Alter Bridge: Fortress (Roadrunner Records 2013)

Κάνοντας μια πρόχειρη «σούμα», ποια συγκροτήματα της σύγχρονης hard rock/metal σκηνής στέκουν όρθια ξεχωρίζοντας από όλο τον όχλο, την στιγμή που θρύλοι όπως οι Metallica, οι Alice In Chains, οι Black Sabbath κ.α. μεσουρανούν ακόμα και στις μέρες μας για τα καλά; Στη «σύγχρονη» αυτή σκηνή, αυτά που βρέθηκαν στο προσκήνιο από το ξεκίνημα του 21^ου αιώνα, είναι τελικά μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Για τους Nickelback και τους 3 Doors Down (για όνομα…) δεν θα έπρεπε καν να το συζητάμε, για κανένα σημαντικό λόγο… Ειδικότερα αν εξαιρέσουμε συγκροτήματα όπως οι Steel Panther, οι Airbourne και οι Darkness, με τη δικαιολογία πως ο ήχος τους είναι βασισμένος σε εκείνον της δεκαετίας του ’80, τότε τι μας μένει; Αν ξεκινήσουμε με τους Stone Sour, τους Godsmack, τους Volbeat και έστω χαριστικά τους Seether, τους Shinedown και τους Staind, θα ήταν απαγορευτικό δια ροπάλου να εξαιρούσαμε από αυτή τη λίστα τους Alter Bridge. Ένα σχήμα, ουσιαστικά γεννημένο μέσα από τις στάχτες της πρώτης διάλυσης των Creed το 2005, καθώς η μόνη διαφορά, βρίσκεται στον διαφορετικό frontman. Το άλμπουμ με το οποίο θα ασχοληθούμε εδώ , είναι το τέταρτο κατά σειρά που κυκλοφορούν και ο τίτλος του είναι ‘Fortress’, που στα ελληνικά σημαίνει φρούριο.

Δεδομένου της «προϋπηρεσίας» εκείνης στους Creed, δεν θα ήταν και τόσο υπερβολικό να λέγαμε, πως η «ρετσινιά» της ταμπέλας εκείνου του σχήματος, δεν είχε κολλήσει καλά στην υπόληψη πολλών, ειδικότερα κατά τα πρώτα δύο τους άλμπουμ. Άσχετα αν εκείνες οι δύο δουλειές (‘One Day Remains’ και ‘Blackbird’) ήταν αξιόλογες, έπρεπε να έρθει η στιγμή όπου το τρίο των Tremonti, Marshall και Phillips, θα επιχειρούσε την επανασύνδεση των Creed μαζί με τον Scott Stapp, προκειμένου να σταματήσουν οι πολλές συγκρίσεις. Με αυτό ως δεδομένο, το σχήμα των Alter Bridge απαλλαγμένο πλέον από εκείνο το «βάρος», κατάφερε το 2010 με το ‘AB III’ να απογειωθεί ακόμα περισσότερο και να βρεθεί να κάνει συναυλίες σε μεγάλους χώρους όπως είναι το θρυλικό Wembley. Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα, όπου το συγκρότημα μόλις κυκλοφόρησε το νέο αυτό άλμπουμ.

Θα μπορούσα όπως συνηθίζω να κάνω, να ξεκινήσω να αφηγούμαι κομμάτι με κομμάτι ό,τι θα βρει κανείς παίζοντας όλο το άλμπουμ από την αρχή, αλλά για κάποιο λόγο νομίζω πως σε αυτή την περίπτωση, αυτό δεν μου φαίνεται να είναι τόσο απαραίτητο. Αυτό που σίγουρα αξίζει και πρέπει να αναφερθεί, είναι πως το ‘Fortress’ είναι ένα άλμπουμ γεμάτο από δυναμικά τραγούδια, κάτι που και ο ίδιος ο Myles Kennedy είχε αναφέρει πως ήταν και η επιδίωξη τους. Μια δωδεκάδα από τραγούδια, έτοιμα για ζωντανή ερμηνεία σε εκείνο το μέρος που κάθε συγκρότημα που θέλει να λέει πως έχει λόγο ύπαρξης στο ροκ προσκήνιο, πρέπει να αποδείξει τον εαυτό του. Την σκηνή. Από το «δυναμικό» ‘Cry Of The Achilles’ που ξεκινά με μια εισαγωγή παιγμένη από κλασσική κιθάρα μέχρι και το ομώνυμο ‘Fortress’ με το οποίο γίνεται ο επίλογος. Το «επικό» ‘Calm The Fire’ (που μου θύμιζε κάτι από Muse), το «μπαλαντοειδές» ‘Lover’, το ‘Uninvited’ με το χαρακτηριστικό ρυθμικό Tool-ωειδές riff, το μεταλλικό ‘Addicted To Pain’, το επιθετικό ‘Bleed It Dry’ και το ‘Water Rising’ όπου φωνητικά αναλαμβάνει για πρώτη φορά ο Tremonti… Προτού καταλήξω να περιγράφω όλα τα τραγούδια, ο δίσκος είναι γεμάτος και το τελικό αποτέλεσμα αγγίζει το κατώφλι της τελειότητας. Το άλμπουμ αυτό, μαζί με τα δύο μέρη του ‘House Of Gold And Bones’ των Stone Sour, είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό θα μπορούσε να επιδείξει περήφανα η hard rock/metal σκηνή για φέτος. Όσο για το δίδυμο Tremonti/Kennedy, αν και φαίνεται ακόμα νωρίς για κάτι τέτοιο, δείχνει πως έχει όλα τα φόντα να πλαισιωθεί μαζί με άλλα θρυλικά δίδυμα, όπως οι Lennon/McCartney, Tyler/Perry, Page/Plant κ.α. Αν όχι το άλμπουμ της χρονιάς που διανύουμε, το «Φρούριο» των Alter Bridge έχει χτίσει τα θεμέλια του μέσα στην πρώτη πεντάδα, με περίσσεια σιγουριά!

Κείμενο: Πέτρος Μελίδης