Μην Πυροβολείτε Τον Πιανίστα: Τρείς κανόνες – Κανονιές!

Σκατά

Δεν έχω ιδέα τι να γράψω αυτή τη φορά και πάντα ήθελα να ξεκινήσω ένα κείμενο με μια βρισιά. Έτσι απρόκλητα. Έχεις πρόβλημα ψηλέ; Ναι, έχω λίγο τα νεύρα μου!

Είναι μια λίγο νερόβραστη περίοδος όμως, δε συμφωνείτε;

Τα Χριστούγεννα πέρασαν, η χώρα «σώθηκε», προσαρμοστήκαμε, κατάπιαμε, τσινήσαμε λίγο αλλά στρώσαμε και όλα βαίνουν καλώς…μέγκλα

Για να μην προσπαθώ να «κερδίζω γραμμές»

πατώντας enter

σε κάθε

πρόταση

(ή και νωρίτερα)

θα παραθέσω κάτι που έγραφα πριν ένα χρόνο περίπου και θα το προσαρμόσω στα μουσικά μας τερτίπια. Να δούμε τι θα γίνει. Για πάμε.

Fuck it Vol.4

Οι άνθρωποι δεν ονειροπολούν πια για το μέλλον. Το αναλύουν.

Οι άνθρωποι δεν κάνουν πλάκα πια. Συζητούν αναζητώντας λύσεις.

Οι άνθρωποι δε χαμογελούν πια. Μοιράζονται τον προβληματισμό τους.

Οι άνθρωποι δεν διαβάζουν πια. Ενημερώνονται.

Οι άνθρωποι δεν πάνε περίπατο. Περπατούν γιατί είναι ακριβή η βενζίνη.

Οι άνθρωποι δεν χαλαρώνουν πια. Είναι άνεργοι.

Οι άνθρωποι δεν καλούν σπίτι φίλους πια. Μένουν μέσα λόγω κρίσης.

Οι άνθρωποι δεν παίζουν πια. Προπονούνται.

Οι άνθρωποι δεν χαλάνε τα λεφτά τους πια. Τα τοποθετούν.

Οι άνθρωποι δεν μορφώνονται πια. Εξοπλίζονται με εφόδια.

Οι άνθρωποι δεν φιλοξενούν πια. Μοιράζονται το ενοίκιο.

Οι άνθρωποι δεν εκφράζονται πια. Διαμαρτύρονται.

Αυτός δεν είναι οικονομικός πόλεμος. Είναι ψυχολογικός.

Fuck it…

Έχουμε και λέμε:

Οι μουσικοί δεν γράφουν πια τραγούδια. Κάνουν παραγωγές.

Οι μουσικοί δεν παίζουν κάποιο όργανο. Κάνουν programming

Οι μουσικοί δεν επικοινωνούν με τις συναυλίες τους. Το κάνουν μέσω Facebook

Οι μουσικοί δεν δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Κάνουν editing

Οι μουσικοί δεν διασκεδάζουν πια όταν παίζουν. Είναι επαγγελματίες.

Οι μουσικοί δεν εξασκούνται. Αγοράζουν εξοπλισμό.

Οι μουσικοί δεν βοηθάν τους συναδέλφους τους. Τους κριτικάρουν

Οι μουσικοί δεν κυκλοφορούν τη δουλειά τους. Κάνουν promotion.

Οι μουσικοί δεν jam-άρουν. Βγάζουν «πρόγραμμα»

Οι μουσικοί δεν έχουν συγκρότημα. Έχουν μισοτελειωμένα projects.

Οι μουσικοί δεν ηχογραφούν. Βάζουν λούπες.

Οι μουσικοί δεν groov-άρουν. Περιμένουν απλά το σόλο τους.

Αυτή είναι η νίκη του βολέματος, απέναντι στην αγάπη.

Fuck it…

Γράφοντας τα παραπάνω μου ήρθε στο μυαλό ένα από τα videos του Graham Cochrane (μουσικός, παραγωγός, engineer και άλλα) όπου έδινε μερικές πολύ καλές συμβουλές για τα project studios που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν κάλλιστα και για τα ανερχόμενα συγκροτήματα. Χμ…αυτό μάλιστα. Θα έχει πλάκα!

 

Κανόνας πρώτος: Μην περιμένεις να μοιάζεις με τους Metallica για τους μουσικούς, ή με το Abbey Road για τους στουντιάτορες.

 

Ξεκόλλα. Όχι. Δεν χρειάζεσαι τον Triple Rectifier για να παίξεις μέταλ αγοράκι μου, ούτε το outboard Pulteq EQ για να τελειώσεις εκείνη τη γαμημένη μίξη. Η μουσική είναι 90% ανθρώπινος παράγοντας και 10% gear. Άσε τις δικαιολογίες και την κλάψα. «Άμα είχα την κιθάρα του Satriani κι εγώ έτσι θα έπαιζα, ουααα». «Αν μίξαρα κι εγώ στη Neve θα έβγαζα ηχάρα, ουααα ». Ρε κατσαπλιά, ο Satriani θα έκανε το σαγόνι σου να πέσει ακόμα και αν έπαιζε με τον κόπανο που βαράς τα χαλιά, και ο Bob Clearmountain θα έπαιρνε Grammy μιξάροντας με ακουστικά ψείρες αγορασμένα σε φανάρι. Δεν είσαι μεγάλη μπάντα/στούντιο, ξεπέρασε το! Αλλά από την άλλη δε χρειάζεσαι τίποτα άλλο, πέρα από το να στρώσεις τον κώλο σου κάτω και να δουλέψεις, να μελετήσεις, να προσπαθήσεις, να λιώσεις ρε παιδί μου για να φτάσεις σε κοντινό ή και καλύτερο αποτέλεσμα. Το hit-άκι της Adele το έκανε παραγωγή ένας νέρντουλας με ένα pc, ένα midi controller και ένα monitor set των 400 ευρώ,

http://www.soundonsound.com/sos/apr12/articles/it-0412.htm

(ΟΚ και ένα channel strip που τα σπάει, αλλά φτάσε μέχρι εκεί και πήγαινε στο Δήμα για τα φωνητικά aka Play2mix Studio, κερνάω εγώ)

Κι εσύ ρε ψηλέ. Κάψε το μυαλό σου με τη μπάντα σου, δέστε, γράψτε καλά κομμάτια και μην περιμένεις με το τάδε gear να αποκαλυφθεί μπροστά σου νέος κόσμος ή ο τάδε παραγωγός θα σε κάνει εφάμιλλο με τους Tool. Αν το κομμάτι τα σπάει, όλα τα άλλα είναι σαντιγί. Αν όχι, είσαι όλο μέλι μέλι και τηγανίτα τίποτα. Γκέγκε;

Κανόνας δεύτερος: Προσπάθησε να μοιάζεις με τους Metallica για τους μουσικούς, ή με το Abbey Road για τους στουντιάτορες.

 

Επειδή δεν κάνεις παγκόσμιες περιοδείες, ή δεν σκάει στο στούντιο σου ο Keith Richards με πουτάνες και κόκα παραμάσχαλα, δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να φέρεσαι σαν επαγγελματίας. Άσε στην άκρη την ελληνική μιζέρια και τις ατάκες «εδώ τίποτα δεν γίνεται», «σιγά ο άλλος το παίζει καλύτερα;», «και τι έγινε που είναι ξεκούρδιστη η κιθάρα, θα το ακούσει κανείς;» και λοιπές μαλακίες. Αν θες να κάνεις μουσική ψηλέ, κάντο σωστά, ή κράτα το ταλέντο σου για καμιά παραλία το καλοκαίρι να παίζεις Πυξ-λαξ μήπως σου κάτσει καμιά ταγαρογκόμενα. Καλώς ή κακώς σήμερα τα πράγματα έχουν γίνει πολύ πιο εύκολα και για τις μπάντες και για τα μικρά στούντιο. Μέσω internet μπορείς να βρεις όμοιους σου σε κάθε διαόλου κέρατο, να κλείσεις συναυλίες και να προωθήσεις τη δουλεία σου. Όσο για τον studio-rat με τα plug-ins και τα sample libraries που παίζουν εκεί έξω, αλλά και τον προσιτό μα ποιοτικό εξοπλισμό που κατακλύζει την αγορά, μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου super, με πολύ χαμηλό κόστος και κόπο.

