Godspeed You! Black Emperor | They Drift Like Worried Fire

1_Godspeed_You_Black_Emperor

Δεν θυμάμαι το Ρόδον πιο σκοτεινό από εκείνο το βράδυ. Οι ψηλόλιγνες φιγούρες τους ίσα ίσα ξεχωρίζουν στη σκηνή. Πίσω τους, στο μεγάλο πανί, αναβοσβήνει κάτι αχνά. Ο ξυπόλυτος κιθαρίστας στα αριστερά της σκηνής ξεκινά μια αργόσυρτη επαναλαμβανόμενη δυσοίωνη μελωδία. Οι «προσκλησάκηδες» της εποχής (υπήρχαν και τότε) πίσω στο μπαρ του club δεν βάζουν γλώσσα μέσα (όπως και σήμερα), έχουν έρθει για το hype χωρίς να έχουν ιδέα. Η κιθάρα συνεχίζει. Μόνη. Μέσα μου σκέφτομαι, «συγχώρεσε τους, δεν ξέρουν τι κάνουν». Η κιθάρα συνεχίζει. Μόνη. Τα «σσσσσςς» πληθαίνουν και η πολυπόθητη σιωπή (σχεδόν) επιτυγχάνεται… Η μπάντα ξεκινά.

Η παραπάνω αφήγηση μου γύρω από την εμπειρία του πρώτου live των Καναδών είναι, μάλλον άθελα μου, χαλκευμένη. Παραποιημένη από τον αδίστακτο χρόνο. Παραποιημένη και από τον μύθο τους μέσα μου. Δέκα έξι χρόνια μετά δεν μπορώ να θυμηθώ πρόσωπα, στιγμές και τραγούδια. Όλα είναι θολά μέσα μου. Δεν ξεχνώ ωστόσο την ατμόσφαιρα. Το πόσο εμφατικά επιβλήθηκε αυτή η ζωντανή εμφάνιση στο θυμικό μου και πόσο άλλαξε ότι ήμουν και ότι σκεφτόμουν ότι θα γίνω.

Thee Mighty Hotel 2 Tango

 

Από τις πρώτες μέρες του Hotel 2 Tango ήταν προφανές πως οι Godspeed You Black Emperor! (τότε με το θαυμαστικό στο τέλος) δεν θα ήταν μια συνηθισμένη μπάντα. Στην περιοχή Mile End, του Μόντρεαλ στο Κεμπέκ του Καναδά, ξεκινά την πορεία του ένα από τα πιο ρηξικέλευθα και ριζοσπαστικά σχήματα των καιρών μας. Εκεί βρισκόταν το Hotel 2 Tango, ένας χώρος που λειτούργησε σαν ένας άξονας για την εναλλακτική μουσική κοινότητα της περιοχής. Φιλοξενούσε live τοπικών σχημάτων όπου μπορούσε να έρθει ο καθένας με την μπύρα του και να παρακολουθήσει live εμφανίσεις αλλά και ένα σωρό μουσικά πρότζεκτ.

Αρχικά ο μύθος ήθελε το Hotel 2 Tango να είναι κάποια εγκαταλελειμμένη αποθήκη που τελούσε υπό κατάληψη από τα μέλη των Godspeed You Black Emperor!, αν και δεν ήταν ακριβώς έτσι. Όπως και να έχει ο χώρος κατάφερε να γίνει σημείο αναφοράς για την τοπική σκηνή, να συγκεντρώνει όλο και περισσότερο κόσμο, σε τέτοιο βαθμό που κάποια στιγμή δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες του. Να αποτελέσει βάση για δεκάδες πρότζεκτ και βέβαια να μας δώσει την πρώτη ηχογράφηση των Καναδών post-rockers, το “All Lights Fucked On the Hairy Amp Drooling”. Το 2006 άτομα που σχετίζονταν με την Constellation Records αγόρασαν έναν εγκαταλελειμμένο χώρο πολύ κοντά στην τοποθεσία του αρχικού Hotel 2 Tango ουσιαστικά μεταφέροντας εκεί το στούντιο, στεγάζοντας ένα νέο Hotel 2 Tango αλλά και τα γραφεία της ανεξάρτητης δισκογραφικής τους.

[Το όνομα της μπάντας προέρχεται από το ομώνυμο Ιαπωνικό άσπρο-μαύρο ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη

Mitsuo Yanagimachi , το οποίο υπάρχει ολόκληρο στο youtube.]

 

2-_all_light_1994

All Lights Fucked On the Hairy Amp Drooling

 

Ή αλλιώς, το ιερό δισκοπότηρο* των απανταχού post-rockers. Οι κιθαρίστες Efrim Menuck και Mike Moya μαζί με τον μπασίστα Mauro Pezzente, ιδρυτικά μέλη των πρώιμων GYBE! το ηχογράφησαν στο Hotel 2 Tango το 1994, πολύ πριν η μπάντα καταλήξει στην 9μελή σύνθεση που απέκτησε στη συνέχεια και το κυκλοφόρησαν σε 33 αντίτυπα σε home made κασέτα. Αυτές οι κασέτες  αντιγράφηκαν και μοιράστηκαν χέρι με χέρι και έτσι το ποτάμι πήρε τον δρόμο του. Το περιεχόμενο της κασέτας ωστόσο φαίνεται να αποτελεί άλλον ένα μύθο. Οι διάφορες δηλώσεις των μελών ανά καιρούς περισσότερο μπέρδεψαν παρά ξεμπέρδεψαν το κουβάρι. Πέρα από κάποιες φωτογραφίες που υπάρχουν στο internet κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι το έχει ακούσει…

*Everything about All Lights Fucked on the Hairy Amp Drooling. Στο συγκεκριμένο site το κυνήγι του ιερού δισκοπότηρου συνεχίζεται με φωτογραφίες και στοιχεία γύρω από αυτό…

 

3_DEbut

F-sharp, A-sharp, Infinity

Βέβαια πέρα από τους αστικούς μύθους και μη, ο λόγος που οι GYBE! μνημονεύονται σαν μια σημαντικότατη μπάντα / κολεκτίβα, είναι η μουσική. Και η μουσική των Godspeed You! Black Emperor είναι ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ. Το  “F♯ A♯ ∞” (προφέρεται F-sharp, A-sharp, Infinity), η πρώτη επίσημη κυκλοφορία τους (1997), περιέχει αυτό το μεγαλείο. Η μουσική τους είναι πότε ήσυχη σαν ρυάκι, πότε ορμητική σαν στρόβιλος. Πότε σαν αέρας που περνά μέσα από τις γρίλιες και πότε σαν κρότος ενός τρένου που εκτροχιάζεται. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να εικονοποιήσω την μουσική συγκροτημάτων αλλά στην περίπτωση των GYBE! αυτό γίνεται σαν καταιγισμός εναλλαγής εικόνων και συναισθημάτων. Το album προκάλεσε πολιτισμικό σοκ όταν κυκλοφόρησε. Όσοι το άκουσαν πραγματικά βρέθηκαν μπροστά σε κάτι ανεπανάληπτο.

Το μετά-αποκαλυπτικό σκηνικό που στήνουν οι Καναδοί χρησιμοποιεί ήχους τρένων, θορύβους, φωνές από ψευδοπροφήτες των σύγχρονων μητροπόλεων που μιλούν για το τέλος του κόσμου, παραμορφωμένες κιθάρες, γκάιντες, έγχορδα, τρομπέτες και ακούγεται πέρα από οτιδήποτε άλλο… Μάλλον όχι, ξεχάστε το τελευταίο. Η μουσική των GYBE! δανείζεται από τα πάντα. Αντλεί έμπνευση από την παγκόσμια μουσική κληρονομιά. Από το punk, hardcore παρελθόν των μελών της μπάντας, από την κινηματογραφική μουσική, από το 70s jazz rock, το kraut rock, τα blues, την ambient, τα field recordings. Από τον Morriccone και τον Χατζιδάκι, τους Can και την κλασική μουσική.

The car’s on fire and there’s no driver at the wheel
And the sewers are all muddied with a thousand lonely suicides
And a dark wind blows

The government is corrupt
And we’re on so many drugs
With the radio on and the curtains drawn

We’re trapped in the belly of this horrible machine
And the machine is bleeding to death

Οι λέξεις αυτές είναι η εισαγωγή του Dead Flag Blues. Οι GYBE! δεν έχουν στίχους. Κανείς δεν τραγουδά εδώ. Στέκουν πάνω από τα συντρίμμια της πολυτέλειας ενός ημιθανούς πολιτισμού που κατασπάραξε τις ίδιες του τις σάρκες αφού πρώτα ισοπέδωσε τον πλανήτη. Κανείς δεν τραγουδά. Πένθιμες κιθάρες διασχίζουν ερημιές που κανείς δεν βρίσκει κανένα. Ίσως και να περιγράφουν τον σημερινό (ναι ίδιος και χειρότερος είναι ακόμα) παγκοσμιοποιημένο πολιτισμό μας. Αν αφαιρέσεις όλη την ψευτιά των τεχνολογικών επιτευγμάτων, των gadgets, τα θεόρατα κτήρια και απογυμνώσεις τις κοινωνίες μας, μόνο έρημο θα βρεις. Έρημο, και εμείς γυρνάμε μόνοι ανάμεσα στους μόνους, κενοί συναισθηματικά έχοντας ένα σωρό άχρηστα μπιχλιμπίδια στα χέρια μας χωρίς κανένα νόημα.

Ο ψευδοπροφήτης και οι γκάιντες στο …Nothing’s Alrite in Our Life…” / “The Dead Flag Blues (Reprise) σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Ένα-μίση λεπτό εισαγωγή πριν μπει η πληγή που ονομάζεται Sad Mafioso. Οι GYBE! χωρίζουν τις τεράστιες σε διάρκεια συνθέσεις τους σε movements όπως στην κλασική μουσική. 20λεπτα και 30λεπτά κομμάτια που χωρίζονται με παύσεις, σιωπές καλύτερα, τριξίματα από τσέλο ή κιθάρες.

Το Sad Mafioso ίσως να είναι το centerpiece του “F♯ A♯ ∞” αν θέλουμε να βρούμε κάποια νόρμα σε ότι κάνουν (δεν θέλουμε). Οι GYBE! καταργούν κάθε νόρμα. Κάθε δομή. Κάθε πρέπει. Αφήνουν την μουσική να κυλά σαν ρυάκι που γίνεται ποτάμι. Φουσκώνει και ξεφουσκώνει, γίνεται ορμητικό και στο τέλος χύνεται στη θάλασσα. Στα 11 λεπτά του το Sad Mafioso κάνει ακριβώς αυτό. Από την κιθάρα που «θρηνεί» στην αρχή πάνω από το κροτάλισμα των κρουστών και τα μεταλλικά τριξίματα στις χορδές της κιθάρας μέχρι την συναισθηματική καταρράκωση που μοιράζουν τα έγχορδα. Από την σιωπή για να ψιθυρίσει η «μικρή χορωδία», στο ορμητικό φούσκωμα του μπάσου και το επιβλητικό τσέλο μέχρι τις τρεις νότες της κιθάρας που ακούγονται σαν σειρήνες πριν την εξουθένωση που «χαρίζει» το ξέσπασμα με το roll των τυμπάνων (2 σετ τυμπάνων). Ποτέ δεν αναπνέω κανονικά μετά το τέλος αυτού του κομματιού.

Το 1998 η εταιρεία Kranky από το Chicago αναλαμβάνει να κυκλοφορήσει το album σε cd περιλαμβάνοντας ένα ακόμα κομμάτι (άλλα 28 λεπτά μουσικής δηλαδή) και έτσι στα Dead Flag Blues και East Hastings προστίθεται το αδιανόητο Providence. Περιλαμβάνει 6 ακόμα movements με το συγκλονιστικό Dead Metheny…, το επικό String Loop Manufactured During Downpour… και το σχεδόν metal σφυροκόπημα του (κρυφού κομματιού) J.L.H. Outro να κάνουν το “F♯ A♯ ∞” μια απόλυτα συντριπτική και εξουθενωτική δοκιμασία, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα album που κυκλοφόρησαν ποτέ.

Το 1998 ο Moya θα αποχωρήσει για να εστιάσει στους HRSTA με τον Roger Tellier-Craig των Fly Pan Am να τον αντικαθιστά. Με τους τελευταίους οι GYBE! Θα κυκλοφορήσουν ένα split 7” μέσω της Constellation για το Amazezine#4. Στο split αυτό οι GYBE! συμμετέχουν με το Sunshine & Gasoline. Την ίδια χρονιά μια ακόμα συνεργασία είναι αυτή με τους Slowcore ήρωες, Low. Αν και όχι σε κάποια επίσημη κυκλοφορία,  παρά σε ένα κακό-ηχογραφημένο bootleg, οι δύο μπάντες δίνουν μια νέα εκδοχή σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια των Low. “Do You Know How To Waltz” (1998).

4_slow_riot

Η αργή εξέγερση…

Με κεκτημένη ταχύτητα οι GYBE! συνεχίζουν κυκλοφορώντας το 1999 το E.P. “Slow Riot for New Zero Kanada”. Περιλαμβάνει 2 συνθέσεις των 11 και 18 λεπτών αντίστοιχα. Συνηθίζω να λέω πως στο “Slow Riot for New Zero Kanada” για πρώτη φορά και τελευταία γράφουν «τραγούδια». Τέλος πάντων τραγούδια με τον δικό τους τρόπο. Τα Moya και Blaise Bailey Finnegan III εκτός ότι είναι 2 από τις πιο αναγνωρίσιμες συνθέσεις τους, πραγματικά παρουσιάζουν μια συνοχή και μια συνέχεια που τα ξεχωρίζει κάπως από το υπόλοιπο υλικό τους.

Όλα τα συστατικά του ντεμπούτου τους βρίσκονται εδώ στον υπερθετικό βαθμό. Η Quiet Vs Loud λογική που ουσιαστικά έγινε μανιέρα από τα (εκατοντάδες) μετέπειτα σχήματα του post-rock  (περιορίζοντας δυστυχώς το ίδιο το είδος), η κινηματογραφική μουσική, η συναισθηματική πλημμύρα και το σταδιακό χτίσιμο των κομματιών. Η απίστευτη λυρικότητα αλλά και η κατακλυσμιαία διαδοχή των θεμάτων. Ειδικά στο πιο «σύντομο» Moya  μετατρέπουν τη μουσική τους σε ένα έργο απίστευτης ομορφιάς αλλά και μια πηγή ελπίδας. Αλήθεια, δεν ξέρω γιατί η μουσική τους ενώ είναι τόσο σκοτεινή, δυσοίωνη, φτιαγμένη για το τέλος του κόσμου ή και μετά από αυτό, καταφέρνει να εμπνέει αισιοδοξία. Ίσως να είναι αυτές οι τεράστιες κιθάρες που από ψίθυροι γίνονται κεραυνοί ή τα glokenspiel που είναι σαν φως που χτυπά πάνω σε μικρά κομμάτια καθρέφτη και αντανακλά μέσα στο σκοτάδι. Ίσως είναι αυτά τα ξεσπάσματα με τα τύμπανα να μοιάζουν σαν ποδοβολητό από ένα κυνηγημένο κοπάδι ελεφάντων. Ίσως είναι αυτή η εναλλαγή των συναισθημάτων και η δύναμη που μπορεί τελικά να έχουν μέσα τους οι άνθρωποι για να κάνουν όμορφα πράγματα αντί να είναι απλά ένας «ιός με παπούτσια» που έλεγε ο Bill Hicks. Ανθρώπους που μένουν ασυγκίνητοι στο γύρισμα του BBF3 στο 7.08 ή στο «σκάσιμο» στο 8.33 του Moya θα έλεγα να μην τους εμπιστεύεστε…

Στο εξώφυλλο του E.P. υπάρχει γραμμένη στα εβραϊκά η φράση “Tohu Vavohu” (formless and empty), φράση παρμένη από εδάφια της «Γένεσης» και του «Ιερεμία» ενώ στο οπισθόφυλλο υπάρχει σχηματισμένη μια μολότοφ με οδηγίες στα ιταλικά. Το Moya πολλές φορές αναφέρεται στα setlists της μπάντας σαν Gorecki καθώς το κομμάτι αποτελεί μια επεξεργασία της 3ης Συμφωνίας του Πολωνού κλασικού συνθέτη Henryk Górecki. Οι τίτλοι των κομματιών, οι εικόνες τους, η μουσική τους, όλα βρίθουν αναφορές στην κουλτούρα τους, στα πράγματα που αγαπούν. Τα visuals στα live, ο τρόπος στησίματος τους, οι συνεντεύξεις τους, οι φράσεις-συνθήματα απέναντι στον σύγχρονο βόρβορο του καπιταλισμού και ο άνθρωπος στο κέντρο της φιλοσοφίας τους κάνουν ξεχωριστούς ακόμα και σήμερα. Ακόμα και ο τρόπος συσκευασίας (packaging) σε ανακυκλώσιμο χαρτί ή οι χειροποίητες συσκευασίες με ξεχωριστές φωτογραφίες για κάθε μια κόπια όπως έγινε για το “F♯ A♯ ∞”  διαμορφώνουν μια ταυτότητα τόσο διαφορετική με ότι έχουμε δει μέχρι τότε και «πλάθουν» μια νέα γενιά ακροατών.

Πραγματικά δεν ξέρω αν μπορώ να θεωρήσω κάποιο άλλο E.P. σε ολόκληρη την μουσική ιστορία καλύτερο από το “Slow Riot for New Zero Kanada”

 

5_lift_yr

Levez Vos Skinny Fists Comme Antennas to Heaven

Έχουμε και λέμε: Το “Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven”  (2000) είναι το magnum opus των GYBE! Επίσης είναι ένα από τα δύο-τρία σημαντικότερα album για ολόκληρο το post-rock. Είναι ένα τεράστιο καλλιτεχνικό δημιούργημα που τοποθετεί τους δημιουργούς του στο πάνθεον των μεγάλων συγκροτημάτων της εποχής μας.

Οι Καναδοί σμιλεύουν με φοβερή μαεστρία 4 επικές συνθέσεις (Storm, Static, Sleep, Antennas to Heaven) που αποτελούνται από 19 movements συνολικά (με διάρκειες από 45 δευτερόλεπτα μέχρι 12 λεπτά) και τις απλώνουν στα 2 cd (4πλό βινύλιο) φτάνοντας τα 88 λεπτά σχεδόν. Ένα album που ίσως κάποιοι θα έλεγαν πως λόγω έκτασης και λόγω ύφους δεν θα είχε καμία τύχη αν κυκλοφορούσε σήμερα (τα ίδια θα έλεγαν και για το “the Seer” των Swans όμως…).

