Fraternity Of Sound Festival 2017 ημέρα 2η: Godflesh, Unsane, Ghold, Omega Monolith, Pharaoh Overlord @ Fuzz Live Music Club, Αθήνα 28/10/2017

Η 2η μέρα του Fraternity Of Sound, είχε όλες τις προϋποθέσεις για να είναι απολαυστική. Και ήταν! Καταρχάς το line up ήταν το πιο συνεκτικό από τις 3 μέρες, με όλα τα σχήματα να ανήκουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στον σκληρό ήχο και με τα περισσότερα από αυτά μάλιστα να χωρούν στην περιγραφή τους άνετα τη λέξη metal σαν δεύτερο συνθετικό. Ακόμα πιο σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία της δεύτερης μέρας ήταν η εμφάνιση για πρώτη φορά στην χώρα μας 2 πολύ σημαντικών συγκροτημάτων, συγκροτημάτων που έχουν γράψει ιστορία στον χώρο τους. Οι Unsane και οι Godflesh.

Pharaoh Overlord

Την εμφάνιση των Pharaoh Overlord (οι οποίοι αποτελούν side project των Φιλανδών Circle αν και αποτελούνται ουσιαστικά από τα ίδια μέλη, τουλάχιστον στην live εκδοχή τους) μετά το live των Circle το προηγούμενο ακριβώς βράδυ, στον ίδιο χώρο θα μπορούσα να την περιγράψω σαν μια εμπειρία στην οποία τα μέλη της μπάντας, το πρώτο βράδυ υπό την επήρεια κάποιου άγνωστου και ξεχασμένου σοβιετικού αντικατάστατου του Ecstasy, ξεσαλώνουν πάνω στη σκηνή και την επόμενη μέρα εμφανώς σε hangover και με «μετανιωμένη» διάθεση παρουσιάζονται συνεσταλμένοι και σιωπηλοί. Φυσικά, πέρα από το φανταστικό αυτό στόρι, αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι πως σίγουρα τούτοι οι θεότρελοι Φινλανδοί δεν μετανιώνουν για κάτι αλλά και πως αντιμετωπίζουν κάθε live τους σαν μια παράσταση και εναλλάσσονται από το ένα alter ego τους στο άλλο…

Οι Pharaoh Overlord λοιπόν, είναι η «ήσυχη» και trippy εκδοχή τους. Με έντονο ψυχεδελικό στοιχείο, κάποιες kraut rock αναφορές και 2 drummers (με πολύ minimal ωστόσο drumkits) παρουσίασαν το υλικό τους, το οποίο έτυχε θερμής υποδοχής από τον λίγο κόσμο που βρέθηκε από νωρίς στο Fuzz (αισθητά περισσότερος ωστόσο από αυτόν της Παρασκευής στην αντίστοιχη ώρα).

Από τα κομμάτια που έπαιξαν ξεχώρισε το Rodent και φυσικά η διασκευή τους στο Revolution των Spacemen 3. Επίσης highlight, ήταν και η στιγμή που ο μπασίστας-αρχηγός του σχήματος τοποθέτησε κυκλικά τους υπόλοιπους 3 έγχορδους σαν σε κάποια «τελετουργία» και στη συνέχεια, σιγά σιγά, άρχισε να τους ξεκουρδίζει, σε ένα αστείο αλλά και ψαρωτικό σκετς, που τέλειωσε με ένα απότομο νεύμα του και την ίδια στιγμή έσβησαν τα φώτα. 

Παρότι κέρδισαν μεγάλο μέρος του κοινού, προσωπικά δεν κατάφερα να «ταξιδέψω» στη νωχελική ψυχεδέλεια τους και βρήκα την παρουσία των Φιλανδών συνολικά και με τα 2 τους project, συμπαθητική…Εν τέλει, ίσως ο ψηλός πήχης που είχα θέσει για αυτούς πριν το φεστιβάλ και η έντονη προσμονή μου κατάφεραν τελικά να την κάνουν να φανεί χαμηλότερη των προσδοκιών μου.