Χα!!! Άκουσες λίγο κόπο και χάρηκες ε; Κι εσύ μουσικέ της δεκάρας;

Ναι, πλέον δε χρειάζεται να κάθεσαι με το κολλητήρι στο χέρι πάνω από «μακαρονάδες» καλωδίων, μόνο και μόνο για να αλλάξεις λίγο τις συνδέσεις στο στούντιο. Όλα είναι πιάτο στην οθόνη σου με ένα κλικ. Ούτε χρειάζεται να τρέχεις στα ταχυδρομεία και να περιμένεις μήνες για να φτάσει σε κάποιο label το ντέμο σου. Τσουπ στο mail και γεια χαρά νταν.

Κάπου εδώ όμως έχει μπερδευτεί η υπόθεση.

Το ότι πολλά πράγματα γίνονται εύκολα και γρήγορα, δε σημαίνει ότι και η μουσική πρέπει να γίνεται έτσι. Το αντίθετο. Όλα αυτά τα μέσα, σου γλιτώνουν χρόνο όχι για να πασαλείβεις στα γρήγορα και να πίνεις μπύρες στον καναπέ, μα για να επικεντρωθείς ακόμα περισσότερο, στη τεχνική σου, τον ήχο σου, τις ικανότητες σου, τις συνθέσεις και το τελικό αποτέλεσμα. Μπορεί να μην έχεις τα λούσα των τύπων που είναι σε αφίσες στον τοίχο του δωματίου σου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορείς να δουλεύεις όπως αυτοί.

Εν αρχή είναι η συνέπεια και η αφοσίωση. Το ότι δεν σε πρήζει κανένας μάνατζερ και δεν έχεις dead lines, δε σημαίνει ότι πρέπει να κάνετε πρόβα μια φορά το μήνα, ή να μιξάρεις εκείνο το EP για πάντα. Βάλε τάξη και προθεσμίες στο μυαλό σου και στη δουλειά σου, αλλιώς δεν παίζει να γίνει τίποτα. Και μη μου αρχίσεις τα «ο καλλιτέχνης θέλει την ελευθερία του και η έμπνευση  και μπλα μπλα μπλά». Τα περισσότερα masterpieces φτιάχτηκαν με τεράστιους χρονικούς, τεχνολογικούς και οικονομικούς περιορισμούς. Μην αφήνεις και μη δημοσιεύεις μισοτελειωμένα πράγματα. Όταν κάνεις μουσική συγκεντρώσου σε αυτό και αστό κινητό από το χέρι σου. Το «μωράκι» δε θα πάθει τίποτα 2-3 ώρες μόνο του. Μην είσαι ζητιάνος και spam-ερ. Προώθησε τη δουλειά σου με attitude επαγγελματία και όχι σαν παιδάκι που ανακάλυψε πρώτη φορά το πουλάκι του. Μόκο πικιπόκο.

Κανόνας τρίτος: Θυμήσου ότι όλο αυτό το κάνεις πάνω απ’ όλα επειδή γουστάρεις, περνάς καλά και διασκεδάζεις.

Όλοι οι «φτασμένοι θεοί» της κάθε μουσικής που ακούει ο καθένας, ξέρεις γιατί είναι εκεί που είναι και πως έφτασαν; Γιατί έχουν (ή είχαν για πολύ καιρό) καύλα με αυτό κάνουν και το γουστάρουν όσο τίποτα. Νομίζεις ότι ο Chris Lord Alge μόλις σκάει ένα νέο κομμάτι για μίξη ή όταν ο Corey Taylor ανεβαίνει στη σκηνή λέει, «Πω, τι μαλακία θα είναι αυτή πάλι…», «Άντε να τελειώνουμε να πάρουμε τα φράγκα», ή «Λες να γουστάρουν οι γκόμενες;». Μάλλον όχι. (Οι Metallica ίσως το λένε γι’ αυτό και άλλαξα παράδειγμα…χοχοχο)