Το 2ο τους album υστερεί σε σχέση με το “F♯ A♯ ∞” μόνο στο στον παράγοντα έκπληξη. Μουσικά, η κολεκτίβα στέκει αρκετά σκαλιά ψηλότερα. Η μουσική τους μοιάζει να ρέει από μέσα τους σαν καυτή λάβα. Οι παύσεις είναι λιγότερες καθώς τα movements συναντούν το ένα το άλλο σε μια αλληλουχία που στοχεύει στο θυμικό. Πλέον σε όλους τους τομείς η απόδοση τους βρίσκεται στο μέγιστο. Πιο λυρικοί! Πιο δυνατοί! Θυμάμαι τις πρώτες μου ακροάσεις να με φέρνουν μπροστά σε ένα μπαράζ συναισθημάτων και εικόνων. Τις σκιές να δημιουργούν παραστάσεις στους τοίχους του μισοσκότεινου δωματίου μου ή τα σύννεφα να πλάθουν τον φόντο για την μουσική τους στις εκτός σπιτιού ακροάσεις με την μαγεία αυτού του album να στάζει μέσω των ακουστικών μου στα αυτιά και από εκεί σε κάθε χιλιοστό μου…

Από το “Slow Riot for New Zero Kanada” ήδη έχουν αφήσει το Hotel 2 Tango και πλέον ηχογραφούν στο the Gas Station In στο Τορόντο. Η αλλαγή αυτή έχει μεγάλη επίδραση στον ήχο τους που γίνεται λιγότερο minimal και κάνει τα ξεσπάσματα τους πιο πληθωρικά και εμφατικά. Οι πιο rock επιρροές τους παίρνουν περισσότερο χώρο (λογική εξέλιξη λόγω των πολλών live εμφανίσεων που πραγματοποιούν) αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τις πιο ορχηστρικές τους, καθώς τσέλο και βιολί αναβαθμίζονται επίσης. Οι επιρροές τους από Pink Floyd, από το jazz rock των 70s, από τους Swans του “Soundtracks for the Blind”  (θα το φωνάζω μέχρι να κλείσει ο λαιμός μου πως αυτό το album του 1996 άνοιξε την πόρτα του post-rock είδε, απήλθε και άφησε τα κλειδιά κάτω από το χαλάκι για να τα βρουν όλες οι επόμενες μπάντες), από τον θόρυβο των Sonic Youth ή τα reverb του shoegaze, δεν είναι ποτέ ξεκάθαρες, μα λανθάνουν φιλτραρισμένες από την μπάντα διαμορφώνοντας τον προσωπικό της ήχο.

Το εσχατολογικό ξεκίνημα του ντεμπούτου τους δεν επαναλαμβάνεται εδώ, καθώς το “Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven” ανοίγει το θριαμβευτικό Storm, με το ομώνυμο του δίσκου movement να είναι ένα πρόωρο ξέσπασμα που δημιουργεί ένα άκρως οπτιμιστικό, σχεδόν γιορταστικό συναίσθημα. Το Gathering Storm κρατά ψηλά τη σημαία καθώς μπάσο και τύμπανα κρατούν στις πλάτες τους σαν άτλαντες τεράστια κιθαριστικά κρεσέντο που μπερδεύονται μεταξύ τους στήνοντας ένα ηλεκτρικό γαϊτανάκι! Τι ξεκίνημα! Όμως όσο ψηλά και να ανέβεις πρέπει να είσαι έτοιμος για την επικείμενη καταιγίδα, που έρχεται στο 14′ ακριβώς. ‘Όλα σκοτεινιάζουν, το μπάσο μοιάζει να «τσακώνεται» γυρνώντας «τούμπα» και το πανηγυρικό κλίμα έχει ήδη μετατραπεί σε ένα αγχωτικό σκηνικό που χαμηλώνει λαχανιασμένο ταχύτητα… Πριν καλά καλά το καταλάβεις το κομμάτι έχει καταρρεύσει με το στοιχειωμένο πιάνο του Cancer Towers on Holy Road Hi-Way να σε αφήνει μετέωρο…

Το βραδύκαυστο Static από την άλλη, δεν παίζει μαζί σου. Σε πιάνει από το λαιμό, με μια κατάμαυρη, δυσοίωνη ατμόσφαιρα που φαίνεται να σε ρουφάει σε μια μαύρη τρύπα με samples, θορύβους, μη ξεκάθαρες αφηγήσεις, πένθιμα βιολιά και μια απόγνωση βγαλμένη από το ντεμπούτο τους. Το World Police and Friendly Fire όμως είναι ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια  των GYBE!, χτίζεται αργά αργά, με τις κιθάρες να ουρλιάζουν και το ξυλόφωνο να κρατά μια μελωδική ισορροπία. Παύση! Ξαναμπαίνουν μπάσο και τύμπανα με επιβλητικό τρόπο και ξαναχτίζουν. Έγχορδα που πριονίζουν, το τέμπο ανεβαίνει σταδιακά με τις κιθάρες να αλυχτούν σαν πληγωμένα ζώα και τον ακροατή να βρίσκεται εγκλωβισμένος μπροστά σε αυτόν τον μουσικό παροξυσμό. Έπος.

Τα Sleep και Antennas to Heaven είναι εξίσου απίστευτα. Θυμίζουν λίγο περισσότερο το υλικό του ντεμπούτου τους, καθώς το μετά-αποκαλυπτικό σκηνικό μοιάζει να στήνεται νότα-νότα μπροστά στα μάτια σου. Τα Monheim και Broken Windows, Locks of Love Pt. III / 3rd Part ουσιαστικά μοιράζονται τον χρόνο του Sleep με το δεύτερο να μοιάζει σαν νερό που καθαρίζει τις πληγές με μελωδίες και κιθαριστικά κρεσέντο που ξεκινούν από χαμηλά και θαρρείς πως συναντιούνται στα αστέρια, φωτίζοντας ότι μαύρο και άραχνο στέκει από κάτω. Κομμάτι-καταφύγιο για τους απελπισμένους. Αυτούς που έχασαν την ομορφιά αλλά πάντα θυμούνται πως ήταν…

Το έτερο Antennas to Heaven ξεκινά με τον Moya να τραγουδά το Baby-O, τουλάχιστον μέχρι το country γρατζούνισμα της κιθάρας θαφτεί κάτω από ένα στρώμα ambient θορύβου με τα glokenspiel να λαμπυρίζουν πάλι σαν αντανακλάσεις στο νερό. Το Antennas to Heaven και συνολικά το album θα βρει την συναισθηματική του κορύφωση με το She Dreamt She Was a Bulldozer, She Dreamt She Was Alone in an Empty Field, που η συνομιλία των εγχόρδων με τις slide κιθάρες μοιάζει με μια ανοιξιάτικη ευπρόσδεκτη βροχή. Αγαλλίαση.

Έχουμε και λέμε #2: Το “Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven” είναι ένα από τα σημαντικότερα album όλων των εποχών. Είναι μια απόδειξη πως οι άνθρωποι αν βρουν τρόπο να επικοινωνήσουν, αυτό  θα γίνει  χωρίς λόγια, με μάτια κλειστά και τα χέρια σηκωμένα σαν κεραίες στον ουρανό…

6_-_yanqui

Multinational Corporate Oligarchy

Μετά το “Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven” τι; Αυτό το ερώτημα καλούνται να απαντήσουν οι GYBE! και αποφασίζουν να τα αλλάξουν σχεδόν όλα. Καταρχάς αλλάζουν το ίδιο τους το όνομα, μεταφέροντας το θαυμαστικό από το τέλος στη μέση και έτσι πλέον έχουμε τους Godspeed You! Black Emperor. Έπειτα αποφασίζουν για πρώτη φορά να ηχογραφήσουν εκτός Καναδά, έτσι πηγαίνουν στο Chicago για να ηχογραφήσουν με τον τρισμέγιστο Steve Albini. Επιπλέον στο καινούργιο album αφήνουν πίσω τους χωρισμένους σε movements τίτλους, τις σκόρπιες ηχογραφήσεις και τα διάφορα ambient drones και αποφασίζουν να παίξουν «απλώς ωμό, θυμωμένο, παράφωνο, επικό ορχηστρικό rock» όπως τουλάχιστον περιγράφουν τη μουσική του album στην σελίδα της Constellation.