Omega Monolith

 Είναι γεγονός πως τα ελληνικά σχήματα που επιλέχθηκαν να δώσουν μια local νότα στο Fraternity Of Sound, ήταν εξαιρετικές επιλογές. Καλοδουλεμένες μπάντες, ενδιαφέρουσες και με προσωπικότητα. Οι Omega Monolith ανταποκρίθηκαν απόλυτα στον ρόλο τους. Εξάλλου δεν αποτελούν πια κανενός είδους μυστικό για όσους ασχολούνται, έστω και επιφανειακά με την σκηνή. Ένα σχήμα που δουλεύει σαν ρολόι, με κάθε του live να είναι εγγυημένα απολαυστικό και με τα δύο μέλη (δύο αλλά ακούγονται σαν πέντε) του σχήματος να έχουν αποκτήσει πλέον απίστευτο δέσιμο στο παίξιμο τους.

Οι instrumental συνθέσεις  που μας παρουσίασαν στο 35λεπτο σετ τους, ήταν κυρίως νέο υλικό, και μου φέρανε στο μυαλό έντονα τους Isis, με το χτίσιμο των κομματιών να ακολουθεί μια αρκετά post-rock λογική κάτι που σίγουρα  έχει να κάνει και με την (όσο δεν παίρνει minimal) 2μελή σύνθεση του σχήματος. Μια σύνθεση που εν τέλει, σε συνδυασμό με την άριστη χρήση του εξαιρετικού εξοπλισμού τους (ενισχυτές, πετάλια κτλ) και τα ακριβή παιξίματα τους, ίσως είναι ο κύριος λόγος που σε ένα ακόμα live τους, είχαν αυτόν τον εκπληκτικό ήχο που δονούσε τους τοίχους του Fuzz.  

 

Ghold

Ακριβώς στον αντίποδα της μεθοδικής και απόλυτα ελεγχόμενης εμφάνισης των Omega Monolith    ήταν η εμφάνιση των Ghold που ακολούθησε. Το power trio από την Βρετανία, αποτέλεσε την πιο χύμα και φασαριόζικη παρουσία σε ολόκληρο το τριήμερο, κάνοντας αρκετούς να αναφέρουν τους τρισμέγιστους Melvins, κάτι που με επιφυλακτικότητα θα μπορούσα να κάνω και εγώ. Ίσως πάλι όμως να έχουμε πολύ καιρό να δούμε live τον King Buzzo και την παρέα του (ε, τι λες φανταστικέ διοργανωτή;)…

Όπως και να έχει πάντως, αυτό που παρουσίασαν αν και δεν μου θύμιζε και πολύ αυτό που άκουγα από τα album τους στο σπίτι μου, κατάφερε να είναι ένα καλοδεχούμενο, εκκωφαντικό κοκτέιλ sludge metal και noise rock που άφησε τους περισσότερους με ανοιχτό το στόμα. Έπαιξαν κομμάτια από το επερχόμενο τους “Stoic” σχεδόν αγνοώντας τα 2 παλιότερα album τους (έπαιξαν μόλις ένα κομμάτι από αυτά). Τα προβλήματα που είχε ο κιθαρίστας με τον ήχο του πριν ακόμα ξεκινήσουν δεν διορθώθηκαν ποτέ, ωστόσο οι Ghold έκαναν το σφύριγμα αυτό της κιθάρας,  σύμμαχο και ο εκνευρισμός κατάφερε να τον κάνει φουλ ενεργητικό. Και τα τρία μέλη της μπάντας ούρλιαζαν τους στίχους και γενικά όλη η παρουσία τους ήταν στα όρια της παράνοιας!

Unsane

Το live των Unsane θα τολμήσω να πω πως ήταν το καλύτερο της βραδιάς. Οι 3 Νεοϋορκέζοι ήρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και μας άφησαν με τα σαγόνια στο πάτωμα. Αστείρευτη ενέργεια, ένταση στο τέρμα και αδιανόητο πάθος για αυτό που κάνουν. Πραγματικά το βράδυ του Σαββάτου είχαμε μπροστά μας ζωντανούς θρύλους. «Πατεράδες» του noise rock που λατρέψαμε στα  90s αλλά και του σύγχρονου hardcore. Βασικά, αυτό που έβλεπες στα μάτια μεγάλου μέρους των παρευρισκόμενων ήταν μάλλον, συγκίνηση, και μια αγνή χαρά που επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια, έβλεπαν ένα τόσο σπουδαίο συγκρότημα. Από την πλευρά τους οι Unsane εισέπρατταν αυτή την ενέργεια και ανταπέδιδαν «ιδρώνοντας τη φανέλα» (μεταφορικά και κυριολεκτικά), αποδίδοντας τα τραγούδια-ύμνους στο μέγιστο.

