Einstürzende Neubauten: Γιατί χωρίς θόρυβο η σιωπή δεν θα ήταν χρυσός

“Πήρα μέρος στους Bad Seeds επειδή ο Nick μου ζήτησε να παίξω κιθάρα στον προσωπικό του δίσκο μετά το τέλος των Birthday Party. Συμφώνησα και κάπως έτσι έγινε μπάντα από εκεί και πέρα. Αν ο Cave άλλαξε την αισθητική μου προοπτική; Όχι. Δεν έχω μια αισθητική προοπτική, και αν ποτέ αντιλαμβανόμουν ότι έχω μια αισθητική προοπτική, θα την χτυπούσα με ένα σφυρί στο κεφάλι”

Η δήλωση αυτή του Blixa Bargeld, ιδρυτικού μέλους ενός εκ των πιο ρηξικέλευθων, αντικομφορμιστικών και φυσικά σπουδαιότερων σχημάτων των τελευταίων 40 χρόνων, είναι χαρακτηριστική. Οι Einstürzende Neubauten, τα “Καταρρέοντα Νεόκτιστα” ξεπήδησαν απ’ την punk σκηνή του δυτικού Βερολίνου στις αρχές των 80s, κρατώντας την ορμητικότητα και την ανατρεπτική του λογική, χτίζοντας τον ήχο τους ή καλύτερα “γκρεμίζοντας” στεγανά, δομές και φόρμες, κάνοντας το να μοιάζει μουσικά με ένα συντηρητικό ρεύμα ενώ σίγουρα αντλούν μουσικές επιρροές από το λεγόμενο kraut rock. Συγκροτήματα όπως οι Can, οι Neu! ή οι Kraftwerk που χρησιμοποιούσαν την Γερμανική γλώσσα και ακολούθησαν πειραματικούς μουσικούς δρόμους αλλά και καλλιτέχνες όπως ο John Cage ήταν κάποιοι απ’ τους ήχους που οι νεαροί τότε Neubauten είχαν έρθει σε επαφή και άλλαζαν τον τρόπο σκέψης τους. Απ’ την άλλη η κοινωνικό-πολιτική κατάσταση στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που βρίσκεται το Βερολίνο εκείνη την εποχή, αλλά και η έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα που μαγνητίζει τους πάντες σ’ αυτήν την πόλη στα τέλη της δεκαετίας του ’70, σαφέστατα επηρεάζει την μπάντα στον τρόπο που εκφράζεται.

Η επίσημη γέννηση των Einstürzende Neubauten είναι συνδεδεμένη με μια συναυλία στην οποία ο Blixa Bargeld ρωτήθηκε αν θα τον ενδιέφερε να παίξει στο Moon Club, την 1η Απριλίου το 1980. Αυτός αποδέχτηκε την πρόσκληση και κάλεσε μερικούς φίλους. Τα αρχικά μέλη της μπάντας ήταν οι Blixa Bargeld, Beate Bartel, Gudrun Gut και N.U. Unruh, ωστόσο τα θηλυκά μέλη της μπάντας αποχώρησαν πριν την κυκλοφορία του πρώτου album με τους F.M. Einheit και Alexander Hacke να συμπληρώνουν το line – up της μπάντας. Η σύντομη ματιά στα στούντιο album των Neubauten που ακολουθεί από κάτω είναι η ελάχιστη δυνατή παρουσίαση μπροστά στο πλήθος ηχογραφήσεων που έχουν κυκλοφορήσει και απλά ενδεικτική του τι μπάντα είναι οι Blixa & Co.

Kollaps (1981)

To “Kollaps” κυκλοφόρησε το 1981. “This record should be inaudible.” είναι το μότο του δίσκου αυτού, με τον οποίο οι Neubaten παραδίδουν ένα πρώιμο εγχειρίδιο προσέγγισής της punk μουσικής με άλλους τρόπους στην σκηνή του Βερολίνου αλλά και σημαδεύοντας την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα post – punk περίοδο που ακολουθεί. Εντελώς άναρχο, με χαοτικές δομές (αν μπορεί κανείς να τις χαρακτηρίσει δομές), ωμό, θορυβώδες, αγχώδες. Σχεδόν πρωτόγονο, διεστραμμένο και επίπονο.

Φτιαγμένο από τους Blixa Bargeld, F.M. Einheit και N.U. Unruh, οι οποίοι κοπανάν μεταλλικές επιφάνειες ή ουρλιάζουν. Το 8λεπτο ομώνυμο ξεχωρίζει σε ένα σύνολο κομματιών που διαρκούν κατά μέσο όρο 2 λεπτά, καθώς κλιμακώνει την αγχωτική ατμόσφαιρα δίνοντας νόημα στον τίτλο του. Η άρρωστη synth διασκευή τους στο Je t’aime, moi non plus του Gainsbourg δίνει μια εικόνα του πως μεταβολίζουν την ποπ κουλτούρα. Η “γκρεμίζουμε για να χτίσουμε” προσέγγιση που υιοθετούν αποδομεί όλες τις φόρμες και μοιάζει να ενστερνίζεται μια anti – art αντίληψη που παραπέμπει στo dada – ιστικό κίνημα.

Zeichnungen des Patienten O.T. (1983)

Το δεύτερο επίσημο album τους έρχεται το Νοέμβρη του 1983. Ο τίτλος του αναφέρεται στον καλλιτέχνη Oswald Tschirtner, ο οποίος για αρκετά χρόνια νοσηλεύτηκε σε κλινική με σχιζοφρένεια μετά το τέλος του πολέμου, και του οποίου οι συνθέσεις εντυπωσιάζουν με το μινιμαλιστικό και αφαιρετικό τους στυλ. Στο album αυτό οι Neubauten αρχίζουν να “χτίζουν” πράγματα. Το αποτέλεσμα είναι εφιαλτικό. Θόρυβος που περικυκλώνει και μια ατμόσφαιρα δραματική γεμάτη ένταση.

Ένας εφιάλτης, το soundtrack της πτώσης ενός ανθρώπου. Ο Blixa ζει το μαρτύριο του (που μάλλον είναι και δικό μας). Σκόρπιες ηχογραφήσεις, συζητήσεις, τηλεφωνήματα αλλά και προ-ψηφιακό sampling όπως στο Armenia είναι κάποια απ’ τα στοιχεία που προστίθενται στα “υλικά” της μπάντας. Το προαναφερθέν Armenia με τον βόμβο και την ανατολίτικη μελωδία σίγουρα ξεχωρίζει για τη δραματική του ατμόσφαιρα  ενώ ο industrial εφιάλτης του Abfackeln! κρατά μόλις 3.32 που αρκούν για να στοιχειώσουν τον ακροατή.

½ Mensch (1985)

 

Μάλλον το αγαπημένο μου Neubauten album. Συνεχίζει στην εφιαλτική ατμόσφαιρα του προκατόχου του. Είναι προφανές πως το badget της μπάντας είναι πλέον μεγαλύτερο και τους δίνει την δυνατότητα να κάνουν ακόμα περισσότερα. Ο Bixa έχει ήδη μπει στους Birthday Party και μετά την διάλυση τους στους Bad Seeds του Nick Cave και η κάποια επιρροή αρχίζει να αχνοφαίνεται στα κομμάτια των Neubauten καθώς αυτά αρχίζουν να σχηματίζουν δομές αλλά και ο ίδιος να προσπαθεί να “τραγουδήσει”.

Οι ίδιοι προμοτάρουν το album σαν ένα album με τραγούδια αγάπης αλλά και χορευτικό με έναν περίεργο τρόπο. Στην πραγματικότητα το “½ Mensch” είναι ένα ευαγγέλιο για τον industrial ήχο με το Seele Brennt να είναι η μάλλον η κορυφαία στιγμή του. Το album ξεκινά με το σχεδόν ακαπέλα, χορωδιακό ομώνυμο, που δημιουργεί μια αρρωστημένη ατμόσφαιρα. Το Yü – Gung (Fütter mein Ego) (μετάφραση: Τάισε το Εγώ μου)  εκπληρώνει την υπόσχεση τους περί περίεργα χορευτικού και το Z.N.S. έχει μια σχεδόν Zeuhl τελετουργική προσέγγιση.  Η κόλαση του Der Tod Ist Ein Dandy δεν προτείνεται σε αμύητους και γενικά καλό είναι να αποφεύγεται σε κατά μόνας νυχτερινές ακροάσεις…Το “½ Mensch” ουσιαστικά περιγράφει την πτώση του ανθρώπου. Είναι ένα εσωστρεφές ταξίδι στις ψυχές των ανθρώπων που σπαράσσονται στις μεγάλες πόλεις, στέκει απέναντι στο ιδεολογικό και πολιτιστικό μανιπουλάρισμα που ασκεί η εξουσία μέσα από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας που ενορχηστρώνουν την μαζική αμνησία. Το Letztes Biest (am Himmel) (Μετάφραση: Το τελευταίο θηρίο (στον ουρανό)) νομίζω στέκει κάπου εκεί, κοιτώντας από ψηλά την πόλη… 

Το Sand που περιέχεται σαν bonus σε επόμενες επανεκδόσεις του album είναι διασκευή σε Nancy Sinatra/ Lee Hazelwood και είναι ότι πιο κοντινό σε φυσιολογικό τραγούδι έχουν κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Fünf auf der nach oben offenen Richterskala (1987)

 

Η χρήση περισσοτέρων συμβατικών οργάνων όπως πιάνο και βιολί που είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή απ’ το “½ Mensch” στο “Fünf auf der nach…” είναι ακόμα πιο εμφανής, όπως ακόμα περισσότερο εμφανής είναι και η επιρροή των Bad Seeds στον τρόπο που οργανώνει πια ο Blixa τα κομμάτια των Neubauten.

Το Zerstoerte Zelle που ανοίγει το album κυλά αργόσυρτα και βασανιστικά για 8 λεπτά με το κατατονικό μπάσο και το μεταλλικό κροτάλισμα για να κορυφωθεί με το δραματικό κλείσιμο με τα πλήκτρα. Το Morning Dew είναι το πιο 60’s pop τραγούδι που έγραψαν ποτέ ενώ ακολουθείται από το industrial classic Ich Bin στην πιο αλλοπρόσαλλη εναλλαγή κομματιών σε ολόκληρη τη δισκογραφία τους. Η κομματάρα MoDiMiDoFrSaSo με το αγχωτικό πιάνο μοιάζει με ένα κυνηγητό που δεν ξέρεις ποιος σε κυνηγά αλλά ούτε και που να πας. Στο 12 Städte το μπάσο κοπανάει μονότονα, ο Blixa ψιθυρίζει τα δικά του και οι υπόλοιποι “γαργαλάνε”  ολόκληρη την “οικοσκευή” τους. Το album κλείνει με το Kein Bestandteil Sein που δηλώνει πως “δεν ανήκει πουθενά” είναι ίσως το πιο σκοτεινό κομμάτι του. Σχεδόν ambient, minimal με κάτι σαν ρυθμό να μπαίνει μετά τη μέση του. Στο  “Fünf auf der nach…” η ισορροπία ανάμεσα στην industrial και στην πιο arty – making songs πλευρά τους ίσως για πρώτη φορά να γέρνει ελαφρά προς την δεύτερη.

 

Haus der Lüge (1989)

Στο προηγούμενο album, στο Ich Bin,  “(Ich bin’s) Nichts, (Ich bin’s) Nihil, (Ich bin’s) Nothing” (μετάφραση: Είμαι εγώ. Τίποτα.) Στο δίλεπτο prologue που ανοίγει το “Haus der Lüge” o Blixa Bargeld ξεκινά κάθε του πρόταση με το “meint ihr nicht…” (μετάφραση: δε νομίζετε πως…) απευθύνοντας μια σειρά από ερωτήματα με κάθε πρόταση να τελειώνει με μια έκρηξη θορύβου. Ωστόσο αυτή η προσπάθεια “κοινωνικοποίησης” τελειώνει με το “Wir könnten, aber” (θα μπορούσαμε αλλά..)

Οι Neubauten με το album αυτό παραδίδουν ένα classic album για το Industrial. Πιο ώριμοι από ποτέ παραθέτουν μια σειρά τραγουδιών τα οποία αν και δεν έχουν ιδιαίτερη συνοχή μεταξύ τους είναι ότι πιο ολοκληρωμένο έχουν γράψει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Απ’ τον dance ύμνο που λέγεται Feurio!, την κομματάρα που ονομάζεται Haus der Lüge με το μονότονο μπάσο, το 12λεπτο Fiat Lux (που χωράει ακόμα και σκόρπιες ηχογραφήσεις της Πρωτομαγιάτικης διαδήλωσης στο Kreuzberg του 1987), μέχρι το πιο Bad Seeds κομμάτι τους το Der Kuss. Οι στίχοι είναι και πάλι στα Γερμανικά ενώ στα αρνητικά του album μπορούμε να βάλουμε την μικρή του διάρκεια (μόλις 34′).

Tabula Rasa (1993)

 

Η καινούργια δεκαετία βρίσκει το Βερολίνο χωρίς τείχος και τους  Einstürzende Neubauten στο απόγειο της επιτυχίας τους. To “Haus der Lüge” ήταν αρκετό ώστε να τους καθιερώσει σε ένα ευρύτερο ακροατήριο και να τους απαλλάξει απ’ τον cult μανδύα αλλά και να γίνουν γνωστοί σε Αμερική και Ιαπωνία. Συνεχίζουν και τελειοποιούν την συνταγή που ακολούθησαν στα δυο προηγούμενα album. Ανοίγουν το album με το Die Interimsliebenden που άνετα λογίζεται ώς career highlight ενώ το Zebulon είναι μια μάλλον κακή προσπάθεια να επαναλάβουν την 60s pop αισθητική που είχε το Morning Dew.

Το ποιητικό Blume όπου ο Blixa κάνει ντουέτο με την Anita Lane ταιριάζει κάπως με τη νεκρή φύση στο εξώφυλλο, ρίχνει τους τόνους, που κρατιούνται χαμηλά και στα 12305(te nacht) και Sie. Φτάνουν στο σκοτεινό ηχοτοπίο, του χωρίς ρυθμικού μέρους και σχεδόν dark ambient Wuste. Όλα αυτά για να έρθει ο ηχητικός 15λεπτος όλεθρος του Headcleaner, για πολλούς το καλύτερο κομμάτι όλης της πορείας τους. Επιρροή για όλο τον Industrial αλλά και όχι μόνο χώρο. Απ’ τους Rammstein, και τους Nine Inch Nails μέχρι τον τρόπο που ο Keith Flynt των Prodigy φτύνει τους στίχους στο Firestarter κάποια χρόνια αργότερα…     

 

 

Ende Neu (1996)

 

Η τελειοποίηση της “συνταγής” και τα εξαιρετικά album που δημιούργησαν σε διάστημα 15 χρόνων έφεραν  την μπάντα μπροστά στην ανάγκη να αλλάξει. Ο avant – garde χαρακτήρας και η πειραματική λογική φαίνεται να έχει μείνει κάπως πίσω. Οι Neubauten είναι λιγότερο προκλητικοί από ποτέ. Στο “Ende Neu” η μπάντα βρίσκεται σαφώς στην πιο ποπ εκδοχή της. Η αλλαγή που επιδιώκουν γίνεται σαφέστατα προς τον πιο “ασφαλή” δρόμο. 

Η ακρόαση του album σε αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα. Απ’ τη μια το συνεχιζόμενο φλερτ τους με πιο pop φόρμες -αυτή τη φορά με το όμορφο Stella Maris- ο μάλλον αποτυχημένος πειραματισμός του 11λεπτου NNNAAAMMM, το -θα-μπορούσε-να-ήταν Bad Seeds- Bili Rubin (bonus track στο album), και το υπέροχο The Garden. Από την άλλη το ορμητικό Was Ist, το πειραματικό Installation No. 1 αλλά και το περιπετειώδες Ende Neu. Εντάξει, ποτέ τα albums των Neubauten δεν φημίζονταν για την απόλυτη συνοχή τους (εξαιρούνται μάλλον τα 3 πρώτα) αλλά εν έτη 1996 φαίνεται να κάνουν κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό τους. Βέβαια οι παλιότεροι fan σίγουρα βρίσκουν πράγματα να αγαπήσουν και σε αυτό το album ενώ απ’ την άλλη ο νέος προσανατολισμός της μπάντας φέρνει νέους ακροατές…

Silence Is Sexy (2000)

 

Εν μέσω των ηχογραφήσεων του “Ende Neu”, ο F.M. Einheit, υπεύθυνος για μεγάλο μέρος των μεταλλικών ρυθμολογικών επιθέσεων των Neubauten τα προηγούμενα 20 χρόνια αποχωρεί, πιθανόν καθώς ο νέος προσανατολισμός δεν τον ικανοποιεί. Ενδεχομένως αυτός να είναι και ο σημαντικότερος λόγος που οδηγεί την μπάντα να “εκτιμήσει την σιωπή”. To “Silence Is Sexy” σίγουρα δεν είναι ο τίτλος ενός album που θα περίμενε κανείς από τη συγκεκριμένη μπάντα ωστόσο η νέα πορεία του σχήματος είναι πλέον δεδομένη και εκεί που στο ξεκίνημα της οδηγούσε τον ακροατή απέναντι σε ένα τείχος θορύβου τώρα τον καλεί να ακούσει την κάθε λεπτομέρεια. Η ηχητική τρομοκρατία της 20ετούς πορείας τους σιγά σιγά οδηγήθηκε σε έναν elegant ήχο και οι άναρχες δομές των εκρήξεων θορύβου τους έχουν δώσει τη θέση τους σε “φυσιολογικά” τραγούδια. Προφανώς η λέξη φυσιολογικά μπαίνει προβοκατόρικα και για αυτό βρίσκεται σε εισαγωγικά ωστόσο οι καλλιτέχνες δημιουργοί οφείλουν να παίρνουν πάντα τον δρόμο τους άσχετα με τις προσδοκίες των fan τους και αυτό είναι που τους καθιστά πραγματικά σημαντικούς.

Η αλήθεια είναι πως χωρίς τον Mufti, οι Neubauten δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι οι ίδιοι. Παρόλα αυτά το “Silence Is Sexy” είναι περίεργα όμορφο. Οι συνθέσεις χρησιμοποιούν τα πάντα σαν όργανο, ακόμα και την σιωπή. Το Sabrina, Sonnenbarke και το ομώνυμο λογίζονται σαν highlights, ενώ το 10 λεπτο Redukt βρίσκεται ακόμα και σήμερα να κλείνει τα live τους. Η art pop – μετα-industrial εποχή ξεκίνησε. Silence Is Sexy…

Perpetuum Mobile (2004)

Το “Supporter Album #1” βγήκε τον Ιούλιο του 2003. Ήταν η πρώτη φορά που οι Neubauten έφτιαξαν ένα album χωρίς την στήριξη κάποιας δισκογραφικής αλλά στηριζόμενοι σε χρηματοδότηση των οπαδών τους. Οι οπαδοί προ-αγόραζαν το album, απολαμβάνοντας κάποια προνόμια, όπως να έχουν πρόσβαση στις ηχογραφήσεις μέσω webcam και έτσι η μπάντα χρηματοδοτούσε το εγχείρημα της. Θα λέγαμε πως έκαναν κάτι αντίστοιχο με το αρκετά διαδεδομένο σήμερα crowdfunding.

Μέσω του Supporters Project η μπάντα μέχρι το 2007 κυκλοφόρησε άλλα 4 album. Στο “Supporter Album #1” ωστόσο βρίσκονται κομμάτια που αποτέλεσαν τον κορμό του επόμενου επίσημου album τους που κυκλοφόρησαν και πάλι μέσω της Mute. Το “Perpetuum Mobile” κυκλοφορεί το 2004 και κατά τη γνώμη μου είναι σχετικά παραγνωρισμένο καθώς συνεχίζει στον δρόμο του “Silence Is Sexy” αλλά έχοντας μια πιο soundtrack λογική, λιγότερο εστιασμένη στα τραγούδια αλλά στην ατμόσφαιρα που αυτά δημιουργούν. Μπορεί να λείπει και πάλι το βίαιο κροτάλισμα των μετάλλων αλλά αυτό έχει αντικατασταθεί από ήχους όπως το θρόισμα των  φύλλων στο Ein Leichtes Leises Saeuseln, ανεμιστήρες όπως στο Boreas κτλ. Δεν προσπαθούν να αντικαταστήσουν τις παλιότερες δυναμικές αλλά εισάγουν στα κομμάτια ένα απαλό νωχελικό drone, σαν μουρμουρητό όπως στο υπέροχο Ein Seltener Vogel ή στο ξεκάθαρα dark ambient του Ozean und Brandung. Ο Blixa φυσικά δεν θυμίζει τον παλιό οργίλο, με τις σχιζοφρενικές κραυγές αλλά περισσότερο μοιάζει με έναν ηθοποιό που ερμηνεύει με απόσταση τον ρόλο του. Οι στίχοι δεν είναι μοιρασμένοι όπως στο “Silence..” σε Αγγλικά και Γερμανικά αφού μόνο το Dead Friends είναι στα πρώτα. Το τελευταίο μαζί με το Youme and Meyou είναι οι πιο ποπ “παρεκτροπές” του album  και το 14λεπτο ομώνυμο είναι σαφέστατα το tour de force του “Perpetuum Mobile”.

 

Alles Wieder Offen (2007)

“Όλα είναι πάλι ανοιχτά” μεταφράζεται ο τίτλος του 10ου (επίσημου) album των Einstürzende Neubauten και σαφώς δηλώνει πώς παρόλο που βρίσκονται στο 27ο έτος τους σαν συγκρότημα έχουν πολλά να δώσουν ακόμα. Πραγματικά η στροφή στον ήχο τους που ξεκίνησε ουσιαστικά στα μέσα της δεκαετίας του 90 (αν και μάλλον νωρίτερα) και πήρε σχήμα στο “Silence Is Sexy” τους έχει ανοίξει καινούργιους δρόμους και ελευθερία κινήσεων. Επιπλέον οι Neubauten των 00s λογίζονται πια σαν τοπ avant – garde καλλιτέχνες ακόμα και σε κοινό που δεν θα άντεχε λεπτό στην άναρχη κακόφωνη πρόταση τους στα 80s.

Το album κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι λίγο κατώτερο απ’ τον προκάτοχο του αλλά πολύ καλό και πάλι. Ειδικά στο ξεκίνημα με τη κλιμακούμενη ένταση στο πιάνο του Die Wellen αλλά και στο Nagorny Karabach που θα μπορούσε να ‘ναι το Armenia των 00s, το album κρατά την προσοχή σου σε κάθε ήχο. Ούτως ή άλλως αυτό είναι και το στοίχημα τους πλέον. Η εμμονή στις λεπτομέρειες. Η προσοχή σε κάθε ήχο. Το Susej αλλά και το Let’s Do It A Dada προστίθενται στα highlights του album. Η minimal προσέγγιση και το ιδιαίτερο crooning του Blixa είναι πια κυρίαρχα χαρακτηριστικά τους και οι νωχελικές νυχτερινές ακροάσεις ενδείκνυνται για να ανακαλύψει ο ακροατής την ώριμη αν και πάντα παράξενη ομορφιά τους. 