Το θέμα είναι ότι είναι εύκολο να βαλτώσεις, να κυνηγάς πάντα κάποιους στόχους, κάποια τελειότητα ή να σε απορροφήσει η υπόσταση της δουλειάς τόσο που να ξεχάσεις για ποιο λόγο ξεκίνησες όλο αυτό το νταραβέρι. Σκέψου ότι είσαι εδώ πρώτα απ’όλα γιατί περνάς καλά. Είναι αυτή η μαλακία η κλισεδιά ότι «Η ομορφιά είναι στο ταξίδι και όχι στον προορισμό» που τη χρησιμοποιούν σαν αφορμή όλοι οι ατάλαντοι βρωμιάρηδες κάθε χώρου για να μας πήζουν στις αρλούμπες, αλλά εδώ, τι να πω, στέκει.

Έτσι εσύ professional που παίζεις από δω από κει ή σκάει όλη η σαβούρα στο στούντιο σου, σήκωσε το τηλέφωνο και πάρε…τον εαυτό σου και κλείσε μερικές ώρες για να κάνεις μια δουλειά με λίγα ή καθόλου φράγκα με ένα συγκρότημα που πιστεύεις και γουστάρεις τη μουσική του, ή για να ασχοληθείς με τα δικά σου κομμάτια. Εσύ που τρέχεις και με πρωινές, δουλειές, γυναίκες, παιδιά, σκυλιά και λοιπά σατανικά, κάνε το ίδιο ακόμα περισσότερο. Βάλε τα όρια σου και δεσμεύσου για όσο χρόνο διαθέτεις ότι την τάδε ώρα-μέρα θα κάνεις μουσική και θα γουστάρεις. Αν δεν το προγραμματίσεις, δεν παίζει να το κάνεις ποτέ.

Δεν πρόκειται να καταστραφεί ο κόσμος, να σου χτυπήσει εκείνη τη συγκεκριμένη ώρα την πόρτα η ευκαιρία της ζωής σου, να σε αφήσει η γυναίκα σου ή να αρχίσεις να φτωχαίνεις απότομα. Μπορεί να χάσεις το πρώτο ημίχρονο του αγώνα, να μην πας για ποτό με τους κολλητούς ή να μην πλύνεις το αμάξι σου. Αλλά κάτσε ρε μάστορα. Η μουσική δεν είναι αυτό που γουστάρεις περισσότερο; Αν τα παραπάνω σου φαίνονται πιο θελκτικά, άσ’το και καλή διασκέδαση. Αν όχι, σταμάτα να γκρινιάζεις ότι δεν προλαβαίνεις, ενώ σπαταλάς χρόνο σε τόσα άλλα λιγότερο σημαντικά για σένα πράγματα. Τσιμουδιά!

Δεν είσαι οι Pink Floyd ξαδερφάκο, ούτε ο Alan Parsons και πιθανότατα να μη γίνεις ποτέ. Γι’ αυτό χαλάρωσε και άσε τον εαυτό σου να περνάει καλά, να κάνει τα δικά του, να πειραματίζεται και να ψάχνεται να κάνει αυτά που ονειρεύεται χωρίς να χάνει την ουσία. Η τελειότητα δεν υπάρχει. Ο επαγγελματισμός είναι στο χέρι σου και όχι στην τσέπη σου και μην περιμένεις το επόμενο κομμάτι εξοπλισμού για να τελειώσεις κάτι ή το μάννα εξ ουρανού από κάποια εταιρία για να σκάσεις μύτη με τη μπάντα σου. Μα πάνω απ’ όλα βάλε την ψυχή σου και το μυαλό σου στη μουσική και μην περιμένεις από τα μπλιμπλίκια να σου πουν ποιος είσαι…Άλλωστε το μόνο που μένει στο τέλος είναι να λες ιστορίες –Όταν θα πετάς φελλούς στο βαρέλι– 

Κείμενο: Θάνος Λυμπερόπουλος

Περισσότερα άρθρα της στήλης, εδώ

Κατηγορία
Κοινοποίηση

COMMENTS

X