Το Against The Grain με το χαρακτηριστικό χαμήλωμα της χορδής στην κιθάρα, το Line On the Wall, το Factory από το καταπληκτικό φετινό “Sterilize”, το Killing Time, το Over Me και φυσικά το Only Pain… Όλα χωρίς ανάσα σχεδόν. Με μόνες διακοπές για κάποια αμήχανα ευχαριστώ. Αμήχανα καθώς ίσως, δεν περίμεναν μια τόσο θερμή υποδοχή από το κοινό.

Στη μια πλευρά της σκηνής ο Chris Spencer να φτύνει τις λέξεις και να «ματώνει» την telecaster του και στην άλλη ο Dave Curran με φουλ παραμορφωμένο μπάσο να καλύπτει τα πάντα. Όχι πολύ πίσω τους, καθώς οι Unsane έχουν στηθεί πολύ μπροστά στη σκηνή για να δώσουν μια πιο hardcore, in your face αίσθηση, ο διάολος που ονομάζεται Vincent Signorelli που σαν «οδοστρωτήρας» παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμα του!  

Πελώριο live. Είναι πραγματικά σπουδαίο να βλέπεις πως παραμένουν απόλυτα αυθεντικοί μετά από τόσα χρόνια.

Απλά σεβασμός και αγάπη.

Godflesh

Μετά από ένα live σαν αυτό των Unsane τι θα μπορούσαν να παρουσιάσουν άραγε οι Godflesh; Ηλίθια ερώτηση. Οι Godflesh είναι πραγματικά μια από τις σημαντικότερες μπάντες σε ολόκληρη την ιστορία του metal (και όχι μόνο). Έχουν επηρεάσει αναρίθμητες μπάντες. Ο -πάντα νέος- Broderick, ήρεμα και συνεσταλμένα, δίχως ίχνος έπαρσης ξεκινά να στήνει το laptop και τα λιγοστά πετάλια του. Είναι ο ίδιος που σε λίγα λεπτά θα μεταμορφωθεί σε ένα οργισμένο τέρας που φτύνει τους στίχους και βομβαρδίζει με την 7χορδη του τον χώρο με riff-αρες. Δίπλα του ο G.C. Green στιβαρός, με πελώριο ήχο. Δυο φιγούρες που στέκουν πελώριες και κυριεύουν το Fuzz.

Το σετ τους στηρίζεται αποκλειστικά στην πρώτη τους περίοδο και κυρίως στο θηριώδες “Streetcleaner”. Ξεκινούν με το Like Rats και συνολικά θα παίξουν 6 κομμάτια από αυτό το album. Είναι χαρακτηριστικό πως παίζουν κομμάτια μόνο από τα 3 πρώτα album τους. “Streetcleaner” (1989), “Pure” (1992), “Shelfless” (1994)  αλλά και από το ομώνυμο της μπάντας, E.P. του 1988.

Christbait Rising, Tiny Tears, Avalance Master Song, Mothra είναι κάποια από αυτά. Στο άκουσμα τους ο κόσμος αναρωτιέται τι είναι αυτό που τον «χτύπησε», καθώς σίγουρα δεν ήταν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο (δεδομένου πως οι Godflesh έχουν επανέλθει δισκογραφικά με album από το 2014, αλλά και έχουν προγραμματισμένη την κυκλοφορία του νέου τους album μέσα στη χρονιά που διανύουμε).

Το πρώτο μέρος του σετ κλείνει με τον τυφώνα του Crush Mhy Soul από τα 1994. Με τον κόσμο να ζητά και άλλο, επιστρέφουν για «ένα ακόμα» που όμως γίνεται…3! Life Is Easy, Mighty Trust Krusher και Veins. Ειδικά το δεύτερο ακόμα στριφογυρνάει στο μυαλό μου. 5 μέρες μετά. Ένα από τα συναυλιακά μου απωθημένα γίνεται πραγματικότητα…

Είπαμε το Fraternity Of Sound γράφει ιστορία…

Ανταπόκριση: Βασίλης Μπέκας

Φωτογραφίες: Αντιγόνη Σούφλα