Damo Suzuki’s Network with Chickn @ Κύτταρο Live, Αθήνα 13/06/2017
Βράδυ Τρίτης, λίγο πριν τις 10:30 μμ., οδός Ηπείρου. Ένα τσούρμο κόσμου είναι μαζεμένο έξω από το Κύτταρο. Παρά την αργοπορία μου, στάθηκα τυχερός. Ο Damo δεν έχει ανέβει ακόμα επί σκηνής. Εντός του Κυττάρου, ο κόσμος είναι αρκετός, αλλά δε γίνεται και χαμός. Δεν περίμενα να γίνεται χαμός, να πω την αλήθεια. Με την πρώτη μπύρα στο χέρι, παίρνω μια θέση στο κοινό. Ο Damo Suzuki, παρέα με τους Chickn, εμφανίζεται και οι ζητωκραυγές είναι κάτι παραπάνω από έντονες. Είναι απίστευτο αυτό που βλέπω. Ένας θρύλος της krautrock μουσικής βρίσκεται μπροστά μου, με σάρκα και οστά. Μία από τις πιο σπουδαίες προσωπικότητες του συγκεκριμένου είδους μουσικής, που δεν περίμενα να δω ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου, απέχει μόλις τρία μέτρα από εμένα. Και χωρίς πολλά-πολλά, ξεκινάει αυτό που ξέρει καλά. Τον συνοδεύουν έξι μουσικοί, οι οποίοι αξίζουν τρελά συγχαρητήρια για τη δουλειά τους. Στα λίγα πρώτα λεπτά της συναυλίας, ομολογώ πως νιώθω μια μικρή ανησυχία. Το sound-check ανακατεύεται με το πρώτο τραγούδι (ή, καλύτερα, με τον πρώτο αυτοσχεδιασμό). Άκυροι και άρρυθμοι ήχοι γεμίζουν τα αυτιά μου, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι αν αυτό πρόκειται να ακούω για το υπόλοιπο της βραδιάς. Ευτυχώς, τα
πράγματα λαμβάνουν άλλη τροπή, εντός πεντάλεπτου. Ο drummer πιάνει ρυθμό και οι υπόλοιποι ξεκινούν να ακολουθούν. Ποτέ μη με ρωτήσετε ποιο τραγούδι απαγγέλει ο Damo. Δε νομίζω ότι κάποιος έχει την ψευδαίσθηση ότι τη συγκεκριμένη βραδιά θα ακούσουμε τραγούδια, με τη συνηθισμένη έννοια του όρου. Επίσης, μη με ρωτήσετε αν καταλαβαίνω τους στίχους του. Δε σταματάει να λέει κάτι, αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Και δεν έχει σημασία, κιόλας. Ο βραχύσωμος ιάπωνας με το γκρίζο μακρύ μαλλί (ή ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτό) είναι ακούραστος. Είναι εμμονικός. Είναι δολοφόνος. Για μία ολόκληρη ώρα δεν κάνει διάλειμμα. Ο ένας μακροσκελής αυτοσχεδιασμός αναμιγνύεται με τον άλλο και ο Damo δεν διακόπτει καθόλου. Ο κόσμος ανταποκρίνεται διαρκώς, συνεπαρμένος από το ψυχεδελικό κλίμα που έχει κατακλύσει το Κύτταρο. Κινείται, χορεύει, γελάει. Δημιουργείται η εντύπωση πως αυτός ο συμπαθέστατος ανθρωπάκος από τη μακρινή ανατολή έχει μαγέψει το μέρος. Αυτό είναι το σημείο που αρχίζω να σκέφτομαι την πιθανή έννοια του ονόματος του συγκροτήματός του. Damo Suzuki’s Network! Μα τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Μήπως σημαίνει πως αυτό ο διαβολικός ασιάτης έχει πλέξει ένα δίκτυο σε όλο τον κόσμο και περιφέρεται παίζοντας από ‘δω κι από ‘κει με διαφορετικούς μουσικούς κάθε φορά; Δεν ξέρω… Ξέρω ότι το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό. Ξέρω ότι βρίσκομαι σε μια από τις πιο πρωτότυπες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Δε γνωρίζω κανένα “τραγούδι” που ακούγεται, αλλά κάνω κέφι σα να ξέρω τα πάντα. Είναι μεγάλη υπόθεση να μπορεί ένα συγκρότημα να το καταφέρει αυτό. Χωρίς να θέλω, σε καμία περίπτωση, να υποτιμήσω την εξαιρετική δουλειά των υπόλοιπων μουσικών, υποστηρίζω ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης στο παραπάνω έχει ο μπασίστας του group, ο οποίος, αν και
μετρημένος στη σκηνική του παρουσία, δεν είναι καθόλου μετρημένος στην ηχητική του παρουσία. Οι κοφτές γραμμές του παραπέμπουν κατευθείαν στους γνώριμους και ιδιαίτερα αγαπητούς ήχους των μεγάλων Can. Αυτός και ο drummer δημιουργούν ένα επαναλαμβανόμενο υπόβαθρο, πάνω στο οποίο χρωματίζουν οι υπόλοιποι, με πρωταγωνιστή το Damo στο μικρόφωνο. Σταδιακά, μπορεί κανείς να διακρίνει το πρόσωπό του να γυαλίζει, εξαιτίας της εφίδρωσης. Ωστόσο, ο 67χρονος δεν το βάζει κάτω. Συνεχίζει και συνεχίζει. Ώσπου, μία ώρα μετά το ξεκίνημα της συναυλίας, σηκώνει τα χέρια ψηλά, σε μια από τις λίγες στιγμές επαφής του με τον κόσμο. Χαμογελάει ευγενέστατα, τη στιγμή που ο κόσμος παραληρεί, με τρόπο που εκπέμπει αγάπη και σεβασμό για το πρόσωπό του. Και είμαι σίγουρος πως ο ίδιος το αντιλαμβάνεται. Αποχωρεί και όλοι απορούμε πώς είναι δυνατό να εμφανίζει τέτοιες αντοχές ένας άνθρωπος τέτοιας ηλικίας. Δεν αργεί να επανεμφανιστεί, προσφέροντάς μας άλλο ένα μισάωρο απολαυστικού αυτοσχεδιασμού. Φυσικά, λαμβάνει πάλι τα θερμά συναισθήματα του κοινού, κατά το οριστικό τέλος της συναυλίας.
Ναι, γίνομαι υπερβολικός, αλλά αδυνατώ να το αποφύγω. Ήταν εμπειρία. Ήταν κάτι διαφορετικό.
Ανταπόκριση: Φαίδων Κυτρίδης
Φωτογραφίες: Νίκος Αργυρόπουλος