Goditha-The Rock Opera (Symmetric Records 2020)
Η στροφή της metal μουσικής προς την όπερα δεν είναι κάτι το καινούριο. Το ενδιαφέρον ήταν πάντα πόσο όμορφα «κολλάει» ο σκληρός ήχος σε πιο συμφωνικές φόρμες και πως το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι πάντα μουσικά κι αισθητικά άρτιο. Έχοντας ακριβώς αυτό στο μυαλό κάθισα να ακούσω την ροκ όπερα Goditha και το τελικό δεν με απογοήτευσε καθόλου.
Η ιστορία που μας διηγείται η συγκεκριμένη όπερα εκτυλίσσεται σε ένα μικρό χωριό κατά το Μεσαίωνα.
Η Goditha είναι μια νεαρή κοπέλα που προδομένη από τους ανθρώπους και παραδομένη στο μίσος «πουλά» την ψυχή της στην Daeva, την Πριγκίπισσα του Σκότους προσδοκώντας να πάρει εκδίκηση από όσους την πλήγωσαν. Για αυτό υφαίνει έναν ιστό πάνω στον οποίο οι υπόλοιποι 15 χαρακτήρες της ιστορίας ακροβατούν διαρκώς μεταξύ του φωτός και του σκότους.
Η όλη ιστορία ξετυλίγεται μπροστά μας μέσα από 18 τραγούδια, στα οποία πολύ μεγάλη έκπληξη προκαλεί η τεχνική αρτιότητα των συμμετεχόντων, οι οποίοι μέσα από πραγματικά εκπληκτικές ερμηνείες ξετυλίγουν το κουβάρι της ιστορίας και μας οδηγούν βήμα-βήμα στην εξέλιξη της πλοκής της. Το απαραίτητο πάθος και η θεατρικότητα που αρμόζει σε μια τέτοια δουλειά γίνονται άμεσα αντιληπτά καθώς επίσης και η απίστευτη δουλειά της Ελίνας Εγγλέζου και του Bob Katsionis που με τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις τους δημιουργούν ένα απίθανο μουσικό χαλί που συνοδεύει τους ήρωες μας.
Η ισορροπία ανάμεσα στο metal και τον συμφωνικό ήχο είναι ιδιαίτερα αρμονική καθόλη τη διάρκεια.
Οι συνθέσεις αν και σε πολλά θυμίζουν αντίστοιχες δουλειές του εξωτερικού, έχουν ένα δικό τους χρώμα που τις καθιστά αυθεντικές. H δε αφήγηση της ιστορίας, όπως αυτή γίνεται μέσα από κάθε σύνθεση επιτρέπει στον ακροατή να ακολουθεί την πλοκή από κοντά και να παραμένει προσηλωμένος.
Θυμάμαι τον εαυτό μου στο πρόσφατο παρελθόν να έχει μπει στη διαδικασία να ακούσει από την αρχή μέχρι το τέλος διάφορες ροκ όπερες.
Τις περισσότερες φορές σταματούσα κάπου στη μέση καθώς εξελίσσονταν σε μιουζικαλ στερώντας μου κάτι από τη μαγεία που είχα στο νου μου. Αυτή τη φορά δεν συνέβει αυτό και ευτυχώς. Δεν ξέρω κατά πόσο ευθύνεται η συνεργασία Εγγλέζου-Κατσιώνη σε αυτό ή το γεγονός ότι σε αυτή την όπερα συμμετέχουν μερικοί από τους πιο ταλαντούχους ερμηνευτές της Ελληνικής σκηνής. Ξέρω όμως σίγουρα πως το τελικό αποτέλεσμα είναι τέτοιο που σου είναι αδύνατο να το αγνοήσεις. Το να βλέπεις δουλειές σαν την Goditha να βγαίνουν στις μέρες μας είναι πραγματικά μια νότα αισιοδοξίας και μεγάλης ελπίδας ότι κάποιοι από τους ανθρώπους που βρίσκονται στο χώρο του Ελληνικού metal έχουν ακόμη να μας προσφέρουν πολλά και να μας παρουσιάσουν πτυχές του ταλέντου τους που θα μας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό. Προτεινόμενο με κλειστά μάτια!
Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης