Fraternity Of Sound Festival 2017 ημέρα 1η: The Soft Moon, Nurse With Wound, Circle, Kooba Tercu, Maggot Heart @ Fuzz Live Music Club, Αθήνα 27/10/2017

First things first. Το Fraternity Of Sound Festival από την στιγμή που ανακοινώθηκε έδειξε πως θα φέρει κάτι εντελώς διαφορετικό στο μουσικό γίγνεσθαι της πόλης. Οι διοργανωτές έχουν επιλέξει έναν δύσκολο ήχο αλλά κατάφεραν με την πρώτη τους προσπάθεια να δείξουν πως δεν έχουν στεγανά, βάζοντας ετερόκλητα σχήματα στο line up κρατώντας ωστόσο ένα πολύ υψηλό ποιοτικό επίπεδο.  Πως δεν φοβούνται να στηρίξουν πειραματικά -σαφέστατα μη εμπορικά- σχήματα και πως σκοπεύουν να δώσουν χώρο (και μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, εγκαινιάζοντας το ολοκαίνουργιο Temple) και υπόσταση σε ένα κοινό που εδώ και χρόνια για να δει τους αγαπημένους του καλλιτέχνες έπρεπε να σχεδιάζει ταξίδια στο εξωτερικό. Το 1ο Fraternity Of Sound Festival μπορεί να αναφέρεται πλέον σε παρελθόντα χρόνο ωστόσο, υπάρχει αρκετά μεγάλο κοινό που περιμένει με αγωνία τα επόμενα βήματα της συγκεκριμένης ομάδας που το διοργάνωσε. For the Youth Of the Sun λοιπόν!

Τα Opening Rites του Festival έγιναν μια μέρα πριν, στις 26 του μήνα στο ολοκαίνουργιο Temple και κατάφεραν να κάνουν αυτό που υπόσχονταν. Να ανοίξουν ιδανικά την αυλαία για το πολύ ενδιαφέρον συναυλιακό τριήμερο που θα ακολουθούσε κάνοντας ξεκάθαρες τις διαθέσεις των διοργανωτών να απευθυνθούν στο πραγματικά ανοιχτόμυαλο μουσικά κοινό της πόλης. Dead Gum, Puce Mary, Colin Potter, Croatian Armor και Jay Glass Dubs ανέλαβαν το ζέσταμα και…εγένετο F.O.S.

Maggot Heart

Τον άχαρο ρόλο του να ανοίξουν το φεστιβάλ σε ένα κρύο και άδειο Fuzz, ανέλαβαν οι Maggot Heart, το νέο πρότζεκτ της Linnea Olsson, γνωστής από τη συμμετοχή της στους The Oath, Beastmilk, Grave Pleasures και Sonic Ritual. Το νέο της σχήμα έχει να επιδείξει μόνο το “City Girls” EP που κυκλοφόρησε φέτος, ωστόσο εμφανίστηκε έχοντας περίσσιο attitude και παίζοντας το punk – ιζον hard rock του άψογα καταφέρνοντας να σπάσει τον πάγο. Η Linnea, εντυπωσιακή,  ανταποκρίθηκε με ευκολία στον διπλό ρόλο κιθάρα / φωνή, παίζοντας όλα τα κομμάτια του EP με προεξέχοντα, την κομματάρα City Girls, το τσαμπουκαλίδικο Neuromancer αλλά και το ολοκαίνουργιο single  Show them Your Teeth κερδίζοντας τις εντυπώσεις στο δυστυχώς λίγο κοινό  που βρέθηκε από νωρίς στον χώρο.

Kooba Tercu

Οφείλω να ομολογήσω ότι η επαφή μου με τους Έλληνες Kooba Tercu μέχρι πριν το live ήταν πολύ μικρή και χωρίς να με έχει κερδίσει ιδιαίτερα. Η παρουσία της μπάντας στο Fraternity Of Sound σίγουρα άλλαξε άρδην τις εντυπώσεις μου καθώς το πληθωρικό μουσικό στυλ που ακολουθούν βγήκε πολύ γεμάτο και ενδιαφέρον (τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του σετ τους) πάνω στη σκηνή. Ψυχεδέλεια, kraut και noise rock ανακατεμένα με έμφαση στο ρυθμικό μέρος (tribal προσέγγιση με τύμπανα και κρουστά επί σκηνής) και afro φωνητικά. Το αποτέλεσμα ακούγεται όσο παράξενο φαντάζεστε και σίγουρα όχι συνηθισμένο. Το εναρκτήριο Ukunta και η διασκευή τους στο Double Dare των Bauhaus που κατάφεραν να το προσαρμόσουν με πολύ ουσιαστικό τρόπο στο στυλ τους είναι σίγουρα αυτά που κρατάω από αυτή την εμφάνιση ενώ στα όποια αρνητικά σημεία θα έλεγα πως ίσως να θέλουν λίγη βελτίωση στα ξεσπάσματα τους. Μια πολύ θετική εμφάνιση που με εξέπληξε κυρίως γιατί οι Kooba Tercu ανεβάζουν πολύ το επίπεδο τους στο σανίδι, έχοντας μια δυναμική που στις μέχρι τώρα ηχογραφήσεις τους δεν έχει αποτυπωθεί (παρόλο που και αυτές έχουν ηχογραφηθεί live στο studio).

Circle

Στην συνέχεια ήρθε η ώρα για την extravaganza των Circle. Πολύχρωμοι όσο δεν παίρνει, με πολύχρωμα κολάν, φτερά, περικάρπια με καρφιά, θεατράλε πόζες και σκηνική παρουσία που θύμιζε…Eurovision. Φημίζονται για την εκκεντρική τους παρουσία επί σκηνής και αισθητικά μπορείς είτε να απολαύσεις την τρέλα τους είτε να σε απωθήσει. Βέβαια οι ίδιοι δεν αγχώνονται καθόλου αν θα σε κερδίσουν ή όχι, καθώς καθόλη τη διάρκεια του σετ τους επέδειξαν αστείρευτη ενέργεια και πέρα από τις διάφορες πιρουέτες, χορευτικά, πόζες κτλ απέδωσαν άψογα το υλικό τους.

Ξεκίνησαν με το Rakkauta al Dente από το εξαιρετικό φετινό τους album και εστίασαν στην όψιμη (που λέει ο λόγος καθώς έχουν κάνει στροφή στον ήχο τους τα τελευταία  10 χρόνια τουλάχιστον) περίοδο τους αφήνοντας εντελώς εκτός (προς μεγάλη απογοήτευση του υποφαινόμενου) το πιο kraut/ post rock υλικό που τους έκανε γνωστούς στα 00s. Η συγκεκριμένη επιλογή μπορώ να πω πως δεν με εξέπληξε καθώς είχα επαφή με τα live πεπραγμένα τους ωστόσο θα περίμενα την μεταφορά του “Terminal” (τελευταίο τους album) που αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά του σετ τους, να τους βρει πιο κοντά στους Hawkwind παρά στους…Uriah Heep (λέμε τώρα).  Ουσιαστικά δεν έκαναν soundcheck -άγνωστο γιατί- κάτι που τους ανάγκασε να δοκιμάσουν τα όργανα τους, να πάρουν στάθμες κτλ σε λιγότερο από 10 λεπτά, κάτι το οποίο ήταν φανερό και στην διάρκεια του live καθώς ο ήχος τους δεν ήταν και ο καλύτερος σύμμαχος.  Σίγουρα οι riff-άρες των Terminal και του Saxo μαζί με το προαναφερθέν Rakkauta al Dente, ανήκουν στα highlights του σετ. Προσωπικά περίμενα το live των Φινλανδών να είναι το live που θα ξεχώριζε στην πρώτη μέρα. Δεν ήταν.

Nurse With Wound

Το live πάντως που ξεχώρισε στην 1η μέρα ήταν εύκολα το live των Nurse With Wound. Με 40ετή πορεία και έχοντας πάνω από 100 κυκλοφορίες με το όνομα Nurse With Wound, το όχημα του Steven Stapleton ήρθε χάρη στο Fraternity Of Sound στην χώρα μας. Ο τελευταίος μοιράστηκε την σκηνή με τους Colin Potter και τον Andrew Liles στήνοντας αριστοτεχνικά ένα ζοφερό πέπλο ήχων που ταξίδευε μέσα από άπειρα καλώδια στα μηχανήματα τους και από εκεί στα ηχεία. Το κλειστοφοβικό στοιχείο που αποπνέει πάντα η μουσική των Nurse With Wound είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδοθεί σε ένα τόσο μεγάλο χώρο όσο το Fuzz, ωστόσο εδώ έχουμε να κάνουμε με βετεράνους ή καλύτερα πρωτοπόρους  και «μάστορες» του industrial και dark ambient ήχου. Έτσι ένα σκοτάδι απλώθηκε σε όλο το venue. Music to play in the dark.

Ξεκινώντας σιγά σιγά, με έναν λιγότερο πυκνό ήχο, άρχισαν να υφαίνουν σταδιακά έναν ηχητικό ιστό που ύπουλα εγκλώβιζε όσους από τους παρευρισκόμενους προσπάθησαν να καταλάβουν τι γινόταν επί σκηνής. Συνηθίζω να λέω πως η μουσική των Nurse With Wound όταν αφεθώ σε αυτήν, με αφήνει πολλές φορές μόνο μου απέναντι στις πιο σκοτεινές μου σκέψεις. Μόνο μου,  απέναντι σε μια αγέλη από λυσσασμένες ύαινες θα μπορούσα να πω. Αυτό το συναίσθημα αλλά και μια αίσθηση πνιγμού, νομίζω πως ήταν κυρίαρχες αισθήσεις πάνω μου όσο ο ήχος άρχισε να γίνεται πιο πυκνός.

Κατά τη διάρκεια του live ο Stapleton ζήτησε δυο φορές τη συμβολή του Μάνου Six (κιθαρίστας και φωνή στους Skull & Dawn). Την πρώτη στην αρχή του σετ που με ψιθύρους έδωσε ακόμα πιο σκοτεινή διάσταση στον ήχο και την δεύτερη λίγο πριν το τέλος του σχεδόν μιας ώρας σετ τους που ωστόσο δεν βγήκε το ίδιο καλή καθώς ο αυτοσχεδιασμός με τους ψιθύρους και τις κραυγές στα ελληνικά δεν ταίριαξε τόσο καλά. Γενικά χωρίς υπερβολή το live των Nurse With Wound κυρίως μετά τα μισά του ήταν καθηλωτικό. Σπουδαίο live από όλες τις απόψεις.

The Soft Moon

Έχοντας παρακολουθήσει τους Soft Moon live στο Gagarin πριν λίγα χρόνια είχα αρκετές ενστάσεις για τη θέση τους στο line up. Αν και το ομώνυμο της μπάντας ντεμπούτο τους πίσω στα 2010 πιστεύω ακόμα και σήμερα πως είναι ένα κομψοτέχνημα, με πολύ έξυπνη χρήση των ρυθμών, της αισθητικής και των αναφορών του post – punk, δεν μπορώ να παραβλέψω την κατά τη γνώμη μου συνθετική κατηφόρα των επόμενων album αλλά και την μάλλον μονότονη αποτύπωση της μουσικής τους on stage. Ο  Luis Vasquez, προσωπικό όχημα του οποίου είναι οι Soft Moon, παρότι θεωρώ πως είναι πολύ έξυπνος και έχει στήσει τον ήχο του πάνω στα χνάρια των σπουδαίων του post – punk (ειδικά των Cure του Pornography θα έλεγα) στην προσπάθεια του να εξελίξει τον ήχο του εγκλωβίζεται στις μανιέρες του σύγχρονου minimal synth και δεν εμπλουτίζει τα στοιχεία της μουσικής του ξεχωριστά. Για παράδειγμα ο τρόπος που τραγουδάει ή οι φωνητικές γραμμές του που είναι σχεδόν πάντα ίδιες, ο ήχος του μπάσου που δεσπόζει στα κομμάτια αλλά είναι ίδιος από την αρχή μέχρι το τέλος κτλ. Ειδικά σε σκηνές όπως αυτή του Fuzz νομίζω ότι ο ήχος απογυμνώνεται και αποκαλύπτει μια συνθετική ένδεια. Ίσως σε κάποιο μικρότερο club να ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα.

Όπως και να έχει, οι Soft Moon δεν με κέρδισαν μέχρι σήμερα live αλλά και πάλι αυτό δεν επηρέασε το κοινό το οποίο φάνηκε να τους απολαμβάνει. Επέλεξαν κυρίως να παίξουν κομμάτια από το τελευταίο τους album “Deeper” με τα Far και Try να είναι μάλλον τα καλύτερα δείγματα του ενώ πέρασαν από όλες τις κυκλοφορίες τους με τα Circles (δυστυχώς το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει ακούστηκε μάλλον επίπεδο), Insides, Zeros αλλά και το Repetition από το “Total Decay” EP. Φυσικά έπαιξαν το Burn, φρεσκότατο single που βγήκε στα μέσα του Οκτώβρη ενώ έκλεισαν στερεοτυπικά το σετ τους για να βγουν μετά από λίγο για encore τριών τραγουδιών με τα Black, Want και το προαναφερθέν Repetition αν δεν κάνω λάθος.

Η πρώτη μέρα αν και η μάλλον πιο αλλοπρόσαλλη ηχητικά από τις τρεις του φεστιβάλ κατάφερε να μας αφήσει το καταπληκτικό live των Nurse With Wound αλλά και να αποτελέσει το ξεκίνημα ενός φιλόδοξου πλην απαραίτητου θεσμού που έρχεται να καλύψει ένα φάσμα ήχων που μέχρι σήμερα αγνοούνται χαρακτηριστικά.

Ανταπόκριση: Βασίλης Μπέκας

Φωτογραφίες: Αντιγόνη Σούφλα