Barb Wire Dolls: Desperate (UDR 2016)
Για τους Barb Wire Dolls και το οδοιπορικό τους από την Κρήτη (με ενδιάμεσο σταθμό τη σύντομη παρουσία τους στο show της ελληνικής τηλεόρασης «Ελλάδα Έχεις Ταλέντο») στο Los Angeles – τους είχε ανακαλύψει ο Αμερικανός μουσικός παραγωγός Rodney Bingenheimer (που ανακάλυψε εκτός των άλλων τους Sex Pistols, Blondie, Nirvana, Ramones, Oasis…) σε ένα live act τους στη Μύκονο- αναφερθήκαμε στην κριτική του εξαιρετικού τους ντεμπούτο άλμπουμ ‘Slit’ του 2012.
Με τις εμφανίσεις τους στο Sunset Strip στο Hollywood κατάφεραν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον ακόμη και γνωστού θαμώνα του Lemmy και είχαν την πλήρη και αμέριστη στήριξη του μιας και ο εκλιπών αγαπούσε ιδιαίτερα το punk rock από την πρώιμη ακόμη εποχή του. Ακολούθησαν τα επόμενα 5 χρόνια συναυλίες με πολλά sold-outs σε σχεδόν 700 διαφορετικούς συναυλιακούς χώρους και 22 χώρες πριν και μετά την κυκλοφορία του “Slit” στα οποία μοιράστηκαν τη σκηνή με ονόματα μύθους της punk σκηνής (GBH, Sham 69, Discharge, Cockney Rejects, Jello Biafra, NOFX μεταξύ άλλων) αφήνοντας έντονο το στίγμα τους με ένα μίγμα pop punk και rock’n’roll και την τραγουδίστρια τους Isis Queen (!) να συνδυάζει μια rock φωνή με μια εκπληκτική punk σκηνική παρουσία.
To “Desperate” είναι το δεύτερο δισκογραφικό τους πόνημα και ηχογραφήθηκε στα Sonic Ranch (Yeah Yeah Yeahs, Ministry, Gogol Bordello) και NRG (Motörhead, Foo Fighters, No Doubt) studios με την παραγωγή και μίξη να την αναλαμβάνει ο βραβευμένος με Grammy παραγωγός Jay Baumgardner (Bush, Evanescence, Lacuna Coil) και το mastering ο επίσης βραβευμένος με Grammy μηχανικός ήχου Howie Weinberg (Nirvana στο Nevermind, Red Hot Chili Peppers στο Blood Sugar Sex Magik, U2 στο Pop). Σα μέλη πλέον της Motörhead Music, οι Barb Wire Dolls εκπροσωπούνται πλέον από το μάνατζερ του Lemmy Todd Singerman, από τους ατζέντηδες των Motörhead και ανήκουν δισκογραφικά στο συγγενές label UDR/Warner Music Group.
Η κυκλοφορία του “Desperate” από τη Motörhead Music αυτό το καλοκαίρι σηματοδοτεί το πρώτο κεφάλαιο της συνεργασίας τους με την εταιρία που σκοπό έχει να αναδείξει τις πιο “ιδιαίτερες” μπάντες στο σύγχρονο rock’n’ roll και έρχεται σε συνδυασμό με την πρώτη τους εμφάνιση σε ένα από τα μεγαλύτερα metal φεστιβάλ όπως είναι το Wacken Open Air στη Γερμανία. Αποτελείται από δέκα συνθέσεις που συνδυάζουν rock ακούσματα σε μια σχεδόν ακατέργαστη μορφή εκτελεσμένες όμως με τη δυναμική punk rock αισθητική που τους χαρακτηρίζει σαν μπάντα.
Στο “Drown” που ανοίγει το άλμπουμ νοιώθεις σα να ακούς τo τραγούδι που κατά λάθος δεν μπήκε στο προηγούμενο “Slit” – μάλλον για το λόγο αυτό το επέλεξαν και σαν το πρώτο single του άλμπουμ – ενώ στο “Surreal” θα μπορούσες να πεις ότι δείχνουν τις επιρροές τους από Nirvana μιας και στο ξεκίνημα αλλά και γενικά στην μπασογραμμή και τα drums θυμίζουν απίστευτα Nevermind. Στο “Take Me Home” επιστρέφουν στα πιο classic hard rock μονοπάτια τους και το “Heart Attack” είναι το πρώτο punk τραγούδι του άλμπουμ με τραχύ ήχο αλλά τη γκαζιάρικη φωνή της Isis να προκαλεί καρδιακές προσβολές. Το ομώνυμο τραγούδι βγάζει μια απελπισία όπως λέει κ ο τίτλος του αλλά μόνο μέχρι να φτάσει στο επιβλητικό ρεφρέν όταν και απογειώνεται μουσικά.
Στο “Blind To Your Misery” ακούγεται για πρώτη φορά ακουστική κιθάρα σε σύνθεση τους στην εισαγωγή αλλά μόνο για λίγο πριν μπουν οι κιθάρες στην πρίζα, το “I Will Sail” είναι το πιο “αμερικάνικο” τραγούδι τους και προσωπικά μιλώντας μάλλον το πιο “αδιάφορο” του άλμπουμ και στο “Darby Crash” κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, δηλαδή να γράφουν ευρηματικούς punk rock ύμνους. Αυτή τους η έμπνευση συνεχίζεται και στο λίγο πιο grunge rock “Problem Of The Poet” για να κλείσουν με το “Rhythm Method” πάνω κάτω στο ίδιο μουσικό ύφος με τις κιθάρες να πλησιάζουν πιο πολύ στους Sonic Youth.
Αν θέλαμε να συνοψίσουμε σε πέντε γραμμές, το “Desperate” σίγουρα ήταν στη δύσκολη θέση να ακολουθήσει ένα ιδιαίτερα πετυχημένο ντεμπούτο άλμπουμ όπως το “Slit” και σε γενικές γραμμές το κάνει αξιοπρεπώς χωρίς να γλιτώνει την παγίδα να επαναλαμβάνεται σε κάποια του σημεία. Οι Barb Wire Dolls κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να μπουν κ σε άλλα μουσικά “χωράφια” και άλλοτε το πετυχαίνουν κ άλλοτε όχι αλλά τουλάχιστον το επιχειρούν! Αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό στο όλο εγχείρημα και μας κάνει να αναμένουμε με αγωνία πως θα πορευτούν στη συνέχεια της πορείας τους.
Κείμενο: Θωμάς Παπάς