Το αποτέλεσμα είναι και πάλι εξαιρετικό.

Η επιλογή του Albini αποδεικνύεται χρυσάφι, καθώς κατά την ταπεινή μου γνώμη ο ήχος του “Yanqui U.X.O.” είναι ο καλύτερος ήχος που ηχογραφήθηκε ποτέ για post-rock album (εντάξει ίσως μετά το “Laughing Stalk” των Talk Talk). Ο τελειομανής Albini καταφέρνει να ξεγυμνώνει τον ήχο των συγκροτημάτων που δουλεύει, να βγάζει όλα τα περιττά και να αποστάζει την ηλεκτρική ψυχή (sic) του στην ηχογράφηση.

Πρέπει να αναφέρω πως από το 2000 μέχρι το 2002 που κυκλοφορεί το  “Yanqui U.X.O.” έχει μεσολαβήσει η μέρα που άλλαξε τον (σύγχρονο) κόσμο. Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, η κατάρρευση των δίδυμων πύργων, ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας και ο ακήρυχτος πόλεμος των κυβερνήσεων και των πολυεθνικών απέναντι στους πολίτες, τα προσωπικά τους δεδομένα και τα δικαιώματα τους. Ο τίτλος του album είναι σαφέστατα μια πολιτική δήλωση των ούτως ή άλλως βαθύτατα πολιτικοποιημένων GY!BE. Το Yanqui είναι η ισπανική μετάφραση για τη λέξη Yankee (όπως λέμε Αμερικάνος) και αναφέρεται στην πολυεθνική εταιρική ολιγαρχία, ενώ από την άλλη το U.X.O. όπως επεξηγείται στις εσωτερικές σημειώσεις του δίσκου «είναι μη εκραγέντα όπλα, είναι νάρκες ξηράς, είναι βόμβες διασποράς».

Το εξώφυλλο απεικονίζει βόμβες να πέφτουν από ψηλά ενώ στη μέσα πλευρά του album υπάρχει ένα φυλλάδιο-ρουφιανόχαρτο των US Investigations Services (της υπηρεσίας Αμερικάνικων ερευνών) που απευθύνεται στους πολίτες με ένα και μόνο ερώτημα: «Υποδείξτε κάποιον που ξέρετε ότι δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης. Εξηγήστε πως φτάσατε σε αυτό το συμπέρασμα». Ο δίσκος βρίθει πολιτικών αναφορών καθώς οι GY!BE δεν θα μπορούσαν να μείνουν αδιάφοροι σε αυτήν την συντονισμένη επιχείρηση ενάντια στις ελευθερίες των ανθρώπων που ακολούθησε την 11η Σεπτεμβρίου.

7_-_Inlay_us_inv

Μουσικά το album είναι για άλλη μια φορά, πέρα από τις λέξεις. Τα τύμπανα χτυπούν σαν έμβολα, το μπάσο παίζει με την αναπνοή του ακροατή, τα έγχορδα λυσσομανούν και οι κιθάρες… Αχ, αυτές οι κιθάρες…

Τα πολλά live που έχει δώσει η μπάντα (μεταξύ αυτών και αυτό στη χώρα μας στο Ρόδον club στις 8/2/2002) αλλά και η παγκόσμια αναγνώριση τους, έχει δώσει τρομερή αυτοπεποίθηση στη μπάντα που χτίζει τις τεράστιες συνθέσεις της με χαρακτηριστική άνεση. Τα 09-15-00 (Part One) και 09-15-00 (Part Two) που ανοίγουν το album παρά το κοινό όνομα που μοιράζονται διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους, καθώς το πρώτο απλώνεται στα 16 λεπτά και από την θλιμμένη εισαγωγή που μοιάζει με μοιρολόι αλλά και ταυτόχρονα με ύμνο, φτάνει στο οργιαστικό μαμούθ-κλείσιμο, ενώ το δεύτερο, στα μόλις 6 λεπτά του, αφήνει μια νωχελική αίσθηση εξουθένωσης.

Είχα πετύχει παλιότερα σε κάποιο forum μια θεωρία που έλεγε πως αν το “F♯ A♯ ∞” είναι ένα album για μετά την καταστροφή / τέλος του κόσμου / αποκάλυψη / πες το όπως θες, τότε το “Yanqui U.X.O.” είναι το soundtrack του πολέμου που οδήγησε σε αυτό το τέλος. Ένα prequel ας πούμε ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Το θέμα είναι πως πραγματικά το album αυτό θα μπορούσε να είναι το soundtrack ενός τέτοιου πολέμου σε slow motion με εσένα (και εμένα) καθηλωμένους μπροστά στα «μαγικά» μας κουτιά που «ξερνάνε» φως και να παρακολουθούμε τον κόσμο (μας) να γίνεται μια τεράστια φωτιά… Θρήνος. Όπως δηλαδή, στο Rockets Fall On Rockets Fall το οποίο μετά τον «βομβαρδισμό» του πρώτου 8λεπτου μετατρέπεται σε μια πένθιμη ακολουθία που πραγματικά μαυρίζει την ψυχή σου. Η ελπίδα του “Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven” μοιάζει να έχει σβήσει…

Τα Motherfucker=Redeemer (Part One) και (Part Two) με τα συνολικά 32 λεπτά μουσικής αναλαμβάνουν να κλείσουν το 3ο album των GY!BE. Το πρώτο ξεκινά σαν μια βρύση που στάζει βασανιστικά για 2μιση λεπτά και μετά αρχίζει να χτίζει με τα όργανα να μπαίνουν ένα-ένα σε ένα αγχωτικό rollercoster. Λευκός θόρυβος στήνει καμβά για να έρθει μια εκκωφαντική κιθάρα σαν αστραπή και να οδηγήσει το κομμάτι στο πρώτο ξέσπασμα. Οι τόνοι πέφτουν και το κομμάτι κλείνοντας ακούγεται σαν να βρίσκεται στο “CODY” των Mogwai. Το Part Two όμως είναι αυτό που πραγματικά σε κυκλώνει ασφυκτικά. Ανοίγει με τις κιθάρες να βοούν σαν σμήνος από μέλισσες μέχρι να μπει το κυκλωτικό μπάσο. Από εκεί και πέρα όλα τα όργανα αρχίζουν να σφυρίζουν και να στριφογυρίζουν μανιασμένα…

Όχι το “Yanqui U.X.O.” Δεν είναι καλύτερο από τα 2 προηγούμενα. Δεν θα μπορούσε ούτως ή άλλως. Είναι ωστόσο ένα αδιανόητα καλό album από μια μπάντα φτιαγμένη από το υλικό των σπουδαίων.

