Green Day: ¡Uno! (Reprise 2012)
Καλιφόρνια, skateboards, εφηβικές ανησυχίες, Green Day… Το Καλιφορνέζικο αυτό τρίο, μαζί με συγκροτήματα σαν τους Offspring και τους Rancid, είναι χωρίς αμφιβολία, υπεύθυνο για τη διαμόρφωση του mainstream punk-rock, στον ήχο του σήμερα. Σχήματα όπως οι Blink 182 και οι Alkaline Trio, είναι ενδεικτικά της νέας σχολής που δημιουργήθηκε από το κύμα εκείνο. Έχουν περάσει πλέον 18 χρόνια από τότε που οι περισσότεροι από μας, τους πρωτογνωρίσαμε μέσω του γνωστού βίντεο κλιπ για το ‘Basket Case’, όπου οι τρείς τους, τζάμαραν μέσα σε μια ψυχιατρική κλινική. Το ‘Dookie’, που είχε βγει το 1994, αποτέλεσε το breakthrough των Green Day στον έξω κόσμο και εξακολουθεί να είναι σε πωλήσεις, το κορυφαίο τους άλμπουμ. Έκτοτε το σχήμα έβγαλε άλλες τέσσερις ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές, με αποκορύφωμα τα concept album, ‘American Idiot’ (2004) και ‘21st Century Breakdown’ (2009), που το υλικό τους χρησιμοποιήθηκε στο Broadway σε μια ροκ όπερα βασισμένη σε τραγούδια τους.
Πλέον οι καλιφορνέζοι, διανύοντας την τρίτη δεκαετία της καριέρας τους, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ το οποίο σε αυτό το review, θα εξετάσουμε. Το ‘¡Uno!’. Αυτό όπως μαρτυρά και ο τίτλος του, πρόκειται για το πρώτο μέρος της νέας τους δισκογραφικής τριλογίας. Λίγους μήνες αργότερα, πρόκειται να ακολουθήσουν επίσης, τα ‘¡Dos!’ και ‘¡Tré!’. Εδώ λοιπόν, συμβαίνει κάτι το όχι και τόσο αναμενόμενο. Είναι συνηθισμένο να λέμε, πως όταν ένα συγκρότημα σκοπεύει να κυκλοφορήσει μια δουλειά σε τρία μέρη, αυτή να είναι βασισμένη σε ένα συγκεκριμένο concept ή αλλιώς σε μια πλοκή ή ιστορία. Ωστόσο, κάτι τέτοιο, σε αντίθεση με τα δύο τελευταία τους άλμπουμ, δεν συνέβη καθόλου. Αυτή η τριπλή δισκογραφική δουλειά, είναι απλά το αποτέλεσμα ενός οργασμού έμπνευσης ιδεών, η οποία μετουσιώθηκε σε μια πληθώρα από νέες συνθέσεις του Billie Joe Armstrong. Ας δούμε, λοιπόν τι συναντάει κανείς, ακούγοντας ολόκληρο το δίσκο.
Αυτή τη φορά, το τρίο ακολούθησε μια ασφαλή και πετυχημένη κατά το παρελθόν προσέγγιση, στα νέα αυτά τραγούδια. Κατά τη διάρκεια αυτών των 42 λεπτών, υπάρχουν τραγούδια, με χαρούμενη punk-pop-rock διάθεση. Οι Green Day, τόσο στιχουργικά, όσο και στη μέγιστη διάρκεια των τραγουδιών, έκαναν εμφανές πως αυτή η νέα δουλειά, δεν θα έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες δύο. Όσοι ενδεχομένως θα επιθυμούσατε ένα νέο ‘Jesus Of Suburbia’ ή ένα νέο ‘Homecoming’, δεν θα το βρείτε ούτε σε αυτό το πρώτο μέρος και μάλλον ούτε και στα υπόλοιπα δύο που θα κυκλοφορήσουν λίγο αργότερα. Το ‘¡Uno!’, είναι απλά ένα άλμπουμ, που έχει ως σκοπό, να περάσει ο ακροατής του, απλά μια ευχάριστη ώρα. Σίγουρα δεν πρόκειται από μόνο του, να ξεπεράσει το ‘Dookie’. Έχει όμως κομμάτια που θα μπορούσαν με ευκολία να πάρουν μια θέση στο σημερινό ραδιοφωνικό airplay. Τραγούδια όπως το ‘Nuclear Family’, το ‘Oh Love’, το ‘Let Yourself Go’ και το χορευτικό ‘Kill The DJ’ (με εμφανείς αναφορές στο ‘Panic’ των Smiths, με τον παρόμοιο στίχο ‘’Hang The DJ”), θα μπορούσαν να είναι τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Εδώ επίσης, θα βρείτε πολύ απλά τραγούδια, αποτελούμενα κυρίως από απλές κιθαριστικές συγχορδίες και απλά μελωδικά σόλο. Υπάρχουν οι εξής δύο όψεις του νομίσματος. Η μια, αναφέρει πως το Καλιφορνέζικο τρίο κάνει μια επιστροφή στα παλιά, δηλαδή στην εποχή που τους πρωτογνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Η άλλη όμως όψη, είναι αυτή για την οποία θα κατηγορηθούν για έλλειψη πρωτοτυπίας. Μια άλλη κατηγορία θα μπορούσε να είναι, ότι ο δίσκος αυτός, λόγο της ομοιότητας που έχουν τα κομμάτια μεταξύ τους, καταντάει κάπως μονότονος. Η αλήθεια ως συνήθως, βρίσκεται κάπου στη μέση. Μετά από περισσότερα από 25 χρόνια καριέρας, τι παραπάνω θα μπορούσε κάποιος να απαιτήσει, από ένα σχήμα που, όπως αναφέραμε παραπάνω, ήταν ένα από αυτά που επηρέασαν τόσα άλλα συγκροτήματα που έσκασαν μύτη μεταγενέστερα; Είμαι σίγουρος πως όσοι από εσάς δηλώνετε αφοσιωμένοι φίλοι των Green Day, θα επενδύσετε και αυτή τη φορά με τα μάτια κλειστά, στο ‘¡Uno!’. Οι υπόλοιποι, μάλλον θα το ξεπεράσουν γρήγορα, περιμένοντας να κυκλοφορήσει το δεύτερο μέρος της τριλογίας.
Κείμενο: Πέτρος Μελίδης