Blast from the Past: Rage Against The Machine

Αν προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε τα album που αποτέλεσαν μουσική επανάσταση στα 90s, σίγουρα θα καταλήγαμε (και) στο ντεμπούτο και ομώνυμο album των Rage Against The Machine. Κυκλοφόρησε στις 3 Νοεμβρίου του 1992.

Οι διθυραμβικές κριτικές που έχει λάβει και συνεχίζει να λαμβάνει αυτό το album είναι άκρως δικαιολογημένες.

Η τετραμελής παρέα από την αμερικανική δυτική ακτή, με το χαρισματικό 22χρονο (τότε) frontman Zack de la Rocha, κατάφερε να αφήσει με ανοιχτό το στόμα την ταλαίπωρη εκείνη νέα γενιά της εποχής. Εξάλλου, η τετραμελής παρέα ήταν μέρος εκείνης της ταλαίπωρης νέας γενιάς.

Προσθέτοντας σαφή metal στοιχεία στα rap θεμέλια της μουσικής τους, οι Rage Against The Machine δημιούργησαν μια δεκάδα αξέχαστων τραγουδιών.

Τραγούδια που σκοτώνουν με το δυναμισμό τους. Τριάντα χρόνια μετά, τα τραγούδια αυτά εξακολουθούν να είναι επίκαιρα στη θεματολογία τους. Επίσης έχουν καταφέρει να μείνουν στο χρόνο με την ικανότητα τους να ξεσηκώνουν τα πλήθη. Οι στίχοι εμπεριέχουν σαφείς αιχμές απέναντι στην αστυνομία, στη διαφθορά, στην ιμπεριαλιστική πολιτική ισχυρών χωρών και στην κατάχρηση εξουσίας κάθε τύπου. Το πρώτο album του group είναι ένα μανιφέστο 53 λεπτών. Καταγγέλει τους υπεύθυνους της φτώχειας, της μεροληπτικής δικαιοσύνης, του πολέμου και της καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα καλούν τον κόσμο να πάρει πίσω τη δύναμη.

Μουσικά, η κιθάρα του Tom Morello είναι πέρα για πέρα πρωτότυπη. Εκτός αυτού, δένει σφιχτά με το μπάσο και τα τύμπανα των δύο υπόλοιπων μελών του συγκροτήματος. Το αποτέλεσμα που παράγεται είναι εκρηκτικό. Όσο για τα άλλοτε πιο ήπια και άλλοτε πιο φρενιασμένα φωνητικά, αυτά στήνουν ένα σκηνικό συγκροτημένης επίθεσης. Αυτό το τελευταίο, αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό του album.

Η πρώτη δουλειά των Rage Against The Machine έχει μείνει στην ιστορία. Είναι ένα διαμάντι της σύγχρονης rock, του οποίου η αξία και η επίδραση ανταγωνίζεται την αξία και επίδραση παλαιότερων και “κλασικότερων” rock δουλειών. Πέρα από τη μουσική του σημασία, αποδεικνύει τη δυνατότητα της μουσικής να έχει πολιτικό ρόλο, ενημερώνοντας, αν όχι διαμορφώνοντας, τον ακροατή.

Επιμέλεια: Φαίδωνας Κυτρίδης