Blind Guardian: The God Machine (Nuclear Blast 2022)

Blind Guardian - The God Machine

Νομίζω θα ήταν ανόητο να ξεκινήσω το review του “The God Machine” κάνοντας μια αναδρομή στο ποιοι είναι οι Blind Guardian. Επίσης πιστεύω ότι όποιος ακούει αυτή τη μουσική μόνο αν γεννήθηκε εχθές δεν τους γνωρίζει, ασχέτως αν τους γουστάρει ή όχι. Με κοντά 35 χρόνια στην πιάτσα και με μερικά άλμπουμ κυριολεκτικά ΜΝΗΜΕΙΑ του power metal ήχου δε νομίζω ότι χρειάζονται περαιτέρω συστάσεις από εμένα. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια προσωπικά εμένα δε με απογοήτευσαν ποτέ (και δεν είμαι αυτό που θα λέγαμε φανατικός τους), ακόμη κι όταν το “Legacy of the Dark Lands” του 2019 κάποιοι το είδαν με κάποιο σκεπτικισμό.

Και φτάνουμε τώρα, στο σωτήριο έτος 2022, με τους Blind Guardian να μας παραδίδουν ένα ακόμη έπος. Και ναι, είναι τόσο συμφωνικό και τόσο επικό όσο όλοι μας θα θέλαμε να είναι. Είναι αρκετό όμως; Για να δούμε!

Οι Blind Guardian επιστρέφουν κατά κάποιο τρόπο στον ήχο που τους μάθαμε στα mid-90s και το κάνουν πάαααααρα πολύ καλά. Και μόνο που ξεκινά το εναρκτήριο “Deliver Us from Evil” ο ακροατής το νιώθει πως έχει να κάνει με κάτι το πραγματικά μεγάλο. Κιθάρες, drumming, όλο το στήσιμο γενικά του τραγουδιού έρχεται με τα χίλια και σε βάζει απευθείας στο τριπάκι να ενθουσιαστείς. Στο ίδιο ακριβώς μοτίβο και το “Damnation” που ακολουθεί.

Μιλάμε για ένα 100% Blind Guardian τραγούδι βγαλμένο από τις πλέον επικές τους στιγμές. Ευτυχώς έρχεται το “Secrets of the American Gods” για σε επαναφέρει ακροατή στο 2022. Δεν είναι αυτό που λέμε τυπικό Guardian-song, αλλά δεν υστερεί σε τίποτα σε λυρισμό και μουσική ποιότητα. Ένα τραγούδι που άνετα θα μπορούσε να πει κανείς ότι εκφράζει τους Guardian του σήμερα με σεβασμό σε όλα όσα έχουν πετύχει.

Συνέχεια με το “Violent Shadows” και πάλι σε κλασσικό μοτίβο, ένα τραγούδι όμως που εμένα μάλλον με άφησε αδιάφορο. Και κάπου εκεί το άλμπουμ κάνει κοιλιά. Όχι γιατί τα “Life Beyond the Spheres”, “Architects of Doom” και “Let it Be No More” είναι κακά τραγούδια. Ειδικά τα δύο τελευταία δεν τα λες αδιάφορα με τίποτα, αλλά επειδή μοιάζουν ασύνδετα με το υπόλοιπο σύνολο. Τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Ευτυχώς όμως το Blood of the Elves έρχεται για να βάλει τα πράγματα ξανά στη θέση τους. Το drumming του Frederik Ehmke μοιάζει σχεδόν εξωπραγματικό και το τελικό αποτέλεσμα είναι κυριολεκτικά αυτό που λέμε με σπασμένα τα φρένα.

Και φτάνουμε στο τέλος και το “Destiny”.

Είναι καλό τραγούδι θα αναρωτηθεί κάποιος. Ναι είναι θα είναι η απάντηση. Είναι το τέλος που αρμόζει σε ένα τέτοιο άλμπουμ; Με απόλυτη βεβαιότητα θα απαντήσω ΟΧΙ. Το γιατί βρέθηκε εκεί που βρέθηκε όμως δεν είναι δική μου δουλειά να το απαντήσω.

Αν πρέπει να επικεντρωθώ στα θετικά αυτής της κυκλοφορίας, θα πρέπει να γράψω ότι στο “The God Machine” υπάρχουν μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις των Guardian τουλάχιστον των τελευταίων 20 χρόνων. Είναι αρκετές όμως για να κάνουν αυτή την κυκλοφορία αξέχαστη. Ίσως και ναι. Αυτό είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Blind Guardian μας παραδίδουν ένα καλό άλμπουμ για τα δικά τους στάνταρ, ένα άλμπουμ που γεννά προσδοκίες μόνο πιο εκπληκτικά πράγματα στο μέλλον. Και αυτό είναι που στην τελική θα πρέπει να κρατήσουμε από το “The God Machine”.

Bαθμολογία: 8/10

Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης

Κατηγορία
TAGS
Κοινοποίηση

COMMENTS

X