Helloween: Straight Out Of Hell (Spinefarm 2013)
Η παραφιλολογία και η συνομωσιολογία που συνοδεύουν τούτη την κυκλοφορία των Γερμανών λίγο πολύ γνωστή. Σύμφωνα λοιπόν με κάποιους, πληθαίνουν οι φήμες για πιθανό reunion με Hansen και Kiske στο άμεσο μέλλον, έπειτα από παραθυράκι που άφησε ανοιχτό ο πρώτος με δηλώσεις του. Από την άλλη, 19 χρόνια από την έλευση Deris συζητάμε ακόμα σαν να πρόκειται για τον καινούριο τραγουδιστή. Για να εξηγούμαστε, ο Andy εκτός από πληθωρικός front man στα lives είναι και φωνάρα. Επίσης, είναι αυτός που έχει κρατήσει σε μεγάλο βαθμό, ίσως περισσότερο απ’όλους, όρθιους τους Helloween όλα αυτά τα χρόνια..
Αλλά..!! Ας κοιταχτούμε αμέσως στον καθρέπτη με την ιερή κολοκύθα εις χείρας. Υπάρχει οπαδός που δεν ονειρεύεται δίσκο και περιοδεία με την κλασσική πρώτη σύνθεση ξανά; (χωρίς βέβαια τον μακαρίτη Ingo..RIP..) Πως;
Τώρα που εξομολογηθήκαμε ξορκίζοντας τις κρυφές μας προσδοκίες, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως το σημερινό line-up του Weikath και της παρέας του, δουλεύει σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Αυτό, έγκειται κυρίως στο ότι για τέταρτη σερί στουντιακή δουλειά, δεν έχει αλλάξει το παραμικρό στη σύνθεσή του καθώς και στη παραγωγή. Βέβαια, οφείλουμε να ξεχωρίσουμε τι περιμένουμε να ακούσουμε από το Straight Out of Hell εν έτη 2013..
Όσοι προσδοκείτε ένα νέο Keeper ή Walls of Jericho γυρίστε από το άλλο πλευρό. Aυτά πλέον δεν μπορούν να βγουν από κανένα γήινο ον. Όσοι πάλι προσμένετε τον επαναπροσδιορισμό του power metal από τους φυσικούς ηγέτες του, πάλι θα απογοητευτείτε. Η ευκαιρία αυτή χάθηκε μετά το The Dark Ride το οποίο, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, οι ίδιοι αποκήρυξαν. Όμως, δείχνουν τα παραπάνω στοιχεία ότι έχουμε να κάνουμε με ένα μέτριο δίσκο; Κατηγορηματικά όχι!
Το Straight out of Hell συνεχίζει στο ίδιο αξιέπαινο πλαίσιο του 7 Sinners με λίγο πιο θετικό vibe. Για ακόμη μια φορά παρουσιάζεται σχεδόν ισόποση συμμετοχή, από τη συνήθη τετράδα(Weikath, Grosskopf, Deris, Gerstner), στην συγγραφή των κομματιών. Από τις πρώτες νότες και το δυναμικό μπάσιμο του Nabataea νιώθεις ότι κάτι εξίσου καλό θα ακολουθήσει και στο υπόλοιπο του δίσκου. Και δεν θα κάνεις λάθος. Ανάλογο tempo και στο World of War το οποίο στιχουργικά πραγματεύεται την κατάσταση του σήμερα που επικρατεί στην κοινωνία με το κατεστημένο των τραπεζιτών να κερδοσκοπεί εις βάρος του απλού κόσμου. Μελωδία που σφηνώνεται αστραπιαία στα συρτάρια του μυαλού σου από το Live Now ενώ το Burning Sun(Hammond version) είναι αφιερωμένο στην μνήμη του σχετικά πρόσφατα εκλιπόντος, του Μέγιστου Jon Lord. Σε ακόμη μία θεϊκή μορφή, στον Αθάνατο Freddie Mercury, αποδίδεται φόρος τιμής στο groovy κομμάτι Wanna be God το οποίο κινείται σε a la We Will Rock You ρυθμούς. Όμορφη συναισθηματική μπαλάντα το Hold me in your Arms, ωραίο και το ομώνυμο του δίσκου που βαδίζει σε κλασσικά Helloween-ικά μοτίβα. Ξεδίνουμε με την απλότητα και την «πάρτα στα μούτρα» αισθητική του Assholes, χαλαρώνουμε με τη μελωδία στα πλήκτρα που απαρτίζουν το Waiting for the Thunder, που θυμίζει κάτι από If I Could Fly.
O Deris βρίσκεται σε παρατεταμένη φόρμα και συχνά κάνει επίδειξη ισχύος με χρωματιστές κραυγές που μπογιατίζουν τον αέρα. Τα speed ξεσπάσματα του δίσκου συμβαδίζουν ορθά με την μελωδικότητα του και τα λεπτά ρέουν σαν νεράκι. Είναι από αυτούς που «φοριούνται» πολύ εύκολα και λειτουργούν ευνοϊκά από ακρόαση με συνοδεία παρέας και ποτών μέχρι προσωπική μένοντας μόνος στο σπίτι Σάββατο βράδυ. Δεν καταλαβαίνεις πόσο εύκολα έφτασες στον επίλογο Church Breaks Down, όπου θεματικά η μπάντα στηλιτεύει τον θεσμό και τον ρόλο της Εκκλησίας διαχρονικά. Εδώ να αναφέρω πάντως ότι μου λείπει κάπως ο χαβαλές και το οξυδερκές χιούμορ που διακατείχε κάποτε τους Helloween και έδιναν τη δική τους ξεχωριστή απόχρωση στις συνθέσεις. Μήπως παρασοβάρεψαν;
Δεν θα βρούμε ούτε αυτή τη φορά το «μεγάλο» κομμάτι, αυτό δηλαδή που θα θες να «ανεβάσεις» στο fb μετά από χρόνια για να «ψαρώσεις» ανυποψίαστους φίλους σου πως τάχα μου κατέχεις από ποιότητα, ή για να φέρω ένα πιο σοβαρό παράδειγμα, αυτό για το οποίο θα βροντοφωνάζουμε σε κάποιο μελλοντικό live, κάτι που προσωπικά δεν βρίσκω ούτε στα προηγούμενα 2 άλμπουμ. Ακόμα και το Keeper the Legacy περιείχε ένα Occasion Avenue, το Better than Raw ένα I Can, το The Time of the Oath ένα Power και το ομότιτλο. Δεν αναφέρω κάτι από τα Master of the Rings και The Dark Ride γιατί είναι δίσκαροι ολκής, άνευ σύγκρισης με τα υπόλοιπα επί εποχής Deris! Γκρινιάζω πολύ; Που να μην ήταν και καλός δίσκος δηλαδή! Γιατί πραγματικά είναι!
Κείμενο: Κώστας Λύρος