Cerebrum: Cosmic Enigma (Amputated Vein 2013)
Από τότε που βγήκε εκείνο το “Epitaph” των Necrophagist ακόμα περιμένω κάτι που θα το ξεπεράσει ή έστω να εκδοθεί παρεμφερούς έμπνευσης από τους Γερμανούς. Δεν το βλέπω να γίνεται, αλλά το ρεύμα που δημιούργησαν οι Death, Cynic και Atheist και εξέλιξαν άλλοι τόσοι και κυρίως οι νεκροφάγοι (μπλιάχ) έφερε στο προσκήνιο ένα ρεύμα ορμητικό σαν τσουνάμι. Όσοι ασχολείστε ξέρετε τι εννοώ. Το τεχνικό death metal είναι από τις δυσκολότερες μουσικές που κυκλοφορούν εκεί έξω. Για να παίξεις πρέπει να έχεις φάει είκοσι πακέτα τετράδια πενταγράμμου και για να τα ακούσεις πρέπει να έχεις φτύσει τουλάχιστον αίμα από τα αυτιά. Και να είσαι και λίγο παλαβός γιατί αλλιώς δεν αντέχεις τόση καφρίλα.
Οι συμπατριώτες Cerebrum κυκλοφορούν πλέον την δεύτερη δουλειά τους υπό τον Cynic – Pestilence τίτλο “Cosmic Enigma”. Οι υπαρξιακές αναζητήσεις του Masvidal είχαν ανέκαθεν επηρεάσει το στιχουργικό θέμα των περισσότερων κομματιών των Cynic. Κάπως έτσι την είδαν και οι Cerebrum συνθέτοντας τραγούδια βγαλμένα από το 90’s progressive death metal των παραπάνω ινδαλμάτων τους. Αν και με την προηγούμενη δουλειά τους έδειξαν πως ανήκουν σε εκείνη την εποχή, τώρα πλέον εισάγουν και νέα στοιχεία από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας.
Οι δομές των δώδεκα κομματιών κρατούνται σε γνώριμα μοτίβα, ήτοι πιάνουμε τα όργανα, παίζουμε ό,τι μας κατέβει και μπορεί να ανήκει είτε σε jazz είτε σε αιμοδιψές death metal. Απλά πράγματα. Θα ακούσετε τον κλασικό ήχο που προσομοιάζει (αλλά δεν μιμείται) τα πρώτα μεγάλα συγκροτήματα με φωνητικά που δεν θα ξεχωρίσουν από τον συφερτό αλλά κάνουν την δουλειά τους. Στα drums όπου κάθεται η πυροβολαρχία των Nile Γιώργος Κόλλιας τα πράγματα είναι λίγο πολύ γνωστά. Στο death είναι μανούλα ο Κόλλιας και ξέρει να ελίσσεται όπου πρέπει. Δηλαδή να κοπανάει ό,τι βρίσκεται μπροστά του, να αλλάζει σε fusion και να συνεχίζει σε κλοτσοπατινάδες. Το μπάσο ακολουθεί κι αυτό την ένδοξη οδό που άνοιξαν οι μεγάλοι του είδους (Malone, Choy, DiGiorgio κτλ) παίζοντας δηλαδή εξίσου δύσκολα και πολύπλοκα. Αυτά ως προς το κλασικό μέρος.
Υπάρχουν και στοιχεία βέβαια που δεν υπήρχαν παλαιότερα και τώρα αποτελούν μέρος της extreme μουσικής. Στο “Oblivious Eons” για παράδειγμα οι επιρροές από Cephalic Carnage δίνουν και παίρνουν. Κοφτά riff, math κοψίματα και blast beats εν μέσω breaks που μοιάζουν με βράχια που πέφτουν από γκρεμό. Το ίδιο γίνεται και στο “Phobos Manipulation” και γενικά στο δεύτερο μέρος του δίσκου, όπου παίρνεις και κάτι jazz περασματάκια για καλλιτεχνικό ξεκάρφωμα αλλά μετά ξανά μανά τα παπατζίδικα «δυσρυθμικά» και τεχνικότατα μέρη.
Οι διαφορές είναι αρκετές και μεγάλες με την μουσική προσέγγιση των Nile. Η παρουσία του Γιώργου Κόλλια μπορεί να λειτουργεί σαν κράχτης αλλά δεν σημαίνει πως θα ακούσετε κάτι σε brutal death, παρά μόνο τεχνικό, χαοτικό progressive. Χρησιμοποιεί τις επιρροές όλων των μελών και την τεχνογνωσία τους ώστε να παράξει ένα κράμα που έχουν φτιάξει κι άλλοι νωρίτερα αλλά δεν κάνει κακό να το αναπαράγουν όσοι θέλουν να δώσουν νέα στοιχεία στο ιδίωμα. Άλλωστε η πολυπλοκότητα αυτή δεν μπορεί να φτιάχνει αντίγραφα παρά μόνο να εμφανίζει έντονη δημιουργικότητα.
Το “Cosmic Enigma” είναι μια δουλειά άξια ενός είδους που ναι μεν έχει περάσει το peak του, αλλά ακόμα δίνει πολλά και ποιοτικά πράγματα. Έχει τρομερή έμπνευση και μελωδίες που κάνουν το πεπειραμένο αυτί να γυρίσει από ενδιαφέρον. Α, ναι και από θαυμασμό…
Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης