2L8: Η Κλωστή (Self Released 2013)
Ναι ρε πούστη! Επιτέλους!
Επιτέλους μια μπάντα που αναλαμβάνει την ευθύνη που της αναλογεί στο σήμερα και την ώρα που τα σκατά γύρω μας, έχουν φτάσει μέχρι το λαιμό, κρατάει την αναπνοή της, ανακτά τις αισθήσεις της και βρίσκει λέξεις. Σειρές από λέξεις που αν είσαι ακόμα έστω και λίγο άνθρωπος και συνεχίζεις να μένεις σ’ αυτή τη χώρα-πτώμα, σε χτυπούν με δύναμη και τσακίζουν τη γαμημένη δείλια που έχουμε αφήσει να φωλιάσει στα στήθια μας και δεν μας επιτρέπει να βγάλουμε άχνα.
Οι 2L8 και ειδικά ο Κώστας Βοζίκης, μπροστάρης αυτής της κολεκτίβας από την Θεσσαλονίκη, ανταποκρίνονται στο κάλεσμα και στις ανάγκες της εποχής. Ανασύρουν την Ελληνική γλώσσα (σε ένα χώρο που την έχει μάλλον αποκηρύξει), σαν την ύστατη ελπίδα, η φωνή να γίνει κραυγή, να ακουστεί και να αφυπνίσει. Τιμή για την γενιά μας να βρει στο πρόσωπο του Βολική μια φωνή που θα εκφράσει την εποχή, προτάσσοντας την συνειδητοποίηση και την αξία του να αγωνίζεσαι ακόμα και σε μια σίγουρη ήττα. Για μια καταγραφή μιας φωνής αντίστασης, για την ιστορία. “Για τις ιδέες που αργοπεθαίνουν στα σκοτάδια”, γιατί δεν μπορούν να ανεχθούν άλλο “τις κλωτσιές στους πεθαμένους”. Μια γενιά που δεν ξέρει πόσα χτυπήματα ή μαχαιριές πρέπει ακόμα να ανεχτεί για να σηκωθεί. Ίσως επειδή ποτέ δεν της είπαν ότι έπρεπε να προσπαθήσει ή γιατί είναι πιο σακατεμένη και από τους γονείς της…
Από τις σημαντικότερες μπάντες της λεγόμενης ελληνικής post-rock σκηνής οι 2L8, από τις πρώτες τότε μέρες της Poeta Negra Records, πραγματώνουν την ουσία του μετά-ροκ. Δεν περιορίζονται σε φόρμες. Δεν είναι το post-rock που περιμένει ο μέσος ακροατής του χώρου. Κρατάει όσα έμαθε τόσα χρόνια και ενσωματώνει μια πιο post-punk λογική για χάρη της αμεσότητας και της έντασης. Συνεχίζει αυτά που έκανε στο He and She ή στο προπέρσινο New Battles, μαζεύει τους ήχους και τους κάνει όχημα για να ταξιδεύει πότε στην Κόλαση, στο καταπληκτικό Διάστημα –θυμίζοντας τους Broken Social Scene αν αυτοί είχαν το τσαγανό των A Silver Mt Zion- και πότε Στο Άπειρο. Στο τελευταίο μάλιστα η επιρροή από Sonic Youth ή και Swans (μου θυμίζει λίγο το Celebrity Style μάλλον) φαίνεται να έρχεται πιο μπροστά από ότι συνήθως. Κάθε νότα, κάθε χτύπημα στα τύμπανα, κάθε τρίξιμο των εγχόρδων και κάθε φωνή διέπεται από ένα φοβερό πάθος. Πάθος γιατί είναι τώρα, είναι εδώ, είναι παντού… Η “Κλωστή” δανείζεται ακομπλεξάριστα, το Για Πάντα των Οδός 55 (ένα τραγούδι-σύνθημα για την εποχή κατά την γνώμη μου), δίνοντας του μια διαφορετική προσέγγιση (αν και προτιμώ την αίσθηση του πρωτόλειου που έχει το αυθεντικό για να ‘μαι ειλικρινής), ενώ το ομώνυμο δίνει τις τελευταίες ανατριχίλες με το πιάνο και το σπικάζ της Αναστασίας Μιροσνιτσένκο που δείχνει ξεκάθαρα τον δρόμο λίγο πριν η εκφωνήτρια διακόψει το πρόγραμμα…
Για να είμαι δίκαιος βέβαια, πολλές μπάντες προσπαθούν να μιλήσουν για όλο αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας. Οι ίδιοι οι 2L8 είχαν παρόμοια λογική και στο New Battles ωστόσο ο ρόλος της γλώσσας είναι καταλυτικός. Έχοντας εδώ και πολύ καιρό εκφράσει την ανάγκη μου για χρήση του ελληνικού στίχου και αντιπαρατεθεί για αυτό, χαίρομαι όσο δεν παίρνει που ένα σχήμα με το ειδικό βάρος των 2L8 κάνει αυτήν την κίνηση. Ίσως κάποιοι στον χώρο του post-rock που για κάποιον λόγο τα τελευταία χρόνια είναι ιδιαίτερα σνομπ και για ανεξήγητο λόγο απολιτικός (α, ρε Godspeed που σας χρειάζονται…), σχολιάσουν αρνητικά την επιλογή αυτή. Μάλλον όμως αυτοί είναι εδώ αλλά δεν κατοικούν εδώ…Υπάρχουμε και μείς βέβαια, που θέλουμε τους καλλιτέχνες μας να μιλούν στα τραγούδια τους, σε συνεντεύξεις ή όπου αλλού, για αυτά που μας πονούν και όχι να δίνουν ανούσιες πληροφορίες για το που ηχογράφησαν ή πόσο την βρίσκουν που παίζουν μουσική…
Μιλάμε για ένα εξαιρετικό άλμπουμ, ένα άλμπουμ που γράφτηκε σήμερα για το σήμερα. Για τις μαύρες μέρες που ήρθαν. Από τα καλύτερα της χρονιάς, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Είναι ένα album-σταθμός. Ένα από τα πρώτα “όπλα” των ανθρώπων που αγαπούν την ζωή και “πολεμούν” τον θάνατο κρατώντας μέσα τους βιβλία, τραγούδια ή ποιήματα.
Το άλμπουμ αυτό ενάντια στον φασισμό και όποια μορφή αυτός έχει, ήρθε λίγο πριν οι υποκριτές παπαγάλοι της τηλεόρασης πέσουν για άλλη μια φορά από τα σύννεφα και μετατραπούν σε λυσσασμένους αντιφασίστες που θα μας υπαγορέψουν για άλλη μια φορά τι να υποκριθούμε ότι είμαστε. Σ’ αυτόν τον πόλεμο της μνήμης λοιπόν θα πρέπει να πάρουν μέρος όλοι όσοι πίστεψαν σε αξίες που για κάποιον λόγο χάθηκαν. Αυτοί που διάβαζαν ιστορίες με ανθρώπους που αγωνίζονταν για την αλήθεια και οι γονείς τους κάποτε τους νανούριζαν με παραμύθια (παραμύθια, όχι ψέματα) σε κόσμους φανταστικούς που το δίκαιο και το άδικο ξεχώριζαν.
Ζούμε για την μέρα που θα χουμε στα χέρια μας, όσους τώρα γελάνε…
Ακούστε την κλωστή μέσω του bandcamp των 2l8 και στηρίξτε την προσπάθεια τους διαλέγοντας το αντίτιμο (name your price)
http://2l8toolate.bandcamp.com/releases
-9,5-
Κείμενο: Βασίλης Μπέκας
*Τα πλάγια κείμενα είναι στίχοι από κομμάτια της “Κλωστής”