Grave Digger: Symbol Of Eternity (Rock Of Angels Records 2022)

Οι Grave Digger νομίζω πως δεν χρειάζονται συστάσεις. Ιδιαίτερα, σε όσους τους αρέσει το metal τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Με 42 χρόνια συνεχούς παρουσίας, είναι μια από τις μακροβιότερες μπάντες στο είδος. Έχουν καταφέρει να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα. Γνωστοί για τα concept album τους, έρχονται ξανά με την κυκλοφορία νούμερο 21 για αυτούς ένα ακόμη. Αυτή φέρει τον τίτλο “Symbol of Eternity”. Όποιος περιμένει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία (αλήθεια υπάρχει κανείς) θα απογοητευθεί.

Για μια ακόμη φορά οι Γερμανοί παραμένουν πιστοί στα μουσικά μοτίβα που υπηρετούν όλα αυτά τα χρόνια, δηλαδή το απλό αγνό Τευτονικό metal.

Θεματικά, το άλμπουμ επιστρέφει στις Σταυροφορίες, θέμα με το οποίο είχαν καταπιαστεί και στο “Knights of the Cross”. Ωστόσο, κατά την ταπεινή μου άποψη δεν μπόρεσαν να πιάσουν τα στάνταρντ αυτού του άλμπουμ. Από εκεί και πέρα, το άλμπουμ περιέχει κάποια πραγματικά χαρακτηριστικά Grave Digger fast paced τραγούδια, αλλά κι αρκετές mid-tempo στιγμές που δημιουργούν μια ικανοποιητική ισορροπία.

Το άλμπουμ ξεκινά με το “The Siege of Akkon”. Αυτό το τραγούδι θα αποτελέσει μια μικρή εισαγωγή στο “Battle Cry” που ακολουθεί. Αυτό ναι, είναι ένα πραγματικό Grave Digger τραγούδι. Είναι ικανό να ταιριάξει σίγουρα γάντι στις επιθυμίες των οπαδών της μπάντας να κοπανηθούν σε κάποια συναυλία τους. Πιθανότατα δε, είναι και το καλύτερο τραγούδι σε όλο το άλμπουμ. Θυμίζει κάτι από την περίοδο της απόλυτης ακμής του συγκροτήματος. Συνέχεια με το πιο αργό “Hell Is My Purgatory”. Παρόλο που αυτό έχει τον ήχο σήμα κατατεθέν των Grave Digger μάλλον θα φανεί σχετικά αδιάφορο στο μέσο ακροατή.

Ευτυχώς, την όποια αδιαφορία έρχεται να ανακόψει το “King of the Kings” που ακολουθεί, καθώς με το ρυθμό του σου επιβάλλει να το προσέξεις. Το ομώνυμο “Symbol of Eternity”, αλλά και το “Saladin” μάλλον δε μου άρεσαν. Αλλά, αυτό είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό. Ευτυχώς το “Nights of Jerusalem” σώζει κάπως την κατάσταση, αλλά το “Heart of a Warrior” που ακολουθεί πάλι αδυνατεί να μου κάνει κάποιο κλικ.

Τα “Grace of God “και “Sky of Swords” δίνουν το επικό στοιχείο που περιμένει κάποιος να ακούσει από τους Grave Digger.

Ειδικότερα το δεύτερο, σου δίνει ένα αίσθημα που μόνο τα κλασσικά τραγούδια του επικού ήχου μπορούν. Το “Holy Warfare” δίνει την τελευταία δυνατή στιγμή αυτού του άλμπουμ. Στη συνέχεια ακολουθεί ίσως το πιο αδιάφορο τραγούδι που γράφτηκε από τους Grave Digger ποτέ, το “The Last Crusade”. Πολύ φλατ για τα γούστα μου και ηχητικά λιγάκι πιο “πειραματικό” από ό,τι θα ήθελα να ακούσω από τους Γερμανούς. Για το κλείσιμο οι Grave Digger έχουν μια έκπληξη για τους Έλληνες οπαδούς τους. Η αγαπημένη τους διασκευή στις εν Ελλάδι συναυλίες τους στο “Ελλάς” του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, βρίσκει επιτέλους θέση και σε ένα άλμπουμ. Δεν ξέρω κατά πόσο το διεθνές κοινό θα πάρει πρέφα το πως και το γιατί, αλλά είναι μια νότα που ομολογώ πως με έκανε να χαμογελάσω.

Το 21ο άλμπουμ των Grave Digger δεν είναι σίγουρα το καλύτερο τους, αλλά δεν θα το έβαζα και στα χειρότερα τους.

Είναι ένα άλμπουμ όπως θα το περίμενε κάποιος από αυτό το συγκρότημα, αλλά μέχρι εκεί. Βέβαια το ότι συνεχίζουν να είναι δημιουργικοί και παραγωγικοί μετά από τόσα χρόνια είναι αξιοσέβαστο, αλλά μετά το προηγούμενο άλμπουμ τους, “Fields of Blood”, ομολογώ πως είχα μεγαλύτερες προσδοκίες.

Βαθμολογία: 6.5/10

Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης