Megadeth: The Sick, the Dying… And The Dead! (Universal 2022)

Αν έπρεπε με μια λέξη να αναφερθούμε στο καινούριο άλμπουμ των Megadeth, αυτή η λέξη θα ήταν “αλλαγή”.

Εδώ και χρόνια, η μουσική των Megadeth ενσωματώνει όλο και περισσότερα progressive στοιχεία. Τα τοποθετεί στο γνωστό thrash φόντο και το αποτέλεσμα είναι μονίμως εντυπωσιακό. Αυτή η συνταγή γέννησε μερικά από τα εξέχοντα album του συγκροτήματος, όπως το “Endgame”, το “United Abominations” και το προηγούμενο “Dystopia”. Αν πάμε αρκετά πιο πίσω, η thrash ηχητική είναι σαφέστερη και πιο φρενήρης. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πως η τεχνική έχει δεύτερο λόγο. Ε, λοιπόν, στο “The Sick, the Dying… and the Dead!”, οι Megadeth αποφάσισαν να θυμηθούν τα παλιά, χωρίς όμως να τα αντιγράφουν.

Δε χρειάζεται να περάσουν αρκετά λεπτά για να καταλάβει κανείς πως η νέα δουλειά των Αμερικανών είναι μια σφοδρή επίθεση. Το εισαγωγικό, ομώνυμο τραγούδι αναλαμβάνει να πείσει σθεναρά για του λόγου το αληθές, τρομοκρατώντας με την αποφασιστικότητά του. Σε παρόμοιο ύφος κινούνται κι άλλα τραγούδια του album, όπως τα “Célebutante”, “Life in Hell”, μα και τα αδυσώπητα “We’ll Be Back” και “Night Stalkers”. Καθόλου τυχαίο που στην προώθηση του album συμμετείχαν τα δύο τελευταία. Οξείς ήχοι ρυθμικής κιθάρας πρωταγωνιστούν, με το σκηνικό ευχάριστης βαβούρας να εντείνεται στα solo. Αντίθετα, τραγούδια σαν τα “Dogs of Chernobyl” και “Mission to Mars”, κινούνται σε πιο σκοτεινά μονοπάτια. Υιοθετούν την αγαπημένη θεματολογία καταστροφής και καταστροφολογίας, θυμίζοντας το ομιχλώδες κλίμα του “Countdown to Extinction”.

Με ολοφάνερη in your face διάθεση, το “The Sick, the Dying… and the Dead!” είναι ένα album που υπενθυμίζει σε όλο το μουσικό κόσμο πως οι Megadeth δικαίως θεωρούνται μια από τις γενεσιουργές δυνάμεις του thrash metal. Ακόμα κι αν πολλές φορές πειραματίζονται, ακόμα κι αν πολλές φορές ξεφεύγουν από τα ασφαλή μονοπάτια, πάντα μπορούν πανεύκολα να επιστρέψουν σε αυτό που τους έκανε τεράστιους.

8/10

Κείμενο: Φαίδωνας Κυτρίδης