20 χρόνια από το “St. Anger” των Metallica: …Και η γκρίνια καλά κρατεί!

Ο ερχομός του καλοκαιριού του 2003 έφερε το όγδοο album των Metallica, “St. Anger”. Ήταν 5 Ιουνίου του 2023 και μια μεγάλη κουβέντα έμελλε να ανοίξει…

Ξεμπερδεύοντας ταχύτατα με τα ιστορικά, αξίζει να σημειωθεί πως το “St. Anger” είναι το πρώτο album χωρίς τον Jason Newsted στο μπάσο και το τελευταίο με τον Bob Rock στην παραγωγή. Αν αναρωτιέστε τι έκανε ο Ιάσωνας…

Και εφόσον βγάλαμε το meme από τη μέση, ας πάρουμε μερικά πράγματα από την αρχή.

Πως φτάσαμε ως εδώ;

Όταν ήρθαν τα 90s, οι Metallica αποφάσισαν να αλλάξουν πλεύση. Ψέματα: αποφάσισαν να αλλάξουν πλεύσεις. Το πέμπτο album τους, δηλαδή εκείνο με το εξώφυλλο με το μαύρο φίδι, με το μαύρο λογότυπο του group, με το μαύρο φόντο, μετέτρεψε τους Metallica στο συγκρότημα που όλοι λάτρευαν. Ακόμα και γιαγιάδες και παππούδες στα Σούρμενα το είχαν αγοράσει, απλώς δε ζουν τώρα για να μας το επιβεβαιώσουν. Και το είχαν αγοράσει για να το ακούν οι ίδιοι, αντί (οι άθλιοι) να το δωρίσουν στον μαυροφορεμένο έφηβο εγγονό στην πόλη, που ακόμα φορούσε τα φθαρμένα αθλητικά μποτάκια του ένδοξου 1987 και το τζιν μπουφάν με τα ντάλαρς και το ανισόρροπο Άγαλμα της Ελευθερίας. Οπότε, ο δύσμοιρος νεαρός αναγκάστηκε να το γράψει σε κασέτα, προκειμένου να επιδοθεί στο απαραίτητο head banging, ακούγοντας το “Enter Sandman”.

Οι μεταλλάδες έχασαν τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους! Από την underground (λέμε τώρα…) εποχή του “…And Justice for All” βρέθηκαν να ακούν το “Nothing Else Matters” μαζί με τη wet dream μακρυμάλλα του σχολείου, του αμφιθεάτρου ή και του γραφείου. Και παραδίπλα, ο κάθε είδους nerd εκθείαζε τις τεχνικές ικανότητες (λέμε τώρα…) του απόλυτου αρσενικού, James Hetfield, τη στιγμή που μέχρι πρότινος δε γνώριζε καν το σχήμα της κιθάρας.

Κάπως έτσι, ξεκίνησαν οι επισκέψεις του μαυροφορεμένου έφηβου σε ψυχολόγους. Αλλά υπάρχει και συνέχεια…

Μεταλλάς πλέον ήταν οποισδήποτε το δήλωνε. Αρκεί να είχε το cd με το εξώφυλλο με το μαύρο φίδι, με το μαύρο λογότυπο του group, με το μαύρο φόντο. Πράγματι, συναντούσες το εν λόγω cd δίπλα σε ακραιφνείς καλλιτεχνικές δουλειές, όπως “Waking Up the Neighbours” του Bryan Adams, το “I’m Your Baby Tonight” της Whitney Houston και το “Λέγε ό,τι Θες” του Βασίλη Καρρά. Αυτό θα πει πλουραλισμός! Ακούω τα πάντα!

Κι αφού για τα επόμενα πέντε χρόνια μάς είχαν πρηστεί οι γεννητικοί αδένες με το “The Unforgiven”, με το “Wherever I May Roam”, αλλά βασικά με τα προαναφερθέντα “Enter Sandman” και “Nothing Else Matters”, σκάει επιτέλους το “Load”, για να πάρει την εκδίκησή του! Ο πρώην μαυροφορεμένος έφηβος με το πρώην τζιν μπουφάν, σχεδόν σε κατάσταση στύσης, φαντασιώνεται την επιστροφή των Metallica στο σκληρό ήχο που λίγοι αντέχουν. Ονειρεύεται ένα αγνό metal album, που θα φτύνει στα μούτρα όλους αυτούς τους ανεπιθύμητους, που τόλμησαν να σφετεριστούν τη μεταλλική ιδιότητα! Μέχρι που άκουσε το “Until It Sleeps” και όλα πήγαν για ύπνο…

Κάπως έτσι ξεκίνησε η γκρίνια…

Ξανά επισκέψεις σε ψυχολόγους, άπειρες κουβέντες με συνοδεία ωκεανών μπύρας για το ξεπούλημα των Metallica (λες και δεν ξέραμε πόσο έμποροι είναι), άπειρα άρθρα σε περιοδικά, αναλύσεις, αναλύσεις, αναλύσεις. Το “Reload”, ενάμιση χρόνο μετά, δε διόρθωσε τίποτα. Τουναντίον, έριξε κι άλλο λάδι στη φωτιά. Ακόμα πιο μετά, οι διασκευές Nick Cave, BÖC και Misfits, μαζί με τις συμφωνικές ορχήστρες, θόλωσε την κατάσταση ακόμα περισσότερο.

Κι άλλη γκρίνια…

Περνούν, λοιπόν, τα χρόνια και ολοκληρώνεται ο τελευταίος ανοιξιάτικος μήνας του 2003. Μπαίνει ο πρώτος καλοκαιρινός και το “St. Anger” προσγειώνεται στα χέρια του νεαρού άντρα, που κάποτε φορούσε μόνο μαύρα και εκείνο το τζιν μπουφάν με το άγαλμα που λέγαμε. Εισαγωγές και μαλακίες δεν έχει. Αυτά που ξέρατε με τα “Fight Fire with Fire”, “Blackened” και “Enter Sandman” να τα ξεχάσετε. Στο ψητό κατευθείαν! Τυμπανικές μεμβράνες να σπάνε από τον ήχο άλλων τυμπανικών μεμβρανών! Και πού είναι τα απαραίτητα σόλο κιθάρας; Απέλυσαν τον Kirk και δεν ανακοινώθηκε; Μα το όνομά του αναγράφεται στο personnel του album!

Ξανά τηλέφωνο στο ψυχολόγο και τρίτος γύρος γκρίνιας! Με τίποτα δεν ικανοποιήστε…

Δεν ξέρω πόσο επίτηδες ή κατά λάθος δημιούργησαν οι Metallica ένα τέτοιο album. Έχει thrash ταχύτητες, έχει punk ηχητική, έχει metal διάρκειες. Είναι άκρως φορτισμένο, οι κιθάρες σφάζουν από απόσταση, το μπάσο βρίσκεται στο επίπεδο που πρέπει. Μας πείραξε ο τενεκεδένιος ήχος του ταμπούρου; Χίλιες φορές καλύτερος από αυτόν του “Justice”, που δεν ξεχωρίζει από τον ήχο της μπότας. Επιτέλους, στη μουσική των Metallica μπήκε η απαραίτητη punk πινελιά, έστω και με τα μέτρα και τα σταθμά της metal.

Οk, όλα είναι θέμα γούστου. Όλα είναι θέμα μουσικής αισθητικής και φιλοσοφίας. Και είναι πολύ πιθανότερο ένας κλασικός οπαδός των Metallica να μη γουστάρει, παρά να γουστάρει το “St. Anger”.

Σύνοψη!

Γιατί λατρεύουμε το “St. Anger”:

α) Γιατί είναι άκρως επιθετικό

β) Γιατί τολμάει να ανακατέψει ήχους, έξω από τα στεγανά της metal

γ) Γιατί περιέχει τραγούδια σαν το ομώνυμο, το “Some King of Monster”, το “Invisible Kid” και το “Shoot Me Again”, που δε συγχωρούν

δ) Γιατί απέδειξε ότι η τετράδα (εννοώ τριάδα) των ασυμπάθιστων είχε ακόμα ιδέες

ε) Γιατί έτσι μας αρέσει!

Επιμέλεια: Φαίδωνας Κυτρίδης