Deftones: Ohms (Reprise Records 2020)

To Ohms είναι το 9ο άλμπουμ θρυλικού alternative metal συγκροτήματος Deftones. Τέσσερα χρόνια μετά από το απογοητευτικό “Gore”, όλοι περιμέναμε με αγωνία και άγχος να δούμε ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσουν. Θα συνεχίσουν την πτώση τους με ένα εξίσου απογοητευτικό άλμπουμ όπως το Gore, θα γυρίσουν σε έναν από τους παλιούς τους ήχους για να ικανοποιήσουν τους fans ή θα συνεχίσουν τον πειραματισμό, εξελίσσοντας τον ήχο τους για ακόμη μια φορά;

Η απάντηση δεν είναι κανένα από τα τρία αλλά ΚΑΙ τα τρία.

Βέβαια η πιθανότητα να μην απογοητεύσουν έστω και λίγο ήταν μηδαμινή όταν το μεγαλύτερο τους εμπόδιο είναι ο ίδιος τους ο εντυπωσιακός κατάλογο γεμάτο από σπουδαία άλμπουμ όπως το angsty και σκληρό “Around the Fur”, το πρωτοποριακό και κλασικό fan-favourite fusion μεταξύ αιθέριου, αισθησιακού shoegaze και σκληρού metal “White Pony” και τα προσωπικά αγαπημένα μου, το πλούσιο Saturday Night Wrist και το Koi No Yokan, το οποίο χρησιμοποιεί βαριές 7χορδες κιθάρες αλλά καταφέρνει να παραμένει προσβάσιμο και φιλικό προς το ραδιόφωνο.

Το Ohms συνεχίζει με τον εύκολα αναγνωρίσιμο Deftones ήχο που τους έχει κάνει διάσημους. Το δυναμικό μεταξύ ήσυχου και θορυβώδη, αισθησιακού και θυμωμένου. Το καταστροφικά βαρύ ηχόχρωμα, σκεπασμένο από μία sombre, ανήσυχη ατμόσφαιρα. Αυτή την φορά όμως διπλασιάζουν την ατμόσφαιρα με την προσθήκη κρύων synthesizers, όπως είναι φανερό από το πρώτο μόλις κομμάτι “Genesis” όπου ξεκινάει με ένα 80/90s style synth, μαζί με μια μελαγχολική καθαρή κιθάρα χρωματισμένη από reverb, προτού μπει το πρώτο βαρύ και downtuned riff μαζί με τα ουρλιαχτά του Chino Moreno.

Τα πρώτα τέσσερα κομμάτια είναι αδύναμα σε σύγκριση με το δεύτερο μισό του άλμπουμ.

Το Ceremony απλά περνάει τελείως αδιάκριτο κατά την γνώμη μου. Το Urantia έχει κάποιες στιγμές λαμπρότητας με κουπλέ οπού η shoegaze κιθάρα σε συνδυασμό με τα synths, σου δίνουν ένα ονειρικό συναίσθημα, την οποία την καταστρέφει ένα εκτός τόπου επαναλαμβανόμενο hard rock riff. Το “Error” επίσης ξεκινάει πολύ καλά με μια όμορφα-δυσαρμονική reverbed κιθάρα προτού μπει η παραμορφωμένη κιθάρα και τα φωνητικά του Chino τα οποία αν δεν κάνω λάθος είναι εκτός κλειδιού και δεν ταιριάζουν με την κιθάρα. Η σύνθεση επίσης μου είναι τελείως αδιάφορη και το τραγούδι βρίσκει αδιέξοδο.

Από το πέμπτο κομμάτι και μετά βελτιώνονται τα πράγματα. Το “The Spell of Mathematics”, highlight του άλμπουμ, ξεκινάει με ένα βαρύ μεταλλικό 7χορδο riff και συνεχίζει με το δυναμικό του τραγουδιού να εναλλάσσεται μεταξύ θορυβώδη και ήσυχου. Τελειώνει με ένα ατμοσφαιρικό μυστηριώδης low tempo outro και μια σπουδαία μπασογραμμή. Το επόμενο τραγούδι “Pompeji” συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό με το προηγούμενο τραγούδι και μας δίνει το πιο πιασάρικο ρεφρέν μέχρι τώρα και ένα synthwave outro. Ακολουθούν τα δυο πιο βαριά κομμάτια του άλμπουμ, “The Link is Dead” και “Radiant City”, το “Headless” με ένα downtuned Sludgy riff και κλείνει το άλμπουμ το ομώνυμο Ohms, με τις πιο πιασάρικες μελωδίες της κιθάρας σε όλο το άλμπουμ.

Σε ορισμένες στιγμές το Ohms σέρνει τον ακροατή με τις συμβατικές και επαναλαμβανόμενες δομές των κομματιών του. Τα παραμορφωμένα riff του μου είναι αδιάφορα σε σύγκριση με τις άψογες, πολυεπίπεδες «ονειρικές ατμόσφαιρες» και για αυτό τον λόγο θα προτιμούσα να έκλιναν περισσότερο προς Shoegaze εδάφη παρά Alternative Metal. Παρά τα ελαττώματα του όμως, το Ohms είναι ένας πολύ αξιοπρεπές δίσκος που κάθε hardcore φαν των Deftones θα λατρέψει αλλά και κάθε casual φαν θα βρει κάτι που τον ευχαριστεί μέσα από αυτό το άλμπουμ

6,5/10

Κείμενο: Δημήτρης Αναγνωστόπουλος