Post-Rock: Rise and Fall

Αν και το post-rock ως όρος χρησιμοποιούνταν αρχικά για να περιγράψει βρετανικά σχήματα που αναβίωναν το kraut rock όπως οι Stereolab και οι Pram, οι 2 βασικοί του πυλώνες ήταν οι επίσης Βρετανοί Talk Talk και οι Αμερικανοί Slint. Οι πρώτοι πριν το τέλος των 80s άφησαν πίσω τους την αρκετά επιτυχημένη ποπ πορεία τους για να κυκλοφορήσουν δυο εκπληκτικά jazz rock albums (τα “Spirit Of Eden” του 1988 και “Laughing Stalk” του 1991) που διακατέχονταν από ένα εντελώς αντί-ποπ, αντισυμβατικό αέρα ελευθερίας που περιφρονούσε δομές και νόρμες ενώ οι δεύτεροι ηχογραφώντας το κλειστοφοβικό “Spiderland” (1991), ένα από τα σημαντικότερα album αυτής της μουσικής. Ωστόσο είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μιλούσαμε ακόμα για αυτήν αν δεν υπήρχαν οι Καναδοί Godspeed You! Black Emperor και οι Σκωτσέζοι Mogwai. Από το 1997 μέχρι το 2003 κατάφεραν να κυκλοφορήσουν απίστευτα albums από μια σκηνή που δεν περιοριζόταν τοπικά αλλά άνθισε σε παγκόσμια κλίμακα. Σχήματα όπως οι Tortoise, οι Bark Psychosis και οι Cul De Sac ήδη από λίγο πριν (1991-1994) αλλά και μετέπειτα σχήματα όπως οι Do Make Say Think, οι Explosions In the Sky, οι Ισλανδοί Sigur Ros, οι Ιάπωνες Mono και πολλοί  άλλοι συντέλεσαν στη δημιουργική έκρηξη του post-rock. Η σκηνή έφτασε στο peak της στην αλλαγή του αιώνα αλλά άρχισε να χάνει σε ενδιαφέρον κυρίως λόγω της στείρας αναπαραγωγής από εκατοντάδες σχήματα που έπαιζαν ή δήλωναν post-rock. Έτσι μέχρι το 2003 πολλές από τις πρώτες μπάντες αναφοράς της σκηνής άρχιζαν να απομακρύνονται από το είδος.

An Indefinite Hiatus

Οι Godspeed You! Black Emperor πιθανόν βλέπουν το ενδεχόμενο τέλμα και σε συνδυασμό με την κούραση βάζουν τη μπάντα στον πάγο. Έτσι μετά το  “Yanqui U.X.O.” η μπάντα ανακοινώνει πως θα κάνει μια παύση απροσδιόριστου χρόνου ώστε τα μέλη της να ασχοληθούν περισσότερο με τα διάφορα άλλα (δεκάδες θα έλεγα εγώ) projects τους (Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band, Fly Pan Am, HRSTA, Esmerine, Set Fire To Flames). Είναι γεγονός πως η παγκόσμια αναγνώριση που γνώρισαν και τα πολύ εκτενή tour** που έκαναν ήταν σίγουρα αναπάντεχα για τη κολεκτίβα και δημιουργούσαν μεγάλη αμηχανία στα μέλη της, που από αλλού ξεκίνησαν και έβλεπαν πόσο δύσκολο είναι να ελέγξουν τα πράγματα.

** εδώ μπορείτε να βρείτε ένα τεράστιο αρχείο με τις live εμφανίσεις τους από το 1998 μέχρι και σήμερα.

Η επιστροφή

Η μπάντα ωστόσο δεν θα τελειώσει εκεί. Το 2010 επανενώνονται με αφορμή το All Tomorrows Parties. Επανένωση στην οποία συμμετέχει και ο Moya. Κάνουν κάποια live και 7 χρόνια μετά από την τελευταία φορά, οι τροχοί αρχίζουν να γυρνούν και πάλι.

8_-_dont_bend

Το “Allelujah! Don’t Bend! Ascend!” (2012) είναι το 4ο τους album. Τους βρίσκει εκεί που το άφησαν. Στο 2003, αφού τα 2 κεντρικά κομμάτια του album έρχονται από εκείνη την εποχή. Τα Mladic και We Drift Like Worried Fire δεν είναι άλλα από τα Albanian και Gamelan. Δυο κομματάρες που οι GY!BE είχαν αποθηκευμένες στο οπλοστάσιο τους και είχαν παρουσιάσει μόνο σε live. Αμφότερα μάλιστα είχαν παιχτεί στα 2 εκπληκτικά live-προσκυνήματα που έδωσαν στο Gagarin τον Δεκέμβριο του 2010 μετά την επανένωση τους, με εμάς από κάτω να μένουμε αποσβολωμένοι (για άλλη μια φορά).

Ο ήχος τους τώρα. Η επιστροφή τους στο Hotel 2 Tango δεν σημαίνει για κανένα λόγο επιστροφή στον ήχο των πρώτων ηχογραφήσεων. Βρισκόμαστε στο 2010. Ένας πόλεμος στην Ανατολή, ένας «πόλεμος» στη Δύση. Ο πρώτος με βόμβες για τα συμφέροντα των πολυεθνικών και ο άλλος για τον απόλυτο έλεγχο στις ζωές μας. Οι GY!BE είναι θυμωμένοι. Όσων ακόμα οι καρδιές χτυπάνε δεν μπορούν παρά να είναι θυμωμένοι. Αυτό αποτυπώνεται στον ήχο τους. Δύναμη. Θυμός.

Σε συνέντευξή τους στην Βρετανική Guardian, οι GY!BE δηλώνουν πως “Όλη η μουσική είναι πολιτική, σωστά; Ή κάνεις μουσική που ευχαριστεί τον βασιλιά και την αυλή του ή κάνεις για τους δουλοπάροικους έξω από τα τείχη.»

Το Mladic που πήρε το όνομα του από τον Σέρβο-βόσνιο στρατηγό Ratko Mladic που το 2012 δικάζονταν στο δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα πολέμου στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Οι GY!BE δεν γουστάρουν τους παγκόσμιους νταβατζήδες, Αμερικάνους και το δείχνουν με κάθε τρόπο. Μουσικά το κομμάτι είναι ένας Αρμαγεδδών. Κλιμακώνεται αργά στην αρχή με λίγη  επιρροή από πρόσφατους Swans για να αρχίσει ένα 13λεπτό σφυροκόπημα τίγκα στο distortion, riff που σχεδόν metal-ιζουν, τύμπανα που κοπανάν ασταμάτητα, έναν στρόβιλο για μπάσο και κιθάρες που ουρλιάζουν σαν σειρήνες πολέμου. Οι μελωδίες γνώριμες σε μας τους Βαλκάνιους, θυμίζουν από Σέρβικα μέχρι ρεμπέτικα. Το κομμάτι κάνει ένα μικρό χαμήλωμα για να επανέλθει «κοπανώντας» για άλλα 4 λεπτά.

Τα δυο drones, τόσο το Their Helicopters’ Sing μετά το Mladic όσο και το Strung Like Lights At Thee Printemps Erable που κλείνει το album, μοιάζουν λίγο ασύνδετα, κυρίως λόγω της επιλογής τους να τα τοποθετήσουν με κενό και όχι ενωμένα με τα άλλα 2. Παρόλο που η θορυβώδης προσέγγιση τους μου άρεσε, δεν μπορώ να πω ότι προσθέτουν κάτι. Από την άλλη το We Drift Like Worried Fire είναι ένα ακόμα εξαιρετικό κομμάτι. Με τους Explosions In the Sky να βρίσκονται ήδη σε καθοδική πορεία συνθετικά (αλλά για κάποιο περίεργο λόγο να θεωρούνται ακόμα μαζί με τους Mono οι κορυφαίες μπάντες της σκηνής) και όλη την παγκόσμια σκηνή του post-rock να αναπαράγει στη νιοστή τη μανιέρα των αριστουργηματικών πρώτων album τους (τα οποία όμως αναμφίβολα άντλησαν φοβερή επιρροή από τους GY!BE), ήρθε η ώρα των Καναδών να δείξουν «πως γίνεται». Το πρώτο μέρος του κομματιού είναι ακριβώς αυτό: Λυρισμός και δύναμη! Στο δεύτερο μέρος το κομμάτι επιστρέφει στο σκληρό ύφος του Mladic για να κλείσει με δύναμη και θόρυβο.

9_-Asunder-Sweet-And-Other-Distress

Asunder,Sweet and Other Distress

Αν μου ζητήσεις να επιλέξω ένα album που να είναι λιγότερο καλό από τα υπόλοιπα της δισκογραφίας τους, τότε με βεβαιότητα θα πω αυτό. Οι απαιτήσεις είναι μεγάλες και δεδομένου πως στο “Allelujah! Don’t Bend! Ascend!” επέλεξαν να ξαναδουλέψουν παλιότερο υλικό, σε αυτό η προσμονή για το που θα πάει ο ήχος τους είναι έντονη.

Στα τέλη Μαρτίου του 2015 κυκλοφορεί από την Constellation το “Asunder,Sweet and Other Distress”. Ο heavy και ταυτόχρονα θορυβώδης ήχος που έχει το σχήμα πλέον με ευχαριστεί ιδιαίτερα, όχι όμως και οι ίδιες οι συνθέσεις. Με το βλέμμα τους στραμμένο στην Ανατολή, είναι κάτι που προφανώς επηρεάζει και τις μελωδίες τους που αναβλύζουν μια ανατολίτικη αίσθηση. Η μεγάλη μαστοριά των GY!BE να δημιουργούν εικόνες και να σε τσακίζουν συναισθηματικά, εξουθενώνοντας σε ή να προσφέρουν σαν κρύο νερό στον διψασμένο την πολυπόθητη κάθαρση με γεμάτες ελπίδα εκρήξεις απουσιάζουν εμφατικά από τα κομμάτια. Τα drones που έχουν αναλάβει να σε οδηγήσουν μέχρι τα δυναμικά ξεσπάσματα δυστυχώς δημιουργούν απλά μια αίσθηση αναμονής χωρίς να προσφέρουν, ενώ τα ίδια τα ξεσπάσματα είναι μάλλον λιγότερο εμπνευσμένα από αυτά που μας έχουν συνηθίσει.

Το Piss Crowns Are Trebled ίσως είναι το καλύτερο κομμάτι, το οποίο σε σημεία ακούγεται ακόμα και σαν Neurosis, αλλά εκεί που σε βάζει κάπως στο κέντρο του τυφώνα του, τελειώνει και μαζί του τελειώνει και το πιο μικρό σε διάρκεια album των GY!BE (μόλις 40.23)…

Godspeed_You_Black_Emperor_-_Luciferian_Towers

Luciferian Towers

Στην κολεκτίβα των Godspeed You! Black Emperor ανέκαθεν ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιον σαν μπροστάρη ή κάτι τέτοιο. Ο κύριος λόγος για αυτό η δική τους επιθυμία. Ωστόσο η πληθωρική παρουσία του Efrim Manuel Menuck έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να τον κάνει να μοιάζει σαν μια από τις πιο γνώριμες φιγούρες στο post-rock. Η παράλληλη δισκογραφία του με τους Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra αλλά και με προσωπικά albums είναι εξαιρετικά σε βαθμό που για πολλούς θεωρείται σημαντικότερη αυτής των GY!BE.

Ο λόγος που αναφέρομαι στους Silver Mt Zion είναι πως εν έτει 2017 ο ήχος των GY!BE για πρώτη φορά έρχεται πολύ κοντά σε αυτό των Silver Mt Zion και ειδικά στο τελευταίο album τους το “Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything” (2014). Προφανώς η παραπάνω παρατήρηση δεν έχει να κάνει με κάτι το μεμπτό. Εκτός του Menuck, στα δυο σχήματα συμμετέχουν και οι Thierry Amar και Sophie Trudeau, αναντικατάστατα μέλη όλα αυτά τα χρόνια, οπότε και η αμοιβαία επιρροή είναι μάλλον αναπόφευκτη.

Το “Luciferian Towers” είναι η μεγάλη επιστροφή των GY!BE στην αισιοδοξία. Σε όλη τη διάρκεια του το album αποπνέει  ένα εντελώς οπτιμιστικό συναίσθημα. Ακούγεται σχεδόν πανηγυρικό.

Οι GY!BE αλλάζουν και πάλι. Αναβαθμίζουν τα έγχορδα, κυρίως το βιολί, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τα πνευστά. Όργανα που αναδεικνύουν τον μεγάλο μουσικό πλούτο της μπάντας και που για κάποιο λόγο είχαν υποχωρήσει στις προηγούμενες δυο κυκλοφορίες. Μάλιστα επιστρατεύουν επιπλέον τους Bonnie Kane και Craig Pederson σε σαξόφωνο / φλάουτο και τρομπέτα αντίστοιχα.

Το Undoing a Luciferian Towers που ανοίγει το album είναι ένα καταπληκτικό τραγούδι (ναι, τραγούδι), αν και η αλήθεια είναι ότι μοιάζει περισσότερο σαν ένας τεράστιος κυκλώνας που σηκώνει τα πάντα γύρω του στον αέρα και τα στριφογυρίζει. Επικός συνδυασμός δύναμης και μελωδίας!  Η κεντρική μελωδία του κομματιού επαναλαμβάνεται από τα διάφορα όργανα μέσα στη διάρκεια του, αλλά επανέρχεται και στα επόμενα κομμάτια δημιουργώντας μια ενιαία αίσθηση.

Το Bosses Hang από την άλλη που χωρίζεται σε 3 μέρη, κλιμακώνεται αργά αργά, χωρίς να φτάνει βέβαια σε κάποιο εκκωφαντικό ξέσπασμα. Φουσκώνει και ξεφουσκώνει, κρατάει το εορταστικό κλίμα προσφέροντας σου θέρμη και αγαλλίαση. Αντίθετα κινείται το Fam / Famine που ακούγεται εντελώς δύστροπο. Τα πνευστά κυριαρχούν στο κομμάτι και περικυκλώνουν παράφωνα τον ακροατή ενώ και αυτό το κομμάτι ακούγεται σαν ύμνος. Ύμνος βέβαια, είναι το Anthem For No State. Χωρισμένο και αυτό σε 3 μέρη, μοιράζεται με το Undoing A Luciferian Towers τον τίτλο του καλύτερου κομματιού του album. Οι GY!BE ξέρουν καλά πια τη μουσική τους, δουλεύουν ακριβώς σαν ορχήστρα και όλα τα όργανα υπηρετούν το σύνολο. Από εκεί που παιανίζουν με ευλάβεια, αρκεί ένα bent στην κιθάρα για να σηκωθούν σαν κύμα. Οι GY!BE του 2017 πραγματικά αρχίζουν να ξαναφορτώνουν την λοκομοτίβα τους με καύσιμα και φαίνεται πως έχουν ταξίδι μπροστά τους…

10live

Δεν ξέρω για πόσες μπάντες θα ήθελα να κάνω μια παρόμοια ανάδρομη στη δισκογραφία τους. Πραγματικά παρόλα αυτά τα χρόνια που έχουν περάσει από το ντεμπούτο τους και το πρώτο σοκ,  οι Godspeed You! Black Emperor έχουν καταφέρει να αποτελούν ένα συγκρότημα μοναδικό. Όσο και αν αντιγράφηκαν, καμία μπάντα ποτέ δεν έφτασε να είναι αυτό που οι Καναδοί από την πρώτη στιγμή ήταν. Λέμε καμιά φορά για κάποιες μπάντες πως ξεκίνησαν γιατί ήθελαν απλά να παίζουν μουσική και τελικά άθελα τους «άλλαξαν» τον κόσμο (αλήθεια, πόσο μπορεί η μουσική και ή τέχνη να αλλάξει τον κόσμο; ). Οι Καναδοί έκαναν ότι έκαναν με απόλυτη συνείδηση. Έπαιξαν αυτή τη μουσική γιατί ήταν απαραίτητο να παιχτεί μια μουσική τέτοια. Φυσικά μέσα σε αυτήν έβαλαν όλα όσα αγαπούσαν, τις μουσικές επιρροές, τα βιβλία, τα ποιήματα, τις πολιτικές πεποιθήσεις κτλ. Τα έβαλαν μέσα στην μουσική τους δημιουργώντας το απαραίτητο πλαίσιο ώστε να εκφράσουν την εποχή τους. Όπως οφείλει ένας μουσικός. Ένας ποιητής, ένας ζωγράφος.

Με θυμώνουν όλοι, όσοι σήμερα αφορίζουν και λένε πως δεν έχουν να πουν τίποτα καινούργιο ή πως η εποχή μας δεν χρειάζεται τους GY!BE. Πως το σήμερα δε τους χωρά…

“Σαν φοιτητές πήγαμε να δούμε Ταρκόφσκι. Βγαίνοντας από την αίθουσα κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον, δεν είχαμε καταλάβει τίποτα και είπαμε: «Δεν καταλάβαμε τίποτα, είμαστε ηλίθιοι». Αν σήμερα φοιτητές πάνε να δουν μια ταινία του Ταρκόφσκι, θα βγουν από την αίθουσα κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο και θα πουν: « Δεν καταλάβαμε τίποτα, ο Ταρκόφσκι είναι ηλίθιος»” Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Κώστα Φέρρη και νομίζω είναι ενδεικτικά του υπεροπτικού τρόπου που αντιμετωπίζουμε σήμερα την τέχνη.

Με θυμώνει αυτή η υπεροψία και η μεταμοντέρνα ξινίλα που επιβάλει με κυνικότητα τα νέα trends. Αυτούς που λένε πως δεν έχουμε ανάγκη από σχήματα όπως οι GY!BE. Σήμερα; Σήμερα που όποιο και να ήταν το σχέδιο της παγκόσμιας ολιγαρχίας πίσω στα 2001 έχει πετύχει πλήρως τους στόχους του; Σήμερα; Που η Pax Americana έχει αιματοκυλήσει όλο τον πλανήτη; Που οι βόμβες σκοτώνουν παιδιά στα σχολεία; Που οι πόλεις μετατρέπονται σε σωρούς από μπάζα και από κάτω θάβονται σκονισμένα όσα όμορφα πράγματα φτιάχνουν οι άνθρωποι; Σήμερα που ο φασισμός ξανά θεριεύει; Που ο νέο-συντηρητισμός και η επιβολή της Real Politic και του There Is No Alternative παρελαύνουν σαν τανκς; Σήμερα που στρατόκαβλοι, ρατσιστές τσαρλατάνοι όπως ο Τραμπ κάνουν παιχνίδια πολέμου και τα φέρετρα για τους φτωχούς ετοιμάζονται; Ε, νομίζω πως σήμερα παρά ποτέ, χρειαζόμαστε και άλλους Godspeed You! Black Emperor!

11_slow_riot

Επιμέλεια: Βασίλης Μπέκας

Κατηγορία
TAGS
Κοινοποίηση

COMMENTS

X