Arcadian Child: Protopsycho (Rebel Waves Records 2020)

Θα ξεκινήσω όντας απολύτως ειλικρινής. Η ακρόαση αυτού του άλμπουμ ήταν η πρώτη επαφή ever που είχα με τους Arcadian Child. Η μέχρι τώρα επαφή μου με την Κυπριακή σκηνή είχε να κάνει με metal μπάντες, αλλά στο άκουσμα ότι παίζουν ψυχεδελικό ροκ σκέφτηκα «γιατί όχι, ας το ακούσω και μπορεί να κρύβει τίποτα καλό». Όπως αποδείχθηκε γύρω στα 40 λεπτά αργότερα έκρυβε όντως κάτι καλό. Ίσως όχι κάτι που θα με έκανε να πω γιατί στο γεροδιάολο δεν τους ήξερα μέχρι τώρα, αλλά σίγουρα κάτι που με έκανε πιο περίεργο να του ψάξω αργότερα.

Το Protopsycho είναι η τρίτη δισκογραφική τους δουλειά και ομολογώ πως με άφησε με μια πολύ ευχάριστη γεύση.

Μην περιμένετε τίποτα τρομακτικές πρωτοτυπίες στον ήχο. Αυτό δεν είναι πάντα το ζητούμενο σε μια δισκογραφική δουλειά (τουλάχιστον έτσι πιστεύω). Μπασογραμμές και drum beat ακολουθούν την πεπατημένη, ενώ οι Ανατολίτικες κλίμακες δεν θα μπορούσαν να είναι απούσες. Ειδικά αυτές γίνονται απόλυτα ξεκάθαρες ήδη από το ξεκίνημα, μιας και το “Snakecharm” που ανοίγει το άλμπουμ δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιες αμφιβολίες.

Ίδιες επιρροές και στο “Wave High” που ακολουθεί, όπου κάποιος μπορεί να βρει και ορισμένες post-rock επιρροές αλλά και επιρροές προερχόμενες από την Ελληνική και Κυπριακή παραδοσιακή μουσική. Τρίτο στη σειρά το “Sour Grapes” που ηχεί εξαιρετικά ενδιαφέρον. Αργόσυρτο, μα καθόλου βαρετό και σε βάζει στο τριπάκι του ρυθμού του. Ακολουθεί το “Well” που δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έφερε στο μυαλό τον ήχο κάποιων εξαιρετικών ψυχεδελικών συγκροτημάτων από τον Λίβανο των late 60’s (όσοι ενδιαφέρεστε τσεκάρετε τους The Sea-Ders) και κάπου εκεί οι Arcadian Child με είχαν ήδη κερδίσει.

Το δεύτερο μισό του Protopsycho ξεκινά με το “Bitter Tea”.

Ηχεί σαν μια πιο εκμοντερνισμένη εκδοχή των Tea Party (διόλου κακό) σε ένα πιο αργό τέμπο που οδηγεί σε μια πολύ όμορφη αρμονική έξαρση, σε ένα από τα highlights για μένα από αυτή τη δουλειά.Το “Bodies of Men” που έρχεται στη συνέχεια, χωρίς να είναι κακό (οι 70’s αναφορές του βγάζουν μάτι) μου μοιάζει λίγο άκυρο με το τριπάκι στο οποίο με είχαν χώσει όσα τραγούδια προηγήθηκαν. Μια από τα ίδια και το “Raisin’ Fire” που με μπέρδεψε αρκετά. Πομπώδες,ανατολίτικο με folk πινελιές, συνδυάζει πολλά και θέλει να πει πολλά. Το τελικό αποτέλεσμα όμως είναι μάλλον μέτριο.

Και κάπου εκεί φτάνουμε στο ομώνυμο κομμάτι που κλείνει τη δουλειά αυτή και που κάνει μια εξαιρετική γέφυρα με το τραγούδι που προηγήθηκε. Ένα τραγούδι που είναι ακριβώς ότι χρειάζεται ο ακροατής για να κλείσει με μια πολύ καλή εντύπωση. Ένα τραγούδι με αρχή, μέση και τέλος που σε πάει βήμα βήμα προς την κορύφωση του και σε αφήνει ικανά φτιαγμένο για να πεις πως άξιζε ο χρόνος που αφιέρωσες για να ακούσεις το άλμπουμ.

Στα θετικά της κυκλοφορίας η μουσική δεξιότητα των Arcadian Child.

Ήχος στιβαρός και δεμένος, που χωρίς να περιττές εξάρσεις σου δίνει αυτό που θες.Τα φωνητικά είναι καθαρά θέμα γούστου.Δεν με εντυπωσίασαν σε όλα τα κομμάτια, αλλά δεν με άφησαν ξενερωμένο κιόλας. Εξαιρετική και η δουλειά του Ανδρέα Τραχωνίτη (Studio Eleven63) στην παραγωγή και μίξη του άλμπουμ που βοηθά στο να αναδειχθεί ακόμη περισσότερο ο ήχος των Arcadian Child.

Σε γενικές γραμμές το Protopsycho είναι μια δουλειά που δεν θα αφήσει πικρή γεύση στον ακροατή της. Δείχνει μια μπάντα ώριμη, που ξέρει πως να παρουσιάσει τα τραγούδια της, και που δεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα να ταξιδέψει τον ακροατή. Αυτά τα στοιχεία είναι υπεραρκετά για μένα για να πω με βεβαιότητα ότι είχα τη χαρά να ακούσω ένα πραγματικά καλό άλμπουμ.

Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης