Calexico: The Thread That Keeps Us (City Slang 2018)
Πάνε κιόλας 20 χρόνια από το “The Black Light”, το μεγάλο breakthrough album των Calexico. Η μπάντα από την Αριζόνα έχει καταφέρει να κυκλοφορήσει κάποιους εξαιρετικούς δίσκους (κυρίως από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ως τα μέσα της επόμενης), παρουσιάζοντας ένα προσωπικό μουσικό στυλ (χωρίς φυσικά να παραγνωρίζουμε την κυρίαρχη επιρροή από τους Giant Sand και κοινή πορεία των Burns/Convertino σε αυτούς), ανακατεύοντας τις μουσικές παραδόσεις της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Το όνομα τους, (το οποίο έχουν πάρει από την ομώνυμη συνοριακή πόλη των ΗΠΑ και προκύπτει από το όνομα της California και του Mexico) ανέκαθεν θεωρούσα πως είναι πολύ πετυχημένο και είναι από μόνο του αρκετά γλαφυρό γύρω από το πως ηχούν.
Στο 9ο τους album λοιπόν, είναι ξεκάθαρη η προσπάθεια ανανέωσης του ήχου τους. Αυτή η ανανέωση βέβαια δεν είναι και τόσο όψιμη, καθώς έχει φανεί εδώ και 2-3 album. Οι Calexico του “Black Light” (1998) , του “Hot Rail” (2000) ή του “Feast Of Wire” (2003) βρίσκονται τόσο μακριά όσο και κοντά με αυτούς του 2018. Ο ήχος τους θα λέγαμε πως παραμένει αναγνωρίσιμος, αλλά πλέον επιλέγουν μια όλο και πιο indie ή αν θέλετε alt-rock προσέγγιση του. Στο “The Thread That Keeps Us”, τα νέα τραγούδια των Calexico, μου φέρνουν στο νου indie / indie folk σχήματα σαν τους Decemberists, τους Wilco ή ακόμα και τους Broken Social Scene. Ακολουθούν την ίδια μανιέρα με αυτήν του προηγούμενου “Edge Of the Sun” που κυκλοφόρησε πριν 3 χρόνια, με μάλλον λίγο πιο ανεβασμένες ταχύτητες.
Το album δεν στερείται ποικιλίας. Διαφορετικών ειδών τραγούδια, με μπόλικες αναφορές, διαδέχονται το ένα το άλλο (κάπως άτσαλα είναι η αλήθεια κάποιες φορές) και κάνουν το “The Thread That Keeps Us” να ακούγεται αρκετά ετερόκλητο, σχεδόν σαν να είναι περισσότερο μια συλλογή τραγουδιών παρά ένα ενιαίο σύνολο. Σε αυτή την αίσθηση παίζει βέβαια πολύ σημαντικό ρόλο, ο μεγάλος αριθμός τραγουδιών που περιλαμβάνει (15), αν και η χρονική του διάρκεια (44 λεπτά) ευτυχώς δεν το αφήνει να κουράσει.
Το opener, End Of the World With You δίνει έναν φωτεινό (δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να το πει αισιόδοξο με ένα τέτοιο τίτλο) τόνο. Θα μπορούσε να είναι το νοητό σημείο που συναντιούνται οι Broken Social Scene (των τελευταίων album) με τους Waterboys (!). To Voices In the Field είναι μάλλον ένα από τα καλύτερα του album, με sing along ρεφρέν και με τα πνευστά να «κρατούν τα μπόσικα» αντί να βγαίνουν μπροστά όπως κάνουν συνήθως, αφήνοντας τη φωνή και τις κιθάρες να πάρουν τα ηνία. Παρόμοια λογική, αν και με πιο επιθετική διάθεση, έχει και το Bridge to Nowhere, το οποίο όμως βγάζει μια πιο θλιμμένη διάθεση. Το “The Thread That Keeps Us” δεν είναι ένα αισιόδοξο album, αλλά, όσο και αν μπορεί να παραξενέψει μερικούς, έχει ένα έντονο πολιτικό χαρακτήρα. Λέω παραξενέψει γιατί οι Calexico δεν το συνηθίζουν. Αυτή τη φορά όμως, δεν μένουν ανέγγιχτοι από την περιβαλλοντολογική καταστροφή των περιοχών της California και της Arizona από πυρκαγιές που ξέσπασαν εκεί τα τελευταία χρόνια, τον πόνο του πρόσφυγα που πρέπει να αφήσει πίσω του στάχτες, να αφήσει τη γη του και να ξεριζωθεί και γεμίζουν με τέτοιες εικόνες τα τραγούδια τους.
Το ιντερλούδιο Spinball δεν θα μπορούσε να πάρει χειρότερη θέση στο tracklist καθώς στο ένα και κάτι λεπτό που διαρκεί, στήνει ένα (υποσχόμενο θα έλεγα εγώ…) δυσοίωνο, κιθαριστικό σκηνικό, το οποίο δυστυχώς, θα «πάει στράφι» καθώς ακολουθείται από το πιο pop τραγούδι του album. Το Under the Wheels μπορεί να μιλά για πόλεμο (Under the Wheels Of A War Machine) αλλά η reggae pop βάση του και ο χορευτικός του ρυθμός, μάλλον θέτουν σε δεύτερη μοίρα το στιχουργικό μέρος. Στα The Town & Miss Lorraine και Girl In the Forest έχουμε μια φυσιολογική υποχώρηση στα πιο γνώριμα americana λημέρια τους με το πρώτο να έχει έναν 60s αέρα αλλά και μια λυρικότητα που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε ηχογραφηθεί από τους Fleet Foxes. Το Flores Y Tamales είναι πραγματικά σαν να έρχεται από το 2001, μέσα από τα album που χάρισαν στους Calexico τη φήμη που τους ακολουθεί μέχρι σήμερα. Latin αέρας, με τα mariachi πνευστά να κυριαρχούν και τους στίχους στα ισπανικά. Ακούγεται ωστόσο, σχετικά μόνο μέσα στο σύνολο.
Το Another Space από την άλλη έχει ένα κολλητικό latin jazz(y) feeling με τα πλήκτρα να αποπνέουν 70s jazz rock και μαζί με τις wah κιθάρες και τα πνευστά να φτιάχνουν ένα μουσικό γαϊτανάκι, κάνοντας το σίγουρα, το πιο ξεχωριστό κομμάτι του album. Πιο κάτω το Eyes Wide Awake με έκανε να αναρωτηθώ αν στα credits θα αναφέρουν τους Pixies, καθώς είναι σαν να ακούς το Where Is My Mind? μόνο που αντί να το παίζουν οι indie rock μύθοι από τη Βοστόνη, να το παίζουν οι U2 (γκουχ γκουχ…). Αρχικά νόμιζα πως αναγνώρισα αυτή τη σύνδεση με το Where Is My Mind? μόνο εγώ, αλλά βλέποντας το και αλλού γραμμένο κατάλαβα ότι πάρα-είναι προφανής…
Το garage-οειδές Dead In the Water πραγματικά στερείται ταυτότητας και είναι μια μάλλον άκυρη επιλογή ενώ μόνο το Music Box που κλείνει το “The Thread That Keeps Us” με τη νωχελική του διάθεση και την on the road αισθητική του που θυμίζει παλιούς, καλούς Calexico, θα έλεγα πως αξίζει να αναφερθεί από τα υπόλοιπα.
Δεν θα έλεγα πως είναι ένα κακό album, αλλά και από την άλλη δε νομίζω πως θα στεκόταν ποτέ δίπλα στα album που τους καθιέρωσαν. Οι Calexico διανύουν μια διαφορετική φάση εδώ και αρκετό καιρό, που τους φέρνει να ξεστρατίζουν από τον trademark ήχο τους. Παραμένουν υπολογίσιμη δύναμη, αν και σίγουρα τους λείπει η μεγάλη έμπνευση. Δεν χάνουν το pop αισθητήριο τους ενώ σίγουρα στη χώρα μας θα ακουστούν αναπόφευκτα πολύ και πάλι.
-6-
Κείμενο: Βασίλης Μπέκας