Fallen Arise: Adeline (ROAR/H’art 2015)
To Symphonic Metal τα τελευταία χρόνια κερδίζει ολοένα και περισσότερους οπαδούς εν Ελλάδι, κι αυτό κατά κύριο λόγο οφείλεται σε μια πλειάδα εξαιρετικών συγκροτημάτων που έχει βγάλει η χώρα. Ένα από αυτά τα συγκροτήματα είναι και οι Fallen Arise, οι οποίοι από το 2009 που δημιουργήθηκαν και έπειτα μας απασχολούν με τρόπο πολύ ευχάριστο.
Για τα δεδομένα τόσο της Ελλάδας όσο και του εξωτερικού οι Fallen Arise είναι ένα συγκρότημα που δε χρειάζεται πολλές συστάσεις, μιας και με το “Ethereal” του 2013 φρόντισαν να κάνουν την παρουσία τους στα μουσικά δρώμενα ιδιαίτερα αισθητή. Το νέο τους concept albumμε το τίτλο “Adeline” είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα κυκλοφορία μιας και η θεματολογία του είναι βασισμένη σε έργα των Bram Stoker,Anne Rice και Wilkie Collins.
Ήδη από το εισαγωγικό “The Curse” είναι εμφανές πως έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ όπου το κλασσικό στοιχείο και η θεατρικότητα στις ερμηνείες θα κυριαρχήσουν. Ο ήχος δυναμικός και ο συνδυασμός καθαρών και πιο brutal φωνητικών από τον Chris δημιουργούν ένα ιδιαίτερα ευχάριστο αποτέλεσμα. Στο “We’re becoming Gods” είναι η σειρά της Spyla να μας καταπλήξει. Παρά το γεγονός ότι φωνητικά δε μοιάζει να έχει την κλασσική παιδεία άλλων ερμηνευτριών του είδους καταφέρνει να εντυπωσιάζει με τις ερμηνευτικές της ικανότητες. Από την άλλη ο Φραγκίσκος στις κιθάρες χαρίζει στον ακροατή ορισμένα εξαιρετικά σολαρίσματα. Το “Divine Bride” κατά την άποψη μου είναι κατώτερο των περιστάσεων, καθώς παρά την πολύ όμορφη μελωδία του τραγουδιστικά αποτυγχάνει να δώσει στον ακροατή το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ίδια αίσθηση και στο “Silent Weeping” αλλά με το ηχητικό αποτέλεσμα να είσαι σαφώς καλύτερο. Οι όποια απογοήτευση έρχεται να καμφθεί με το “My Last Breath”. Όμορφη μελωδία, πολύ καλή ερμηνευτική απόδοση και τα χαμόγελα επανέρχονται. Χαμόγελα που κρατούν και στο “White Crystal Angel” που είναι σαφέστατα πιο επιθετικό μουσικά. Η συνέχεια δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε, μέχρι που έρχεται το φινάλε του άλμπουμ. Εκεί τα “As Far as the Memory Remains” και το “Oceans of Time” κάνουν όλη τη δουλειά. Η μελωδία του πιάνου δίνει ένα τόνο πολύ ιδιαίτερο και η τραγικότητα στα φωνητικά του Chris δίνει το αποτέλεσμα που χρειάζεται ο ακροατής για να εντυπωσιαστεί.
Σε γενικές γραμμές το concept του Adeline είναι ενδιαφέρον, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο το γενικότερο αποτέλεσμα είναι ικανό να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των φίλων του είδους. Υπάρχουν αδυναμίες, ιδιαίτερα στα γυναικεία φωνητικά, αλλά και στοιχεία που σε κάνουν να θες το κάτι παραπάνω από αυτό το συγκρότημα. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να ξεπεράσει σε ποιότητα τον προκάτοχο του, σίγουρα όμως η ακρόαση του “Adeline” είναι μια πρόκληση.
Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης