μέσα από χίλια πακέτα τσιγάρων. Θα τη μπέρδευες άνετα με του Tom Waits. Τα λεπτά συνεχίζουν να κυλούν και δεν αργεί να έρθει η στιγμή του “Death trip to Tulsa”. Προφανώς η συναυλία τελειώνει, αν και κανείς δεν έχει χορτάσει. Αλλά κανείς δεν κουνιέται από τη θέση του. Κάποιος από το προσωπικό του μαγαζιού κάνει το λάθος να ανάψει ένα φως, αλλά γρήγορα το σβήνει, καταλαβαίνοντας ότι ο Mark θα επιστρέψει μπροστά μας. Ελάχιστα λεπτά αργότερα, ξεκινάει ένα από τα δυνατότερα τραγούδια του set, το “Methamphetamine blues”. Με τη σκαφτή του κιθάρα, ξεσηκώνει τους θεατές, προετοιμάζοντάς μας για την εκτέλεση του επόμενου “I am the wolf”. Πολύς κόσμος το περιμένει με ανυπομονησία, διότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα τραγούδια του τελευταίου album του Lanegan. Εκείνο, όμως, που κανείς δεν περιμένει είναι ο τρόπος εκτέλεσής του. Με drums και ηλεκτρική κιθάρα γίνεται ακόμα καλύτερο! Είμαστε άφωνοι και το χειροκρότημα δεν έχει σταματημό. Για το τέλος, ο Mark μας επιφυλάσσει το “Killing season” σε μια synth εκτέλεση που περισσότερο θυμίζει remix παρά αυθεντικό τραγούδι. Ξέρει, όμως, πώς να συνδυάζει επιτυχημένα τις δύο αυτές μουσικές προσεγγίσεις, οπότε το αποτέλεσμα είναι, για μια ακόμα φορά, άψογο.
Ο αποχαιρετισμός είναι ζεστός. Σε όσες συναυλίες του Lanegan έχω βρεθεί, ο ψυχρός αυτός άνθρωπος αρκείται σε ένα νεύμα, αποχωρώντας από τη σκηνή. Στο Lab Art, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μας αποχαιρετάει θερμά, μας εξηγεί πόσο πολύ εκτιμάει την παρουσία μας και τη στήριξή μας σε αυτόν και γενικά διαχέει την εντύπωση πως γούσταρε πολύ την εμφάνισή του σε ένα μέρος σαν και αυτό.
setlist
When your number isn’t up
Judgement time
Low
Phantasmagoria blues
No bells on Sunday
The gravedigger’s song
Harvest home
One way street
Deepest shade
Hit the city
Ode to sad disco
Riot in my house
Harborview hospital
Floor of the ocean
Torn red heart
Sleep with me
Death trip to Tulsa
Methamphetamine blues
I am the wolf
The killing season
Ανταπόκριση: Φαίδων Κυτρίδης