Lament (2014)

Επτά ολόκληρα χρόνια μετά το “Alles Wieder Offen” οι Neubauten επιστρέφουν με μια όχι ακριβώς κανονική κυκλοφορία. Το “Lament” είναι ένα αντιπολεμικό μανιφέστο το οποίο εδώ παρουσιάζεται στην στούντιο ανακατασκευή του. Το υλικό αυτό αρχικά δημιουργήθηκε για να παρουσιαστεί live παρά σαν ένα καινούργιο album απ’ την μπάντα. Μια μουσικοθεατρική παράσταση η οποία αναφέρεται στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι Neubauten χρησιμοποιούν ερευνητές, ιστορικούς, ποιήματα dada-ιστων όπως ο Paul van den Broeck και ο Joseph Plaut, χρησιμοποιούν την δική τους “μηχανή θορύβου” που έχουν αφήσει πίσω στα 80s για να  περιγράψουν την μηχανή του πολέμου στο Kriegsmaschinerie, διασκευάζουν σατυρικά έναν παλιό ύμνο κοινό σε κάποιες απ’ τις συμμετέχουσες δυνάμεις στον πόλεμο (Αγγλία, Γερμανία και Καναδάς), τηλεγραφήματα του Kaiser Wilhelm της Γερμανίας με τον Τσάρο Νικόλαο της Ρωσίας, διασκευάζουν τους Harlem Hellfighters, μια κατά τα άλλα άσημη αφροαμερικάνικη μπάντα που αποστάλθηκε στον Πόλεμο αλλά δεν πολέμησε ποτέ δίπλα στους λευκούς Αμερικανούς συμπολεμιστές της λόγω ρατσισμού των τελευταίων, χρησιμοποιούν τσέλο, βιολιά και ένα σωρό όργανα κάνοντας το “Lament” ότι πιο πολυσυλλεκτικό και φιλόδοξο δημιούργησαν στην 35χρονη ιστορία τους.

Το “Lament” σίγουρα μουσικά δεν είναι και το πιο εύκολο άκουσμα ενώ σίγουρα δεν ενδείκνυται για πρώτη επαφή με τους Γερμανούς. Το ομώνυμο αλλά και το συγκλονιστικό How Did I Die με την δραματική κλιμάκωση του είναι μάλλον αυτά που ξεχωρίζουν αν και η μεμονωμένη ακρόαση κομματιών θα έλεγα πως αφαιρεί την οποιαδήποτε δυνατότητα να ανακαλύψει κανείς τη σημασία αυτού του τόσο σημαντικού concept.

Οι Einstürzende Neubaten είναι το σημαντικότερο Industrial συγκρότημα. Μπάντες σαν τους Ministry, Nine Inch Nails, Rammstein ενδεχομένως να μην υπήρχαν όπως τα ξέρουμε, χωρίς τους Γερμανούς. Η σύγχρονη μουσική ίσως να μην είχε καν ενσωματώσει μέρη θορύβου που ακούμε σήμερα ακόμα και σε mainstream συνθέσεις αν δεν είχε προηγηθεί η ηχητική τρομοκρατία τους. Είναι ένα απ’ τα πιο πρωτοποριακά σχήματα ολόκληρης της μετά-punk εποχής και επιδραστικό όσο λίγα. Τα έργα και οι ημέρες τους ανέκαθεν προσπαθούσαν να προβοκάρουν, να προκαλέσουν, να ανατρέψουν, να δώσουν τροφή για σκέψη. Κάποτε αποχώρησαν από ένα live τους ανοίγοντας μια τρύπα στον τοίχο με κομπρεσέρ. Ωστόσο είναι οι ίδιοι που δήλωσαν αργότερα πως  “Δεν θέλουμε να είμαστε επικίνδυνοι μόνο για ένα κτίριο. Ένα κτίριο είναι απλώς ένα σύμβολο. Θα θέλαμε να είμαστε περισσότερο επικίνδυνοι για την κοινωνική δομή!”  Η κάθε πράξη οφείλει να έχει περιεχόμενο και αυτό είναι το τόσο σημαντικό με αυτή τη μπάντα….

 

 

Επιμέλεια: Βασίλης Μπέκας